เราอายุ 19 ปีค่ะ ยอมรับเลยว่า19ปี ก็ต้องหางานทำได้แล้ว เรารอสมัคร ก.พ.อยู่ค่ะ แต่ระหว่างนี้คือต้องเรียนไปเรื่อยๆก่อน ปีที่แล้วก็ยังไม่จบปวช. เราเลยยังไม่มีวุฒปวช.ไปสมัครเลย มาเจอโควิดด้วย เลยรอนานเลยค่ะทีนี้
และเรายอมรับว่าเรามีความเด็กอยู่จริงค่ะ คือเราทั้งชอบเล่นโทรศัพท์เพื่อหาอะไรที่เราสนใจ เราสนใจเรื่องวาดรูป วาดรูปทีไรรู้สึกสบายใจ ชอบวาดรูปเป็นงานอดิเรกค่ะ เพลินดี
และแล้วปัญหาที่เรากังวลมาตลอดชีวิตก็มาถึง...
ที่จริงปกติพ่อเราไม่เคยเปรียบเทียบเรากับใครค่ะ พ่อเราไม่อยากให้เครียด แต่ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา พ่อโมโหมากๆใส่เราค่ะเรื่องเงินๆ ทองๆนี่แหละค่ะ เราก็น้ำตาแตก เถียงไม่ออกสักคำ พอผ่านวันนั้นมาได้ ก็โดนเปรียบเทียบมาตลอดเลย พ่อบอกว่าลูกคนอื่นเขาใฝ่รู้ ขยัน แต่ยังทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่ทำงาน ไม่ดิ้นรน เมื่อไรจะทำตัวโตๆสักที เมื่อไรจะพึ่งพาไเ้บ้าง แม่เลี้ยงก็เปรียบเทียบเรากับลูกคนอื่นว่าพวกเขาเหล่านั้นได้เรียนมหาลัยดัง เป็นคนเก่ง เลี้ยงตัวเองได้ เราท้อใจมากค่ะ ทั้งเศร้าทั้งหดหู่ อยากหายไป อยากไปไหนก็ได้ที่จะไม่ทำให้พวกเราลำบาก ทำงานได้เราก็คงไปแล้ว...พ่อพูดแบบนี้ ซ้ำเราตลอด แม่เลี้ยงก็พูดว่า พวกเขาเหล่านั้นเก่งมากๆ แบบอ้อมๆ ให้เรารู้สึกด้วยค่ะ รับรู้เลย เรากดดันมากค่ะ ทำอะไรก็ไม่สนุกแล้ว เครียด คิดทีไรแล้วบั่นทอน แต่กลับกัน- แม่จริงๆของเรา...(คิดถึงแม่จัง) ไม่ซีเรียส บอกให้ขยันเรียนก็พอ และก็เป็นคนดี
เราเศร้ามากค่ะ เรายิ่งเป็นคนคิดมากด้วย
ต้องเจอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เรารู้ตัว
เราก็เลยพยายามที่จะช่วยทำงานบ้าน ช่วยงานอะไรที่พอจะช่วยได้ แต่มันก็คงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา
โดนเทียบเปรียบ😞☹️
และเรายอมรับว่าเรามีความเด็กอยู่จริงค่ะ คือเราทั้งชอบเล่นโทรศัพท์เพื่อหาอะไรที่เราสนใจ เราสนใจเรื่องวาดรูป วาดรูปทีไรรู้สึกสบายใจ ชอบวาดรูปเป็นงานอดิเรกค่ะ เพลินดี
และแล้วปัญหาที่เรากังวลมาตลอดชีวิตก็มาถึง...
ที่จริงปกติพ่อเราไม่เคยเปรียบเทียบเรากับใครค่ะ พ่อเราไม่อยากให้เครียด แต่ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา พ่อโมโหมากๆใส่เราค่ะเรื่องเงินๆ ทองๆนี่แหละค่ะ เราก็น้ำตาแตก เถียงไม่ออกสักคำ พอผ่านวันนั้นมาได้ ก็โดนเปรียบเทียบมาตลอดเลย พ่อบอกว่าลูกคนอื่นเขาใฝ่รู้ ขยัน แต่ยังทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่ทำงาน ไม่ดิ้นรน เมื่อไรจะทำตัวโตๆสักที เมื่อไรจะพึ่งพาไเ้บ้าง แม่เลี้ยงก็เปรียบเทียบเรากับลูกคนอื่นว่าพวกเขาเหล่านั้นได้เรียนมหาลัยดัง เป็นคนเก่ง เลี้ยงตัวเองได้ เราท้อใจมากค่ะ ทั้งเศร้าทั้งหดหู่ อยากหายไป อยากไปไหนก็ได้ที่จะไม่ทำให้พวกเราลำบาก ทำงานได้เราก็คงไปแล้ว...พ่อพูดแบบนี้ ซ้ำเราตลอด แม่เลี้ยงก็พูดว่า พวกเขาเหล่านั้นเก่งมากๆ แบบอ้อมๆ ให้เรารู้สึกด้วยค่ะ รับรู้เลย เรากดดันมากค่ะ ทำอะไรก็ไม่สนุกแล้ว เครียด คิดทีไรแล้วบั่นทอน แต่กลับกัน- แม่จริงๆของเรา...(คิดถึงแม่จัง) ไม่ซีเรียส บอกให้ขยันเรียนก็พอ และก็เป็นคนดี
เราเศร้ามากค่ะ เรายิ่งเป็นคนคิดมากด้วย
ต้องเจอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เรารู้ตัว
เราก็เลยพยายามที่จะช่วยทำงานบ้าน ช่วยงานอะไรที่พอจะช่วยได้ แต่มันก็คงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา