สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมอายุ 22 ย่าง 23 ครับ ตอนนี้สมัครงานไปหลายที่ แต่ไม่อยากทำสักที่เลยครับ แต่จำเป็นต้องทำ เพราะ พ่อกับแม่ผม อายุเกือบ 60 หมดแล้ว ไม่มีงานทำครับ เคยลงทุนขายของให้เขา เขาก็ไม่บริหารต้นทุนกำไรแบบที่ผมแบ่งไว้ สุดท้าย เข้าเนื้อตัวเอง ขาดทุนครับตอนนี้แก2คนก็ว่างงาน ค่าเช่าห้องก็ยังติด แม้แต่ทะเบียนบ้านยังไม่มีจะให้ลง แล้วอยู่รวมกัน พอไม่มีรายได้ ก็ทะเลาะกันทุกวันครับ แม้แต่เงินจะกินข้าวก็ต้องเจียดจากเงินเก็บที่ผมเทรดมา 3วัน กับข้าว3คน 200บาท ตอนนี้จะหมด ผมก็ต้องกลับไปหางานใหม่ แต่ ผมทำงานไม่ทนเลยครับ
ทั้งชีวิต ผมเปลี่ยนงานไปแล้ว 5-6ที่ ท้อมากเลยครับ เรียนก็ไม่ได้สูง แค่เทียบเท่า ม.6 ทำงานแต่ละที่ ทนได้เต็มที่ 2เดือน หมดไฟครับ เพราะซึมเศร้า แรงจะทำงาน ไม่มี บวกกับร่างกายผมไม่แข็งแรงแต่เด็ก ต้องพ่นยาตลอดตั้งแต่เด็กๆ แล้วออกกำลังกายไม่ไหว ทำงานแปปเดียวก็ปวดไปทั้งตัวแล้วครับ บางทีหายใจไม่ออก จะให้ผมไปหาผู้ใหญ่มาเลี้ยง ก็ทำใจไม่ได้ครับ มีคนมาเสนอขอดูด ผมก็ลังเล ใจนึงก็อยากเพราะรายได้ผมหามายังไงก็ยากที่จะพอครับ รายจ่าย3คน ยังไม่รวมค่าห้องน้ำไฟ ส่วนอีกใจนึงผมก็กลัว ผมยังไม่เคยมีแฟน แล้วไม่เคยผ่านผู้หญิงเลย เพราะสมัยเรียน ผมไม่มีตังไปเที่ยวกับเขา พอขึ้น ม.ปลายก็ต้องออก เพราะไม่มีเงินเรียนต่อ บวกกับ ที่บ้านทะเลาะกันทุกวัน เลยอยู่กับเพื่อน อยู่กับเพื่อน ก็ที่บ้านไม่ให้ตังนะครับ ต่อให้ผมทำงานมาได้ ก็ออกค่าใช้จ่ายร่วมกับเพื่อนไม่ได้ เพราะรายจ่ายที่บ้านบีบมาก แต่เพื่อนไม่รู้สถานะที่บ้านนะครับ เพราะที่บ้านผมเมื่อก่อนมีหน้ามีตา เลยทำให้ผมต้องเก็บมาตลอด ความสามารถที่จะทำงานอิสระได้ ก็พอมีอยู่บ้างครับเคยเล่นดนตรี ค่อนข้างมั่นใจในระดับนึงเมื่อก่อน แต่ไม่ได้เล่นต่อครับ เพราะไม่มีเครื่องดนตรี เลยต่อทางสายงานนี้ต่อไม่ได้ เมื่อก่อนใช้กีต้าร์โรงเรียน พอมาเรียนต่อที่ใหม่ ไม่มีเครื่องให้เล่น เลยเลิกไป ส่วนงานในคอมพิวเตอร์ เคยใช้โปรแกรมadobe ต่างๆได้ แต่ทำต่อไม่ได้ เพราะพ่อขายคอมไปตั้งแต่ ม.ปลายครับ ตอนนี้ทางเลือกเลยเหลือแค่งานประจำ อย่างเดียว แต่อย่างว่าครับ คนเป็นโรคนี้น่าจะเข้าใจ มันหมดทุกอย่าง หมดแรง หมดใจ อยากอยู่โง่ๆ ไม่ต้องคิดอะไร กลัวคน กลัวไปหมด หลับยาก ตื่นยาก หลับนาน อยากตาย แต่ให้ฆ่าตัวตายเมื่อก่อนก็กลัว พ่อกับแม่ ก็ไม่เข้าใจ ยิ่งแม่ผม พูดจาดูถูก บอกเรื่องที่ผมคิดจะทำนู่นนี่นั่น เพ้อเจ้อ เนรคุณ ส่วนพ่อบอกคิดไปเอง เรื่องโรค จะสร้างกำลังใจกลับขึ้นมาใหม่ให้ทันก่อนตังหมดได้ยังไงดีครับ
ผมเป็นโรคซึมเศร้า ทำงานไม่ไหว แต่ต้องทำจะพยายามยังไงดีครับ
ทั้งชีวิต ผมเปลี่ยนงานไปแล้ว 5-6ที่ ท้อมากเลยครับ เรียนก็ไม่ได้สูง แค่เทียบเท่า ม.6 ทำงานแต่ละที่ ทนได้เต็มที่ 2เดือน หมดไฟครับ เพราะซึมเศร้า แรงจะทำงาน ไม่มี บวกกับร่างกายผมไม่แข็งแรงแต่เด็ก ต้องพ่นยาตลอดตั้งแต่เด็กๆ แล้วออกกำลังกายไม่ไหว ทำงานแปปเดียวก็ปวดไปทั้งตัวแล้วครับ บางทีหายใจไม่ออก จะให้ผมไปหาผู้ใหญ่มาเลี้ยง ก็ทำใจไม่ได้ครับ มีคนมาเสนอขอดูด ผมก็ลังเล ใจนึงก็อยากเพราะรายได้ผมหามายังไงก็ยากที่จะพอครับ รายจ่าย3คน ยังไม่รวมค่าห้องน้ำไฟ ส่วนอีกใจนึงผมก็กลัว ผมยังไม่เคยมีแฟน แล้วไม่เคยผ่านผู้หญิงเลย เพราะสมัยเรียน ผมไม่มีตังไปเที่ยวกับเขา พอขึ้น ม.ปลายก็ต้องออก เพราะไม่มีเงินเรียนต่อ บวกกับ ที่บ้านทะเลาะกันทุกวัน เลยอยู่กับเพื่อน อยู่กับเพื่อน ก็ที่บ้านไม่ให้ตังนะครับ ต่อให้ผมทำงานมาได้ ก็ออกค่าใช้จ่ายร่วมกับเพื่อนไม่ได้ เพราะรายจ่ายที่บ้านบีบมาก แต่เพื่อนไม่รู้สถานะที่บ้านนะครับ เพราะที่บ้านผมเมื่อก่อนมีหน้ามีตา เลยทำให้ผมต้องเก็บมาตลอด ความสามารถที่จะทำงานอิสระได้ ก็พอมีอยู่บ้างครับเคยเล่นดนตรี ค่อนข้างมั่นใจในระดับนึงเมื่อก่อน แต่ไม่ได้เล่นต่อครับ เพราะไม่มีเครื่องดนตรี เลยต่อทางสายงานนี้ต่อไม่ได้ เมื่อก่อนใช้กีต้าร์โรงเรียน พอมาเรียนต่อที่ใหม่ ไม่มีเครื่องให้เล่น เลยเลิกไป ส่วนงานในคอมพิวเตอร์ เคยใช้โปรแกรมadobe ต่างๆได้ แต่ทำต่อไม่ได้ เพราะพ่อขายคอมไปตั้งแต่ ม.ปลายครับ ตอนนี้ทางเลือกเลยเหลือแค่งานประจำ อย่างเดียว แต่อย่างว่าครับ คนเป็นโรคนี้น่าจะเข้าใจ มันหมดทุกอย่าง หมดแรง หมดใจ อยากอยู่โง่ๆ ไม่ต้องคิดอะไร กลัวคน กลัวไปหมด หลับยาก ตื่นยาก หลับนาน อยากตาย แต่ให้ฆ่าตัวตายเมื่อก่อนก็กลัว พ่อกับแม่ ก็ไม่เข้าใจ ยิ่งแม่ผม พูดจาดูถูก บอกเรื่องที่ผมคิดจะทำนู่นนี่นั่น เพ้อเจ้อ เนรคุณ ส่วนพ่อบอกคิดไปเอง เรื่องโรค จะสร้างกำลังใจกลับขึ้นมาใหม่ให้ทันก่อนตังหมดได้ยังไงดีครับ