เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อ 5-6 เดือนที่แล้วผมได้เจอผู้หญิงคนนึง ซึ่งพอเจอกันหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ สถานะเราก็ชัดเจนมาตั้งแต่แรกๆ ว่าเราเป็นคนคุยกัน เพราะตอนนั้นฝ่ายหญิงเป็นคนถามผมว่าเราเป็นอะไรกันถึงได้คุยกันทุกวันเลย กับเพื่อนเธอไม่ได้คุยกันทุกวันแบบนี้ ผมก็เลยแสดงความจริงใจบอกชอบเธอไปตรงๆ เธอก็โอเคตกลง เพราะเธอก็แอบชอบผมอยู่หน่อยๆ หลังจากนั้นเราก็คงอยู่ในสถนานะนี้เรื่องมา และผมเองก็รู้ตัวมาโดยตลอดว่าเราทั้งสองคนอยู่ในสถานะไหนกัน แล้วเราก็คุยกันมาเรื่อยจนได้ 4 เดือนกว่าก็เกิดต้องเลิกคุยกันไปก่อนด้วยเหตุผลที่เธอบอกว่า
ยังไม่พร้อมมีใคร เหตุผลนี้ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมาก แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมก็เลยปล่อยเธอไปก่อน พยายามยื้อแล้วแต่ไม่อยากยื้อไว้มาก เพราะผมกลัวว่าเราจะขาดกันไปเสียก่อนจึงหยุด หลังจากที่เราเลิกคุยกันไป ด้วยความที่ผมเองก็ยังมีความรู้สึกชอบต่อเธอ ผมก็ยังตามดูตามส่องเธอตลอดมาแล้วรู้สึกว่าเธออาจจะเสียใจอยู่บ้าง ถัดมาหลังจากที่เราไม่ได้คุยกันเป็นเวลา 2 สัปดาห์กว่า เธอก็ทักผมมาเพื่อถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง ซึ่งในตอนนั้นผมก็ไม่ได้เสียใจมากแล้วแต่ยังชอบเธอ แล้วก็คิดว่าเธอคงจะอยากคุยกับผม ผมก็เลยพยายามจะคุยกับเธออีกครั้งหนึ่ง ผลคือเธอไม่ตอบผมอีกเลยหลังจากคุยมาได้ประมาณ 4 วัน แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ก็คิดว่าเธอคงทักมาถามว่าผมเป็นยังไงบ้างจริงๆ ผมดันคิดไปเองว่าเธออยากคุย พอเป็นอย่างนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีก แล้วผมก็ส่องก็ดูความเคลื่อนไหวเธอต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่งผมส่งข้อความไปใน IG เธอ ซึ่งวันนั้นแหละเป็นเป็นจุดเริ่มต้นใหม่จนตอนนี้เราทั้งคู่ก็คุยกันมาจะเดือนนึงแล้ว ในเดือนนี้ที่พวกเราคุยกันมันมีคำถามนึงจากเธอที่มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเธอคิดยังไงกับผม เธอถามผมแบบติดตลกว่า
ยังชอบเราอยู่หรือเปล่า ผมก็ต้องไปตามตรงอีกว่าชอบนั่นแหละ แล้วผมก็ถามว่าทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ
ก็แค่อยากรู้ว่ากลับมาคุยแบบนี้คุยเฉยๆ หรือว่ายังไง นี่เป็นคำตอบของเธอที่ติดตลกอีกแล้ว ผมก็เลยถามเธอกลับไปอีกว่า
แล้วคิดยังไงล่ะ เธอตอบติดตลกว่า
ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นคนซื่อๆ แต่ยังถามไม่ได้ความอะไรมาก เธอก็ขอตัวไปนอนซะก่อนเพราะตอนนั้นมันก็ดึกมากแล้ว ทำให้ผมเองในตอนนี้ตั้งคำถามว่า ระหว่างผมและเธอในตอนนี้มันคืออะไรกันแน่?
ถ้าผู้อ่านทุกคนจำได้ว่าตอนต้นที่ผมเขียน เธอบอกว่า กับเพื่อนเธอไม่ได้คุยกันทุกวันแบบนี้ แต่ในช่วงนี้ผมกับเธอคุยกันทุกวัน แล้วบรรยากาศในการสนทนามันก็ทำให้ผมนึกถึงช่วงที่เราคุยกันแรกๆ ไหนจะคำถามที่เธอถามผมอีก ผมจึงอดสงสัยไม่ได้จนคิดว่าผมอยากจะถามเธอว่าเราเป็นอะไรกันไปตรงๆ แต่ผมก็กลับสองจิตสองใจแล้วคิดว่าหรือว่ามันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่จำเป็นจะต้องหาสถานะที่ชัดเจนเหมือนเมื่อก่อนก็เป็นแฟนกันได้ เพราะผมคิดว่าถ้ามันชัดเจนแล้วอะไรๆ มันอาจะเปลี่ยนไป ผมก็เลยคิดไม่ตกซักทีว่าผมจะไปทางไหนดี ผมก็ต้องการความชัดเจนมาตลอด เพราะผมชัดเจนกับเธอมาตลอดไม่ว่าจะด้านไหน แต่ติดที่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรดี...
เมื่อก่อนเป็นคนคุย แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกัน ทำอย่างไรดี?
แล้วคิดยังไงล่ะ เธอตอบติดตลกว่า ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นคนซื่อๆ แต่ยังถามไม่ได้ความอะไรมาก เธอก็ขอตัวไปนอนซะก่อนเพราะตอนนั้นมันก็ดึกมากแล้ว ทำให้ผมเองในตอนนี้ตั้งคำถามว่า ระหว่างผมและเธอในตอนนี้มันคืออะไรกันแน่?
ถ้าผู้อ่านทุกคนจำได้ว่าตอนต้นที่ผมเขียน เธอบอกว่า กับเพื่อนเธอไม่ได้คุยกันทุกวันแบบนี้ แต่ในช่วงนี้ผมกับเธอคุยกันทุกวัน แล้วบรรยากาศในการสนทนามันก็ทำให้ผมนึกถึงช่วงที่เราคุยกันแรกๆ ไหนจะคำถามที่เธอถามผมอีก ผมจึงอดสงสัยไม่ได้จนคิดว่าผมอยากจะถามเธอว่าเราเป็นอะไรกันไปตรงๆ แต่ผมก็กลับสองจิตสองใจแล้วคิดว่าหรือว่ามันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่จำเป็นจะต้องหาสถานะที่ชัดเจนเหมือนเมื่อก่อนก็เป็นแฟนกันได้ เพราะผมคิดว่าถ้ามันชัดเจนแล้วอะไรๆ มันอาจะเปลี่ยนไป ผมก็เลยคิดไม่ตกซักทีว่าผมจะไปทางไหนดี ผมก็ต้องการความชัดเจนมาตลอด เพราะผมชัดเจนกับเธอมาตลอดไม่ว่าจะด้านไหน แต่ติดที่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรดี...