ทุกอย่างเกิดจากการโดนเพื่อนบูลลี่ตอนม.4 เวลาของหายเพื่อนในห้องจะมองและด่าเราก่อนเลยและชอบบอกว่าเหม็นนู้นนี้นั่นเพื่อนในห้องจะเริ่มมองเราแล้วเดินมาทำท่าทางฟุดฟิตใกล้เราและแซวว่า"ไม่อาบน้ำป่ะเนี่ย"สายตาเพื่อนในห้องบ่งบอกได้ว่ารังเกียจเราเสียงหัวเราะนี่ดังมากกหัวหน้าห้องคนนำทีมเลยพอเราจะอธิบายก็ไม่มีคนฟังเดินหนีกันหมดอาการแรกๆคือ ซึม เงียบ ไม่คุยกับใครถ้าเพื่อนที่สนิทจะคุยตอบบ้างเหม่อลอย ไม่มีสมาธิเรียน บางวันซึมทั้งวันแอบร้องไห้บ้าง รู้สึกท้อ รู้สึกหดหู่ รู้สึกแย่ เคยคิดอยากตาย ชอบพูดคนเดียว จะพูดกับตัวเองตลอดว่าเมื่อไหร่จะจบม.6สักทีออยากออกไปจากตรงนี้แล้วจะเป็นแบบนี้ตลอดจนจบม.6 พอเข้ามหาลัยเรากลายเป็นคนเก็บตัวเก็บกด โรคส่วนตัวสูง อาการที่เราเป็นตอนมัธยมปลายเริ่มหายไปแต่ไม่ทั้งหมดอาการซึม พูดคนเดียว รู้สึกแย่ ร้องไห้คนเดียวและความคิดยากตายยังอยู่และอาการที่เพิ่มมาอีกคือ การโทษตัวเอง เคยอยากฆ่าตัวตายแต่ไม่สำเร็จเพราะมันเป็นเหมือนความคิดชั่ววูบ ปัจจุบันเรียนจบ ทำงานแล้วแต่อาการพวกนั้นยังเป็นอยู่ไม่เคยหาไป เคยคิดจะไปปรึกษาหมจิตแพทย์แต่ก็ไม่ได้ไปสักที ไม่กล้าพอ