ขอขอบคุณ (share)

0 โอ ยอดรัก .. ที่จำหลักลงทรวงคือห่วงหา เสียงกระซิบ, สั่นไหวแห่งนัยน์ตา เผยความว้าวุ่นอยู่ไม่รู้คลาย 0 ปรารถนาย่อมช่วงโชน แววอ่อนโยน แหนหวงย่อมช่วงฉาย หวงความคำแผ่วกระซิบ แววปริบปราย ที่ค่อยถ่ายทอดสู่

พิบูลย์บุปผาไพรพฤกษ์ประดับพื้น ระบายชื้นชโลมช่อ ณ ขอบฟ้า คือกล้วยไม้ไท้แท้แผ่พรรณา สืบศรัทธาแผ่นดินถิ่นสยาม เอื้องคำทอง ผ่องผิวดั่งทิพย์แสง สุกแสดงดั่งสุริยาฉายประกายงาม ช่อนวลผ่องต้องลมระดมตาม คือเร

โอ้ขนมไทยในถาดมาดละไม หอมกลิ่นใบเตยไหวราวเชิญชวน ทั้งทองหยิบหยาดหยดรสเย้ายวน ละมุนชวนคิดถึงครัวเรือนไทย ทองหยอดวาววับดังทรัพย์สรวง ละลายล่วงถึงใจในรสหวาน ฝอยทองพริ้วดั่งเส้นไหมลมละมาน เคยประสานรักแท้

“แม่แห่งแผ่นดินนิรันดร์” สรวงสวรรค์ส่องหล้าอำไพผ่อง ดั่งแสงทองรองเรืองกลางเวหา แม้เสด็จคืนฟ้าไกลสุดตา แต่พระเมตตายังคงอยู่คู่แผ่นดิน ทรงเหนื่อยล้าเพื่อปวงชนทั่วทุกถิ่น ทรงยลยินทุกข์สุขปร

สุสานสรวง ร่วงโรย ดั่งโลกฝัน เงาจันทร์ส่อง ซึ้งซับ กับพฤกษา ดอกไม้โปรย กลบหลับ วิญญาณลา เสียงลมพา โหยหวน ครวญนิรันดร์ ใต้ป้ายหิน ผุพัง ดั่งอาณา ซากอุรา จ่อมจม ทิ้งฝอยฝัน ดินซ่อนร่าง รุ่ยลับ ดับตะวัน