เมื่ออยู่ๆทุกคนก็จำอดีตที่แสนจะเลวร้ายในวัยเด็กได้

คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราดันไปจำอดีตที่เลววร้ายในวัยเด็กได้ เรื่องมันเกิดขึ้นตอนเราน่าจะอยู่ป.2ค่ะ มีญาติมาที่บ้านเราแต่ว่าพวกเค้าเป็นรุ่นพี่ค่ะอายุน่าจะ20+ประมาณนั้นเราจำรายละเอียดไม่ได้มากขนาดนั้นแต่ว่ามันฝังใจ คือในแก๊งมีผช.3คนแล้วก็มีผญ.คนเดียวในแก๊งค์​พวกเค้า แล้วพี่ผญ.ในแก๊งค์พวกเค้าจะชอบเล่าแบบประมาณว่าสนิทกับผช.3คนในแก๊งค์มากไปไหนมาไหนก็ไปกันตอนเด็กเราก็ซื่อๆไม่ได้คิดอะไรหรอกแต่พอโตมาจำได้ก็ว่ามันแปลกๆอยู่นะ เรามีพี่สาวเเท้ๆ1คนแล้วเรากับพี่ชอบไปเล่นแล้วก็ติดพวกเค้ามากๆโดยเฉพาะ​เรา เราจะติดผญ.ในแก๊งค์นั้นมากกว่าใครลองลงมาก็ผช.คนนึงในแก๊งค์แล้วผ่านไปมีอยู่วันนึงเรากะพี่ก็ได้ขึ้นไปเล่นตรงที่ที่พวกเค้านอนมันเป็นที่นอนรวมจริงๆแม่เราสั่งห้ามเด็ดขาดว่าอย่าไปเล่นแต่ด้วยความเด็กน้อยบวกกับติดพวกเค้าแล้วพวกเค้าพาไปตรงนั้นเลยไปเล่นทีนี้พี่เราเลยออกไปก่อนเหลือแค่เรากับแก๊งค์นั้นสักพักอีก3คนก็ออกไปตามเลยเหลือแค่เราสองคนกับผช.ในแก๊งค์​อีกคนนึงที่เราชอบตามติดมากๆคือเราไว้ใจเค้าเพราะเราเห็นว่าเค้าเป็นพี่ชายที่อบอุ่น แต่แล้วเค้าก็ข่มขืนเรา จำได้คร่าวๆว่าแม่เราจะแจ้งความเป็นเรื่องใหญ่มากแต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ได้แจ้งเค้าบอกให้เราอภัยให้ทั้ง4คนเพราะมองเห็นว่าพวกเค้าจะมีอนาคตที่ดี ได้ยินแม่คุยกับคนอื่นว่าอีก3คนเหมือนมีส่วนรู้เห็นเป็นใจตอนนี้เรื่องมันผ่านมา13ปีแล้วเราแค่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเพราะอยู่มาวันนึงปัจจุบันนี้​เรากลับมาเจอเค้าในฐานะอาจารย์และผญ.อีกคนนึงในนั้นก็เป็นถึงขั้นดร. พอเราจำได้เรากินแทบไม่ได้นอนไม่หลับบางคืนก็ถึงกับร้องไห้รู้สึกบางทีมันก็มีแวบเข้ามาในหัวว่าให้คิดสั้นบางทีเราไม่รู้ว่านี่มันใช่อาการของโรคซึมเศร้า​มั้ย เราพยายามปล่อยวางแต่มันก็ติดฝังอยู่ในใจตอนนี้เหมือนตายทั้งเป็นมากการเรียนก็ดิ่งลงทำงานก็มีแต่เรื่องนั้นเข้ามาในหัวเราแค่อยากรู้ว่าเค้าจะมีจิตสามัญสำนึกบ้างไหมเวลาที่เห็นหน้าเรา