มาแชร์ประสบการณ์โมเม้นเด็กช่างติ๋มๆคบกับเด็กเรียนสายสามัญ

คือแฟนผมเรียนสายสามัญวิทย์-คณิต ส่วนผมเรียนสายอาชีพ ช่าง อิเล็กทรอนิกส์ เจอกันเพราะกลับรถเมล์คันเดี่ยวกัน ตอนกลับบ้าน บ้างวัน ที่รอรถเมล์เพื่อจะกลับ บ้านผมก็จะเจอหน้านางตลอดตอนแรกๆก็เฉยๆไม่คิดอะไรมาก เราก็นั่งรอรถมาตามปกติ และที่นี้มาวันนึ่งนางก็พูดขึ้น มาว่า "เจอกันอีกแล้วนะ" ตอนนั้งเขิลมากแบบขนลุกสู้ไปหมด555555 ไม่คิดว่าเด็กเรียนสายสามัญจะมากล้ามาคุยกับเด็กช่าง ผมก็หัวเราะแห้งๆไป คือแบบเขิลมากไม่คิดจะมีคนจำเราแล้วทักมาแบบนี้ และที่นี้มาวันศุกร์ผมก็เจอนาง และนางก็เห็น หัวค้อนที่ผมเรียนทำวิชาตะไบ วันศุกร์ และด้วยความนางไม่รู้นางเลยถามว่า "ไอแท่งเหล็กที่อยู่ในกระเป๋าแฟ้มของเธอเอามาทำอะไร" รอบนี้แบบโอ้วพระเจ้าเขิลตัวแทบแตกผมก็ขำแห้งๆ แล้วก็บอกเป็นชิ้นงานที่เรียนต้องทำ เวลาเจอนางระหว่างรอกลับบ้านก็ชอบถามโน้นถามนี่ เกี่ยวกับที่เราว่าสายอาชีพเป็นไงบ้างดีไหมระหว่างรอรถ จนแทบจะสนิทกัน ผมสังเกตเหมือนนางเป็นคนขี้สงสัย และมีอยู่วันนึ่งผมก็ลองแกล้งไปรอรถช้าๆ ดูนาง นางก็เหมือนจะมองซ้ายมองขวาตลอด ผมก็แอบดูสักพักแล้วค่อยไป แล้วนางก็ถามว่าทำไมวันนี้มาช้าจัง ผมเป็นคนเขิลง่ายมากพอพูดมาคำนี้ผมแทบจะเป็นลม ไปเลยหน้าแดงไปหมด  ผมก็ไม่รู้จะตอบไรเลยพูดว่าไม่รู้ไป ตอบส่งๆไปเพราะแบบเขิลสุดๆและที่นี้วันต่อมาผมก็เห็น พวกผู้ชายกลุ่มนึ่งซึ่งเป็นคนที่เรียน รร เดี่ยวกับ นาง ที่ทำเหมือนกำลังจีบนาง นางมานั่งก็บ่นให้ผมฟังมว่าคือ ไม่ชอบคนพวกนั้นที่ค่อยตามติดชีวิตเธอ ตลอด และนางก็พูดว่าพวกนั้นชอบสูบบุหรี่และนางคือไม่ชอบเพราะมันมีกลิ่นบุหรี่ติดเสื้อมาแล้วมันเหม็น ผมก็นั่งฟังไป พูด อือๆ ไป และที่นี้ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าทั้งหมด พูดไปว่าเราขอเฟสเธอหน่อยได้ไหม นางก็เหมือนจะเล่นตัวอยู่สักพัก ให้ดีไม่น้าอย่างงี้ ตอนนั้นในหัวเกิดคำถามมากมาย ถ้าขอไปแล้วไม่ให้กูหน้าแตกๆแน่ๆ เลยหมั้นหน้ามากๆ แล้วที่นี้สิ่งที่เธอพูดคือ อยากได้จริงอะ เฟสเราไม่มีอะไรมากมีแต่พวกติวหน้งสือ แนวทางการเรียน ผมก็บอกไม่เป็นไร แล้วนางก็ให้มา พอกลับบ้านไปก็รีบไปแอดเพื่อนเลย555555 และที่นี้ไอพวกกลุ่มพวกผู้ชายที่เรียน รร เดี่ยวกับนางก็เหมือนรู้ว่านาง คุยกับผม มันเลยเอาเหมือนพวกเพื่อนๆมันมาด้วย ที่นี้ผมก็เห็นทำไรไม่ถูก ผมเป็นช่าง ที่ติ๋มสุดๆ ลำพังแค่ สาวพูดด้วยก็เขิลจะตายอยู่เล้ว ผมเลยไม่อยากมีเรื่องกับคนพวกนี้เท่าไหร่ผมก็นั่งเฉยเหมือนผมกับนางไม่รู้จักกัน  แต่ผมก็สงสารนาง แบบโดนไรแบบนั้นตามรำคาญตลอดๆ และพอรถมาผมก็ขึ้นไป นางก็ขึ้นตามมา มานั่งกับผมก็แล้วก็บ่นว่าไม่โอเคมากเลยกับคนพวกนั้น แล้วนางก็พูดว่าจะทำไงกับคนพวกนั้นดี เหมือนจะร้องให้ และผมก็บอกว่าไม่เป็นไรน้า และที่นี้ผมก็เลยขอให้เพื่อนผมที่เรียน ช่างยนต์มาด้วย มันก็ถามว่าทำไมมีอะไรผมก็ตอบแบบกวนตีนตามภาษาเพื่อน ไปว่ามานั่งคุมกู กับ สาว หน่อยมันก็ขำ และพูดแซวว่า ทำไมกลัวผัวเขาหรอ ผมก็ตอบเอ่อๆไป และซึ่งผมไม่รู้ว่ามันผูกพันธ์อะไรกับตะไบ ชอบพกตะไบไว้ตลอด และพอตอนจะรอกลับบ้านผมก็ให้มันมาด้วย มันก็แอ็คแซว กวนตีนผมเวลาคุยกับนาง นางก็นั่งขำที่เพื่อนเราพูดกวนตีนใส่เรา และที่นี้ก็มีพวกกลุ่มผู้ชายที่นางไม่ชอบ เดินมาจะคุยกับนางแต่เห็นเรานั่งคุยกันอยู่มันเลยไม่กล้ามา เพราะเห็นเป็นเด็กช่างละมั้ง และผมก็ทำอย่างงี้จนสนิทยื่งขึ้นมากๆ จนมันไม่กล้ามาอีก (แต่ใน รร มันก็ทำไรไม่ได้มากเพราะเธอยู่กับพวกเพื่อนๆ)
กลับบ้านไปผมก็รองแกล้งทำเป็นไปกดไลค์ ที่นางไปกินเที่ยวๆไรพวกนี้กับเพื่อนๆ ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะไม่สนใจดันแท็กผม แล้วถามว่าทำไมไม่กดใจ ผมก็ตอบไม่รู้แล้วก็ใส่อีโมจิขำแห้งๆไป 555 และที่พีคไปกว่านั้น นางแชทมาถามเรื่องวงจรไฟฟ้ากับผม บ้างอันก็เป็นสิ่งที่ผมเรียนตั้งแต่ปี1 บ้างกันก็ไม่เคยเรียน อันไหนตอบได้ผมก็ตอบไปนางก็ขอบใจเรา ผมก็เลยตอบไปว่าไม่เป็นไรโชว์ขิงไป ที เรื่องนี้ง่ายๆ และพอพูดแบบนี้นางก็จะหยิบคำถามบ้างอันมาให้ตอบซึ่งไม่เคยเรียนและตอบไม่ได้ และนางก็ขำบอกว่าไม่เห็นจะเก่งเลย ผมเริ่มสนิทมากขึ้นเรื่อยๆ จนนางชวนเราไปเดินห้าง ตอนแรกผมก็ไม่กล้าอายบ้านผมก็ไม่ได้ รวยอะไรมากฐานะกลางๆ ยังใช้โทศัพท์เครื่องเก่าๆอยู่เลย ต่างๆกับนางที่ฐานะค่อนข้างจะดี ผมเลยไม่กล้าไป ผมก็บอกไปขอคิดก่อนแต่ใจจริงๆก็ยากไป นั้นแหละ และนางก็ตื๊อให้เราไปผมก็โอเคไปก็ได้ ผมก็พยายามหาชุดที่ดีที่สุดใส่ไป จำได้ว่าเอาไปแค่ 1พันเดียวเองมั้ง ต่างกับนางสุด ก็เดินเล่นในห้างกินนู้นกินนี่บางอันนางก็จะจ่ายให้แต่เราก็เกรงใจสุด จำได้เลยว่า ตอนนั้นกินแค่ ไอติม กับ kfc  ตอนแรกนางจะพาไปกินmk แต่เราก็เกรงใจมากๆๆๆๆเลยไปกินแค่KFCบ้านๆเลย และนางก็พูดออกมาว่า นี่เราชอบเธอมากๆไม่เหมือนใครดีไม่หยิ่ง ไม่ตามติดชีวิตเธอ คำพวกนี้ไปสะกิดต่อม เขิลอายของผมแบบสุด จนกินไก่kfcไม่ลงเลย5555555 ผมเลยตอบไปว่าห๊ะจริงหรอ นางก็ตอบใช่ มือไม้อ่อนแรงไปหมดทำตัวไม่ถูกเลย กลับบ้านนางก็เอารูปที่ถ่ายคู่กับเราไปลง และก็แทกผม เพื่อนผมเห็นก็แซวใส่ผม ร้ายไม่เบานิ

นี่หน้าจะเป็นmoment ช่วง ป.ว.ช ปี 2 เทอม แรก ที่ดีสำหรับผมก่อนเกิดมีการระบาดไวรัส จนทำให้ไม่ได้ไป เรียน แต่ก็แอบมานั่งคิดแล้วว่าถ้านางจบ ม.6 แล้วเราคงจะไม่ได้มา นั่ง รอรถเมล์กันอีกแน่ๆ คงจะไปเรียนวิทยาลัยที่กรุงเทพแน่นอน