แค่เพื่อนครับเพื่อน BAD BUDDY SERIES (กึ่งรีวิว) : “O Romeo! Why are you Romeo?”

เป็นอันว่า Peaceful operation ระหว่างภัทร กับ ปราณ และ ระหว่างวิศวะ กับ สถาปัตย์ ก็ได้เริ่มขึ้นจากทั่นประธานทั้งสอง ซึ่งก็คอยพูดคุยหลบเลี่ยงกันอยู่ไปมาไม่ให้เกิดเรื่อง เอาเข้าจริง ๆ ก็ดูเหมือนว่าความขัดแย้งระหว่างกันก็ไม่ได้มากเท่าที่คิด และ ความรู้สึกเป็นศัตรูกันก็ไม่ได้จริงจังเท่าที่เห็นและเป็นอยู่ การแข่งขันชิงดีชิงเด่นไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าผลผลิตความฝังหัวจากครอบครัว ที่ทำให้ต้องไม่ชอบหน้ากัน ที่ทำให้ต้องรีแอ็คไปตามนั้น ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่ว่ายังไงลูกก็คงว่าตามกัน แต่เมื่อใช้เวลาด้วยกันนานเข้า เติบโตขึ้น คิดได้เอง สิ่งที่ตาแลเห็นนั้นกลับไม่เหมือนอย่างที่ครอบครัวว่าซักเท่าไหร่ อาจจะนับตั้งแต่ปราณช่วยภาขึ้นจากสระน้ำในวันนั้น ที่ภาพของแต่ละฝ่ายเปลี่ยนไปจากเดิม แล้วมันก็เปลี่ยนไปทีละเล็กทีละน้อยตามกาลเวลาที่ผ่านไป

ความใกล้ชิดของสองหนุ่มน้อยมีมาก มากกว่าที่เจ้าตัวเองจะคิดได้ การกระทำหลายอย่าง ถ้าไม่สนิทกันไม่มีทางที่จะรู้ และ สิ่งที่จะโป๊ะแตกออกมาอาจไม่ใช่ การรู้ว่าภัทรและปราณรู้จักกัน สิ่งที่โป๊ะออกมาอาจมากกว่านั้น อาจเป็นความรู้สึกที่เก็บเอาไว้มานานนับแต่สมัยมัธยม ท่ามกลางสถานการณ์เป็นพิษถึงขั้นสุดไม่ว่าจะเพื่อนที่หาเรื่องกันอย่างไม่หยุดหย่อน ก็อย่างที่ปราณว่าหากเอาคำขู่ของอาจารย์พ่อมาบอก เรี่องยอมก็คงยอมแต่ก็อีกเหล้าเข้าปากก็ลั่นกันอีก สถานการณ์ความขัดแย้งหยั่งรากลึกระหว่างสองคณะฯ ทั้งที่คลุมเครือว่าเพราะอะไร หรือ เกิดขึ้นเมื่อไหร่ ก็เหมือนภาพจำลองของครอบครัวภัทรกับปราณ พ่อฉันเล่าแบบนี้ พ่อเธอก็เล่าแบบนั้น แม่เราไม่ถูกกัน แต่การที่ "เรา" ต่างเรียนด้วยกัน อยู่ด้วยกัน รู้จักตัวตนกัน เธอกับฉันมันก็ไม่มีใครที่น่ารังเกียจสักนิดนี่นา 

เมื่อเห็นอย่างนั้น ชีวิตในโรงเรียนในเวลาที่เติบโตขึ้นจึงไม่ใช่ปัญหา นายจะตีกลอง ฉันจะเล่นกีต้าร์ การร่วมวงกัน ร้องเพลงในวันคริสมาสต์ของโรงเรียน เป็นภาพแห่งความหลัง เป็นมิตรภาพและความสุข แต่ภาพดังกล่าวนั้นจบลงไม่สวยเมื่อพ่อและแม่ของปราณเข้ามาเห็นลูกอยู่บนเวทีเดียวกับลูกชายศัตรูคู่แค้น เราไม่ได้ทะเลาะกันด้วยซ้ำ แต่นายกลับต้องย้ายโรงเรียนกลางคัน เด็กสองคนมองตากันในวันที่ปราณต้องจากไป ไม่มีความรู้สึกเยาะเย้ย หรือ เย็นชา ในห้วงเวลาที่วิกฤตมาถึง คำถามที่อยู่ในใจคงมีว่า เราทำผิดอะไรทำไมถึงต้องไป และ ฉันทำผิดอะไรทำไมเขาถึงอยู่ไม่ได้ ทั้งที่ไม่มีใครผิดเอาเลยจริง ๆ ทิฐิระหว่างผู้ใหญ่ที่ทำให้สถานการณ์ย่ำแย่ลง ปราณเหมือนนกน้อยที่อยู่ในกรงโรงเรียนประจำ และ ภัทรก็เผชิญกับคำถามเสมอมาว่าสรุปแล้วตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ปราณต้องจากไปหรือไม่ ?

วันนี้เวลานี้ เหตุการณ์เดิม ๆ อาจหวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อปราณได้ยินสิ่งที่พ่อภัทรพูด เขารู้อยู่แล้วว่าครอบครัวของเราไม่ถูกกัน แล้วถ้าเกิดเรื่องมันแดงขึ้นมาจริง ๆ ด้วยความใกล้ชิดแบบเดิม ๆ อาจมีใครต้องจากไปอีกครั้ง ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นเรื่องของคำคนที่กรีดใจจนกลายเป็นแผลถึงทำให้น้ำตาของปราณคลอเบ้า แต่สุดท้ายแล้วขอให้น้ำหนักเรื่องความกังวลว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิมที่ทำให้สองคนต้องห่างกันมากกว่า เมื่อมองจากคำพูดของปราณที่ต้องการให้ภัทรติดค้างกันอยู่แบบนี้ มันอาจะเป็นคำประชดประชัน แต่สิ่งใดที่พูดออกไป มันก็มักมีความจริงปะปนอยู่ด้วย ข้อนี้ไม่ผิดแน่