แฟนเราเพิ่งเสียไปได้10วันเราทำใจไม่ได้มันรวดเร็วกว่าที่เราจะรับได้ แฟนเราไม่สบายเป็นระยะเวลา1ปี อาการเริ่มดีตามลำดับ เราดูเเลเค้าทุกอย่าง เราทำทุกอย่างที่เราทำได้ เราคอยทำใจตลอดเวลาว่าสักวันหนึ่งเเฟนเราก้อต้องจากเราไป และเเฟนเราก้อบอกเสมอว่าเค้าไม่รู้จะอยู่กับเราได้นานเเค่ไหนเเละเเล้ววันที่แฟนเราจากไปก้อมาถึง เราพยามยามเข็มเเข็ง ไม่ร้องไห้ ทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น เเต่เเล้วเราก้อรู้ตัวเอง เรารับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ไหว เเต่เรารับรู้ได้อย่างนึง คือเราไม่อยากให้เเฟนเราเป็นห่วง อยากให้เค้าไปสบายจริงๆไม่อยากให้เค้ารู้สึกห่วงอะไร เเต่เราต้องกลับมาบ้าน มาอยู่ในห้องที่เรากับเค้าอยู่ด้วยกัน ตลอดเวลาเราอยู่ด้วบกันทุกเวลา  ตอนนี้มื่อเรารู้สึกชีวิตเราหายไปครึ่งนึงไม่มีเเฟนเราอยู่เหมือนเราไม่มีค่าอะไรเลย เราพยายามทำให้ตัวเองไม่ว่าง เเต่ในสิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนั้น ก้อจะมีแฟนเราอยู่เคียงข้างเสมอ เราต้องใช่เวลาเเค่ไหนที่จะรักษาเเผลในใจเเบบนี้ มันคงไม่มีใครบอกได้นอกจากตัวเรา ขอให้เราได้ผ่านช่วงนี้ชีวิตที่เเสนลำบากจากนี้ไปด้วยเทอญ