ผมคิดแบบนี้เป็นความคิดที่ปิดมั้ยครับถ้าเราจะ " ผิดหวังและไม่เชื่อใจในตัวแม่ของเรา "

ผมเป็นวัยรุ่นที่โตมาในครอบครัวที่พ่อกับแม่เลิกกัน แม่ของผมเกลียดพ่อผมมากและสั่งสอนให้ผมเกลียดพ่อตั้งแต่เด็ก ผมเชื่อแม่มาโดยตลอดตั้งแต่เด็กแต่พอผมเริ่มโตโลกโซเชียลทำให้ผมได้เจอพ่อและพี่ชายอีกครั้ง ผมแอบแม่ไปเจอและคุยกับพ่อ ได้ไปเจอญาติฝั่งพ่อหลายๆคนที่ผมเคยเจอเมื่อตอนเด็กมากๆ แม่ผมบอกผมมาตลอดว่าพ่อไม่ดี ทั้งเป็นคนเจ้าชู้ พูดจาหยาบคาย ใช้กำลัง จน หลอกใช้ เป็นพ่อที่ไม่ดี แต่พอผมได้ไปอยู่ในจุดนั้นจริงๆผมรู้สึกว่าผมอยู่ถูกที่ ผมอยู่กับพ่อและพี่ชายได้มีความสุขสุดๆเป็นเหมือนเซฟโซนในชีวิตของผม มันทำให้ผมได้ถามพ่อตรงๆเกี่ยวกับเรื่องในอดีตต่างๆที่แม่ผมเคยบอกว่า พ่อไปฟ้องแม่เรื่องไหนบ้างและเรื่องไหนจริงไม่จริง ตอนแม่ของผมพูดแม่ผมไม่เคยโชว์หลักฐานเลยว่าเป็นเรื่องจริงมั้ย แต่กับพ่อ พ่อของผมสามารถพูดและแสดงหลักฐานได้หมดจริงอยู่ว่าพ่อผมก็มีส่วนผิดแต่ถ้าเทียบกับพฤติกรรมของแม่ที่ทำให้พ่อกับแม่เลิกกัน มันทำให้ผมเชื่อพ่อมากๆเพราะแม่ผมตีผม"กระทืบ"ผมด่าผมหลายอย่างมาก แต่พอผมไปถามพี่ชาย ตั้งแต่พี่ชายไปอยู่กับพ่อตอนเด็ก ไม่เคยโดนตีสักครั้งมากสุดคือการโดนพ่อดุเพราะไปทำเพื่อนที่ รร เจ็บตัว แต่ไม่มีการด่าเลย และนั่นยังไม่พอช่วงหลังๆมานี้ ผมต้องออกค่าทุกอย่างเองทั้งค่าอาหาร ค่าโทรศัพท์ ค่าเรียนพิเศษ ค่าหนังสือ โดยแม่ผมไม่ช่วยออกเลยสักอย่างแต่ก็ใช้ของของผมโดยไม่ขอบ้าง เอาไปใช้ผิดๆบ้าง มันทำให้ผมคิดว่าผมควรทำยังไงกับชีวิตดีทั้งๆที่ผมพึ่งอยู่มัธยม 5 แต่ไม่เคยมีช่วงที่รู้สึกว่าแม่ทำให้ผมหัวเราะแบบเต็มปากหรือรู้สึกดีที่มีแม่คนนี้เลย ผมผิดมั้ยที่โกรธแม่ ผมผิดมั้ยที่มีความคิดว่าโตไปจะไม่ดูแลแม่เพราะแม่ชอบโอ๋พี่(พี่สาวอีกคน) แต่ไม่สนใจผมเท่าและมีความคิดว่าควรออกกำลังกาย(ออกมา 2 ปีแล้วเพื่อไม่ให้แม่ใช้กำลังกับเราได้) แล้วถ้าผมฆ่าตัวตายจะผิดมั้ย ผมไม่รู้เลยว่าผมพยายามเรียนดีไปทำไม ผมจะอ่านหนังสือไปทำไม เพราะแม่ไม่เคยจะให้อะไรกับผมเลยทุกครั้งที่ผมได้คะแนนดี มีแต่พ่อที่คอยเป็นห่วงผม ดูแลผมมาตลอดถึงแม้จะไม่ได้เจอกันเลย