ความรู้สึกท้อ เหนื่อย เศร้า มันโคตรทรมาน

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราแค่อยากมาระบายความรู้สึกในตอนนี้ของเราค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี 2 แต่เรากลับรู้สึกว่าไม่อยากเรียนแล้ว ในทุกๆวันที่เรารู้ว่าเราต้องตื่นมาแล้วมาเรียน มันทำให้เราไม่อยากทำอะไรต่อเลย มันรู้สึกหดหู่ เหมือนชีวิตไม่มีอะไรนอกจากตื่นขึ้นมาแล้วก็เรียน วันต่อมาก็ตื่นขึ้นมาแล้วก็เรียนแบบนี้ไปเรื่อยๆ และมหาลัยก็ใช้รูปแบบของระบบออนไลน์ในการเรียนการสอน แต่ละวันก็เลยอยู่กับโน๊ตบุ๊กเป็นส่วนใหญ่ แถมเพื่อนเราก็ไม่สนิทเนื่องจากเราพึ่งย้ายสาขามา มันยิ่งทำให้ตัวเรากดดันมากขึ้น เราเคยคุยกับครอบครัวเรื่องการเรียนนะคะ แต่ครอบครัวเราเค้าก็อยากให้เราเรียนต่อ เราก็เข้าใจค่ะ เพราะพ่อแม่หรือคนในครอบครัวเราเขาก็อยากให้เรามีอนาคตที่ดี ช่วงแรกเราก็เลยบอกว่าตัวเองว่าเรียนต่อไปเถอะ แต่พอเรียนไปเรื่อยๆความรู้สึกที่ไม่อยากเรียนกลับมากขึ้นกว่าเดิม เราก็คุยกับครอบครัวอีกครั้ง เพราะเหมือนเค้าจะเห็นว่าเราดูไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน เค้าก็เลยบอกว่าถ้าไม่อยากเรียนก็ดรอปไว้ก็ได้ เหมือนเขาจะเข้าใจนะคะ ต่อมาเราก็พูดเรื่องนี้อีกครั้ง เค้าก็เริ่มหาคำถามมาถามเราค่ะ เหมือนเค้าจะไม่ให้เราออกจากมหาลัยหรือดรอปเรียน และชอบพูดปัดๆไม่สนใจ และก็พูดเรื่องอื่นแทน จนทำให้เราไม่อยากคุยกับใครเลย  เรารู้สึกว่าคุยไปก็ไร้ประโยชน์เพราะเขามักจะถามคำถามเราซ้ำๆเดิมๆ ซึ่งเราก็เคยตอบไปแล้ว และไม่ค่อยสนใจ ครั้งนั้นบอกเราว่าดรอปได้ถ้าไม่ไหว พอครั้งต่อมาบอกเราว่าต้องเรียน เราเลยไม่อยากคุยเลย และความรู้สึกหดหู่ เศร้านี้ มันก็เริ่มเข้ามาอยู่ในชีวิตประจำวันของเราด้วยค่ะ ในบางวันเราไม่ได้คิดมากกับการเรียน แต่เรากลับรู้สึกเศร้าค่ะ เราไม่อยากทำไรเลยนอกจากนอนเฉยๆ เราไม่ได้ขี้เกียจนะคะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ดิ่งลงอย่างบอกไม่ถูก อยากนอนมองท้องฟ้าเฉยๆ หรือนอนหลับไปเฉยๆโดยไม่ต้องคิดอะไร และเรามักจะเขียนความรู้สึกลงบนโพสต์อิทค่ะ การเขียนความรู้สึกลงบนโพสต์อิทมันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาก และก็การฝึกเรียนภาษาก็ทำให้เรารู้สึกดี เพราะว่าเราตั้งใจที่จะอยากเรียนภาษาอยู่แล้ว แต่มีเหตุผลที่ไม่สามารถเรียนต่อในด้านนี้ได้ เลยรู้สึกว่าการใช้ชีวิตในตอนนี้ของเราผิดพลาดมากค่ะ และไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ได้ตอนไหน ใจของเราตอนนี้กลับไม่อยากอยู่แล้วค่ะ เราอยากหายไปจากโลกนี้อย่างเงียบๆ เราอยากพัก ไม่คิดอะไรแล้ว เราเหนื่อยกับการใช้ชีวิต ทุกๆวันเริ่มมีคำถามกับตัวเองตลอดว่าเราอยู่เพื่ออะไร เราใช้ชีวิตเพื่ออะไรกันแน่ เราไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่เราก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้คิดไม่ได้ เราหากิจกรรมทำเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลาย มันก็ช่วยได้นะคะ แต่เมื่อกลับมาอยู่คนเดียวความคิดต่างๆทั้งเรื่องการเรียน การใช้ชีวิต ก็วนกลับมาให้เราคิดมากเหมือนเดิม เราท้อมากค่ะ เราเหนื่อยมาก เราไม่รู้จะทำยังไงต่อไป มองไปทางไหนก็ตันไปหมด เราอยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นเหมือนเรามั้ยคะ การจะอยากทำให้ตัวเองอยากกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้งมันอยากมั้ยคะ เพราะเรารู้สึกว่าชีวิตเราตอนนี้ห่วยมาก ไม่อยากเรียน รู้สึกหดหู่ ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไป...