1.สวัสดีค่ะ เราอายุ20ปี ขอท้าวความก่อนว่าเมื่อก่อนเราเป็นเด็กพูดเก่ง อาศัยอยู่กับยายตาฝั่งแม่ (แม่เราเสียไปตั้งเเต่เราเกิด) (พ่อมีภรรยาใหม่) จนเราอยู่กับยายตาเเบบพอเพียงค่ะไม่ได้มีฐานะเเต่มีความสุขมากจนอายุ9ขวบ ทางบ้านพ่อก็มาเอาเราไปอยู่ด้วย ขอบอหว่าใช้ชีวคนละเเบบมาก ย่า(หรือแม่ของพอ)เป็คนมีฐานะ ตอนเด็กก็สงสัยทำไมพ่อแม่เลี้ยงเราไม่ค่อยมีเงินคนให้เงินไปเรียน คือย่า วันละ15บาท สรุปคือบ้านเราใช้ระบบกงสี คือทุกคนทำงานของที่บ้านไร่สวนทั้งหมดแล้วเงินมารวมที่ย่า แล้วเเกจะให้ใครเท่าไหร่อีกเรื่อง
2. บอกเลยว่าหารใช้ชีวิตของเรา3ปีที่อยู่กับทางพ่อมาไม่มีความสุขทุกวัน เรากดดันมาก ต้องเรียน ไปช่วยทำสวนถ้าไม่ได้จะโดนตีบ้างแต่ไม่บ่อย แต่จะมีด่าบ่อยๆ ก้วยความเกรงใจที่เขาเลี้ยงเราก็ต้องไป ช้วง10-12ปี เท่ากับเราอยู่บ้านนี้3ปี คือบ้านนี้เลี้ยงเเค่3ปี ค่ะทุกวันคือทำงาน เรียน อยู่เฝ้าร้าน ไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม
3.ใช่ค่ะที่เราบอหว่า3ปี พอเราจบป.6 ดจาก็ส่งเราไปอยู่กับใครไม่รู้เราไม่สนิทไม่รู้จัก เหมือนเดิมค่ะเราไปอยู่ช่วยงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ล้างจาน เช็คโต๊ะทุกเสา-อาทิต วันไหนเราขี้เกียจไปพูดตรงๆเราก็มีขี้เหียจไปบ้างแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะเราอาศัยเขาอยู่ เราทำทุกอย่าง หวาดบ้านถูบ้าน ล้างจาน หุงข้าว ทุกวันเสา-อาทิตไปช้วยงานที่ราย ไม่เคยมีเพื่อนเหมือนเดิมค่ะไม่มีสังคม พอดราอยู่กับบ้านนี้ เขาปีที่3เราเริ่มต่อต้าน ด้วยความเราอายุ14-15แล้ว เราเริ่มต้องหารความเป็นส่วนตัวสูงจากที่เราเป็นคนพูดเก่งตอนเด็กตอนนี้เราไม่หล้าคุยกับใครเท่าไหร่เข้ากับผู้ใหญ่ไม่ได้เลย ทางบ้านนี้เคยเอาไม้กวาดตีเราเอาพรมเช็ดเท้ามาเช็ดหน้าเราเพราะเราไม่หุงข้าว เราเลยร้องให้ให้พ่อมารับกลับ
4. เราอยู่ม.3ดต็มแล้ว กลับมาอยู่บ้านย่า เราไม่มีโทรสัพใช้ค่ะ เราชอบเเอบเอาโทรสัพแม่เล่นบ้าง จนไปเจอพี่สมะยเรียนประถมก็คุยกันแบบชญแหละแต่เราไม่ได้คิดจะเอาแฟนหรืออะไรเลยนะคะ จนพ่อไปเห็นเเชท ก็ตบน่าเราบอกให้เราออกจากบ้าน แล้วก็จะไม่ส่งเราเรียน แหละจิงค่ะไม่ได้ส่งเราเรียน ส่วนคนนั้นเราก็เลิกคุยไปเลย
5.เราเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นโกรธตัวเองที่แย่มากเป็นเพราะตัวเราเองร้องให้ เราเลยทำสิ่งที่ไม่ดีไปเราหลายเป็นคนที่ชอบหนีปัญหาทุกอย่าง ไม่กล้าคุยหับคนที่บ้านยกเว้นยายที่เลี้ยงเรามา เราหล้ากอดกล้าหอมยายแต่กับคนอื่นเราไม่กล้าที่จะคุยด้วยเลย
6.เราตัดสินใจย้ายโรงเรียนเองค่ะ แล้วหนีไปอยู่กับยาย เราเรียนไปขายของออนไลน์ไปเนื่องจากโรงเรียนที่ย้ายไปเป็นโรงเรียนเล็กๆจากโรงเรียนเก่าที่มีนักเรียน2พันคน ย้ายมาโรงเรียนรัฐเด็ก120คนครู3-4คน ไม่ต้องใช้งบสูงในการเรียน
เราส่งตัวเองจนจบม.3
7.ชีวิตตอนอยู่กับยายมีความสุขอีกแล้วค่ะ มีเพื่อนมากมายมีสังคมบ้านข้างๆไปเที่ยวอย่างที่ไม่เคยได้ทำอยากอยู่ที่นั้นต่อไป
8.แต่ความสุขก็จบลงเพราพทางพ่อบอกให้เรากลับไปช่วยงานที่บ้านไปช่วยกรีดยาง เดียวจะให้เงิน ด้วยความอยากได้เงินซื้อนะเนนี้เราเลยคิดว่าเราเองก็17-18เเช้วเรียนจะจบเเล้วเขาคงไม่หลอกเราหรอก
สรุปคือเรากลับไปทำงานหนักทุกวัน ไม่มีเพื่อนสักคนจนเรา มีน้องข้างบ้านที่รู้จักสมัยเด็กมาชวนไปตลาดใกล้ๆบ้านย่าเราก็ด่าน้องคนนัเนไปว่าชวนไปทำไมไปซื้ออะไรไม่ต้องไป เเล้วว่าน้องว่าเคยช่วยอะไรบ้านบ้างมั้ยวันๆเอาแต่เที่ยวจนน้องร้องให้กลับบ้าน นะเนละค่ะ เราไม่มีเพื่อน
9.สรุปเราไม่มีเงินสักบาทย่าบอกว่าอยากได้อะไรให้ขอพอเราบอกว่าเราอยากได้เสื้อ ก็จะบอกว่าตัวเก่ายังใส่ได้อยู่ อยากได้โทรสัพ ก็บอกว่ามันเเพงเกินไป เราเลยไม่เคยกล้าขออะไรที่บ้านเลย ตอนนั้นเราอยากไปไหนมาไหนอย่างสบายใจบ้างอยากไปเดอนตลาดซื้อของหินเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว
10.5555 เราอายุ18เต็มเราเลิกดรียนค่ะเราหักดิบเลยเรารู้สึกไม่อยากทำไรไม่อยากคุยกับใครไม่อยากเจอใคร โดนพ่อตบหน้าไปหลายครั้งจนหน้าชา
11.บางวันกรีดยาง เสร็จตอนตี5 เราตื่น8โมงเช้า พ่อเราก็เอาไม้สนุ๊กเกิร์มาฟาด จนช้ำทั้งตัวจนไม้สนุ๊กหัก2-3ท่อน
12.เราไม่ไหวค่ะเราคิดว่าสักวันเราจะออกจากบ้านหลังนี้เราอยากจะมีชีวิตที่เลือกเองได้อยากตัดสินใจอะไรเองบ้าง ไม่ใช่อันนั้นไม่ได้อะนนี้ไม่เอาอะนนู้นผิด เดะโดนตีโดนตบโดนด่าทั้งที่เราพยามช่วยงานทุกอย่างถอนมันปลูกมันไหนจะกรีดยาง ตัดอ้อยเเบกอ่อยจนตัวดำปี้ไม่เคยห่วงสวยเลย ไม่เหมือนลูกหลานคนอื่นเเต่สิ่งที่เราได้รับหารตอบเเทนคือโดนตีเพียงเพราะเราตื่น8โมง โทรสัพห้ามเล่น
13.เราตัดสินใจหนี้ขึ้นกรุงเทพคนเดียวค่ะไปสมัครเด็กเสิรฟร้านมีที่พักฟรีเบิกเงินได้ตลอดเราเลยอยู่ได้ สบายใจด้วยทำได้3เดือนเรามีเเฟนค่ะ(อายุ19)แฟนเราขึ้นมาทำงานเหมือนกันเขาชวนเราไปช่วยกันสร้างตอนเเรกๆก็เร่ร่อนทำก่อสร้างไปเรื่อยจน1ปีกว่าเราพึ่งมีที่ตั้งหลักจิงจัง เราอยู่ด้วยกันมา2ปีมีความสุขมากค่ะอยากหยุดเวลาไว้ แฟนเราเข้าใจเรา (มีอาการทางจิตบ่อย พบเเพท1-2ครั้ง)เเต่เขาเป็นคนใจเย็น เราชอบร้องให้ระบายเรื่องที่บ้านทุกวันถึงมันจะผ่านไป2-3ปีแล้วแต่เรายัง คงร้องให้เรื่องนี้ซ้ำๆ แฟนเราไม่เคยบ่นรำคาร รับฟังตลอด
14.วันนี้วันที่3 ตุลาคม 2564 ทางบ้านพ่อรับรู้เรื่องเรากับแฟน เขาบอกว่าย่าล้มป่วยเพราะว่าเราผิดผีกับเเฟนไปเอาเรื่องทางบ้านเเฟนแล้วเขาไม่รับผิดชอบอะไรเลย เรื่องนี้เรารู้ดีค่ะว่าทางบ้านเเฟน ค่อนข้างมึน(พูดตรงๆ)
แต่เเฟนเราเรารู้เหตุผลดีเพราะเราอยู่ด้วยกัน แฟนๆม่มีเงินเเต่งให้เราค่ะ แต่ทางบ้านพ่อขู่ว่าถ้าไม่กลับมาไม่ร้องหลับไปอีกตลอดชีวิตไม่ต้องไปเหยียบอีกเลยตอนเเรกเราบอกว่าถ้ากลับไปแล้ว จะได้ขึ้นไปอยู่กับแฟนคืนไหมเขาบอกว่าได้
พอเรากลับมาเขาบอกว่า ห้ามไปไหนอยู่ให้กูใช้งานนี้ล่ะไม่ต้องไปผัวไม่คือหรอก เลิกๆไป
15.สรุปให้เราแยกกับเเฟน บอกให้เราเลิก กับแฟน
เราร้องให้คิดถุงเเฟนมาก คิดถึงเเมวที่เลี้ยงด้วยกัน2ตัวคนที่เจอกะนทุกวันอยู่ด้วยกันทุกวันเรารักแฟนมาก(พิมไปน้ำตาไหลไป)เราไม่รู้จะหาใครที่เข้าใจเรากอดหอมเราเวลาเราไม่สบายใจเรื่องครอบครัวได้อีกเเล้วเเฟนเราก็ร้องให้บอกๆม่อยากเลิกไม่ห่างกันได้ไหมเขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเราคิดถึงมากอยากให้ไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
😭😭😭😭เราจะออกจากสภาวะ สถานะการ ที่เลวร้ายนี้ยังไง
#อยากเลือกอะไรเองได้อยากใช้ชีวิตที่เราลิขิตเองไม่ต้องรวยค้ำฟ้าแค่มีความสุขมีอิสระเป็นแบบที่เราอยากจะเป็น
#ขอโทษที่เล่ากะทัดรัดไม่ได้มันออกมาจากความรู้สึกจิงๆ
บ้านกดดันไปไหมเเบบนี้
2. บอกเลยว่าหารใช้ชีวิตของเรา3ปีที่อยู่กับทางพ่อมาไม่มีความสุขทุกวัน เรากดดันมาก ต้องเรียน ไปช่วยทำสวนถ้าไม่ได้จะโดนตีบ้างแต่ไม่บ่อย แต่จะมีด่าบ่อยๆ ก้วยความเกรงใจที่เขาเลี้ยงเราก็ต้องไป ช้วง10-12ปี เท่ากับเราอยู่บ้านนี้3ปี คือบ้านนี้เลี้ยงเเค่3ปี ค่ะทุกวันคือทำงาน เรียน อยู่เฝ้าร้าน ไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม
3.ใช่ค่ะที่เราบอหว่า3ปี พอเราจบป.6 ดจาก็ส่งเราไปอยู่กับใครไม่รู้เราไม่สนิทไม่รู้จัก เหมือนเดิมค่ะเราไปอยู่ช่วยงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ล้างจาน เช็คโต๊ะทุกเสา-อาทิต วันไหนเราขี้เกียจไปพูดตรงๆเราก็มีขี้เหียจไปบ้างแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะเราอาศัยเขาอยู่ เราทำทุกอย่าง หวาดบ้านถูบ้าน ล้างจาน หุงข้าว ทุกวันเสา-อาทิตไปช้วยงานที่ราย ไม่เคยมีเพื่อนเหมือนเดิมค่ะไม่มีสังคม พอดราอยู่กับบ้านนี้ เขาปีที่3เราเริ่มต่อต้าน ด้วยความเราอายุ14-15แล้ว เราเริ่มต้องหารความเป็นส่วนตัวสูงจากที่เราเป็นคนพูดเก่งตอนเด็กตอนนี้เราไม่หล้าคุยกับใครเท่าไหร่เข้ากับผู้ใหญ่ไม่ได้เลย ทางบ้านนี้เคยเอาไม้กวาดตีเราเอาพรมเช็ดเท้ามาเช็ดหน้าเราเพราะเราไม่หุงข้าว เราเลยร้องให้ให้พ่อมารับกลับ
4. เราอยู่ม.3ดต็มแล้ว กลับมาอยู่บ้านย่า เราไม่มีโทรสัพใช้ค่ะ เราชอบเเอบเอาโทรสัพแม่เล่นบ้าง จนไปเจอพี่สมะยเรียนประถมก็คุยกันแบบชญแหละแต่เราไม่ได้คิดจะเอาแฟนหรืออะไรเลยนะคะ จนพ่อไปเห็นเเชท ก็ตบน่าเราบอกให้เราออกจากบ้าน แล้วก็จะไม่ส่งเราเรียน แหละจิงค่ะไม่ได้ส่งเราเรียน ส่วนคนนั้นเราก็เลิกคุยไปเลย
5.เราเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นโกรธตัวเองที่แย่มากเป็นเพราะตัวเราเองร้องให้ เราเลยทำสิ่งที่ไม่ดีไปเราหลายเป็นคนที่ชอบหนีปัญหาทุกอย่าง ไม่กล้าคุยหับคนที่บ้านยกเว้นยายที่เลี้ยงเรามา เราหล้ากอดกล้าหอมยายแต่กับคนอื่นเราไม่กล้าที่จะคุยด้วยเลย
6.เราตัดสินใจย้ายโรงเรียนเองค่ะ แล้วหนีไปอยู่กับยาย เราเรียนไปขายของออนไลน์ไปเนื่องจากโรงเรียนที่ย้ายไปเป็นโรงเรียนเล็กๆจากโรงเรียนเก่าที่มีนักเรียน2พันคน ย้ายมาโรงเรียนรัฐเด็ก120คนครู3-4คน ไม่ต้องใช้งบสูงในการเรียน
เราส่งตัวเองจนจบม.3
7.ชีวิตตอนอยู่กับยายมีความสุขอีกแล้วค่ะ มีเพื่อนมากมายมีสังคมบ้านข้างๆไปเที่ยวอย่างที่ไม่เคยได้ทำอยากอยู่ที่นั้นต่อไป
8.แต่ความสุขก็จบลงเพราพทางพ่อบอกให้เรากลับไปช่วยงานที่บ้านไปช่วยกรีดยาง เดียวจะให้เงิน ด้วยความอยากได้เงินซื้อนะเนนี้เราเลยคิดว่าเราเองก็17-18เเช้วเรียนจะจบเเล้วเขาคงไม่หลอกเราหรอก
สรุปคือเรากลับไปทำงานหนักทุกวัน ไม่มีเพื่อนสักคนจนเรา มีน้องข้างบ้านที่รู้จักสมัยเด็กมาชวนไปตลาดใกล้ๆบ้านย่าเราก็ด่าน้องคนนัเนไปว่าชวนไปทำไมไปซื้ออะไรไม่ต้องไป เเล้วว่าน้องว่าเคยช่วยอะไรบ้านบ้างมั้ยวันๆเอาแต่เที่ยวจนน้องร้องให้กลับบ้าน นะเนละค่ะ เราไม่มีเพื่อน
9.สรุปเราไม่มีเงินสักบาทย่าบอกว่าอยากได้อะไรให้ขอพอเราบอกว่าเราอยากได้เสื้อ ก็จะบอกว่าตัวเก่ายังใส่ได้อยู่ อยากได้โทรสัพ ก็บอกว่ามันเเพงเกินไป เราเลยไม่เคยกล้าขออะไรที่บ้านเลย ตอนนั้นเราอยากไปไหนมาไหนอย่างสบายใจบ้างอยากไปเดอนตลาดซื้อของหินเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว
10.5555 เราอายุ18เต็มเราเลิกดรียนค่ะเราหักดิบเลยเรารู้สึกไม่อยากทำไรไม่อยากคุยกับใครไม่อยากเจอใคร โดนพ่อตบหน้าไปหลายครั้งจนหน้าชา
11.บางวันกรีดยาง เสร็จตอนตี5 เราตื่น8โมงเช้า พ่อเราก็เอาไม้สนุ๊กเกิร์มาฟาด จนช้ำทั้งตัวจนไม้สนุ๊กหัก2-3ท่อน
12.เราไม่ไหวค่ะเราคิดว่าสักวันเราจะออกจากบ้านหลังนี้เราอยากจะมีชีวิตที่เลือกเองได้อยากตัดสินใจอะไรเองบ้าง ไม่ใช่อันนั้นไม่ได้อะนนี้ไม่เอาอะนนู้นผิด เดะโดนตีโดนตบโดนด่าทั้งที่เราพยามช่วยงานทุกอย่างถอนมันปลูกมันไหนจะกรีดยาง ตัดอ้อยเเบกอ่อยจนตัวดำปี้ไม่เคยห่วงสวยเลย ไม่เหมือนลูกหลานคนอื่นเเต่สิ่งที่เราได้รับหารตอบเเทนคือโดนตีเพียงเพราะเราตื่น8โมง โทรสัพห้ามเล่น
13.เราตัดสินใจหนี้ขึ้นกรุงเทพคนเดียวค่ะไปสมัครเด็กเสิรฟร้านมีที่พักฟรีเบิกเงินได้ตลอดเราเลยอยู่ได้ สบายใจด้วยทำได้3เดือนเรามีเเฟนค่ะ(อายุ19)แฟนเราขึ้นมาทำงานเหมือนกันเขาชวนเราไปช่วยกันสร้างตอนเเรกๆก็เร่ร่อนทำก่อสร้างไปเรื่อยจน1ปีกว่าเราพึ่งมีที่ตั้งหลักจิงจัง เราอยู่ด้วยกันมา2ปีมีความสุขมากค่ะอยากหยุดเวลาไว้ แฟนเราเข้าใจเรา (มีอาการทางจิตบ่อย พบเเพท1-2ครั้ง)เเต่เขาเป็นคนใจเย็น เราชอบร้องให้ระบายเรื่องที่บ้านทุกวันถึงมันจะผ่านไป2-3ปีแล้วแต่เรายัง คงร้องให้เรื่องนี้ซ้ำๆ แฟนเราไม่เคยบ่นรำคาร รับฟังตลอด
14.วันนี้วันที่3 ตุลาคม 2564 ทางบ้านพ่อรับรู้เรื่องเรากับแฟน เขาบอกว่าย่าล้มป่วยเพราะว่าเราผิดผีกับเเฟนไปเอาเรื่องทางบ้านเเฟนแล้วเขาไม่รับผิดชอบอะไรเลย เรื่องนี้เรารู้ดีค่ะว่าทางบ้านเเฟน ค่อนข้างมึน(พูดตรงๆ)
แต่เเฟนเราเรารู้เหตุผลดีเพราะเราอยู่ด้วยกัน แฟนๆม่มีเงินเเต่งให้เราค่ะ แต่ทางบ้านพ่อขู่ว่าถ้าไม่กลับมาไม่ร้องหลับไปอีกตลอดชีวิตไม่ต้องไปเหยียบอีกเลยตอนเเรกเราบอกว่าถ้ากลับไปแล้ว จะได้ขึ้นไปอยู่กับแฟนคืนไหมเขาบอกว่าได้
พอเรากลับมาเขาบอกว่า ห้ามไปไหนอยู่ให้กูใช้งานนี้ล่ะไม่ต้องไปผัวไม่คือหรอก เลิกๆไป
15.สรุปให้เราแยกกับเเฟน บอกให้เราเลิก กับแฟน
เราร้องให้คิดถุงเเฟนมาก คิดถึงเเมวที่เลี้ยงด้วยกัน2ตัวคนที่เจอกะนทุกวันอยู่ด้วยกันทุกวันเรารักแฟนมาก(พิมไปน้ำตาไหลไป)เราไม่รู้จะหาใครที่เข้าใจเรากอดหอมเราเวลาเราไม่สบายใจเรื่องครอบครัวได้อีกเเล้วเเฟนเราก็ร้องให้บอกๆม่อยากเลิกไม่ห่างกันได้ไหมเขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเราคิดถึงมากอยากให้ไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
😭😭😭😭เราจะออกจากสภาวะ สถานะการ ที่เลวร้ายนี้ยังไง
#อยากเลือกอะไรเองได้อยากใช้ชีวิตที่เราลิขิตเองไม่ต้องรวยค้ำฟ้าแค่มีความสุขมีอิสระเป็นแบบที่เราอยากจะเป็น
#ขอโทษที่เล่ากะทัดรัดไม่ได้มันออกมาจากความรู้สึกจิงๆ