งานกลุ่มค่ะ ไม่ช่วยนี่คือ ไม่ช่วยจริงๆ
เเบ่งงานให้ก็เเล้ว สุดท้ายก็วนมาถามเราว่าได้ไหมๆ ไม่เคยมั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ พอเราตรวจ ก็คือทำมาเเบบชุ่ยๆ
จนเราต้องทำใหม่ เเบ่งงานให้ใคร สุดท้ายเราก็มานั่งทำคนเดียว ทั้งๆที่เราก็ยังทำในส่วนของเราไม่เสร็จ เอือมกับบุคคลประเภทนี้มาก
บางทีคือเเชทที่เป็นกลุ่มงาน ยังไม่คิดที่จะเข้ามาอ่านเลยค่ะ เฟสก็ออนอยู่ตลอด เเค่เราขอคนอาสารวมเล่มรายงานให้มันยังไม่คิดที่จะยื่นมาเข้ามาช่วยเลย 5555คือเเค่รวมเล่มเเค่นี้จริงๆค่ะ เนื้อหาอะไรก็ครบหมดเเล้ว
พอมันเข้ามาอ่านเเชทก็พูดเเบบ เครียด เหนื่อย ไม่อยากทำ ถ่ายรูปร้องไห้มา ทั้งๆที่ ทุกๆคนก็เรียนเหมือนกัน เเบ่งงานเท่าๆกัน ใครถนัดส่วนไหนก็ทำในส่วนนั้นเรื่องเครียด เรื่องเหนื่อย เเม้กระทั่งร้องไห้กับงานเราก็เป็น เเต่เเค่คนอื่นไม่รู้ อดทนมาตลอด คิดเเค่ว่าเราทำเราได้ เเต่ความคิดคนเรามันห้ามกันไม่ได้ ต่อให้คิดบวกเเค่ไหน มันก็วนกลับไปรู้สึกเเย่ๆอยู่ดี เพราะเราทำคนเดียว เหนื่อยคนเดียว นอนดึกตี2-3 เพื่องาน เเต่คนอื่นกลับได้คะเเนนไปฟรีๆ
เเต่ด้วยคำว่าเพื่อนมันพูดยากจริงๆ คือถ้าพูดไป หรือตัดชื่อออกไปมันต้องมีปัญหาเเน่ๆ ก็ได้เเค่อดทน อดทนจนทุกวันนี้พูดไปหลายรอบมาก เเบบประชดไปเลยว่าเหนื่อย เครียด ไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากจะทำ มีใครจะทำให้ได้บ้าง คือนอนดึกทุกวันไม่ไหว เขาก็คงจะรู้ตัว เเต่ก็ยังทำเเบบเดิมๆ 5555555555555
ล่าสุดก็มีทั้งงานกลุ่มเเละงานเดี่ยว เดี่ยวที่นี้คือวิจัย เเล้วกลุ่มมี 4 คน รวมเราสุดท้ายก็ไม่พ้นเราทุกคน วิจัยเราต้องมานั่งดูนั่งคิดให้ จนเราเทไปเเล้ว บอกเเค่ว่าทำไรก็งั้นเเหละส่งๆไป ถ้าผิดก็ค่อยเเก้ ถามราวกับว่าเราเป็นอาจารย์ 555555555
เครียดค่ะ ชีวิตเจอคนรอบตัวเเบบนี้รู้สึกปวดหัว เครียดจนจิตตก บางทีคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นโรคเครียดหรือโรคอะไรซักอย่างเเล้ว
เพื่อนไม่ช่วยทำงานอะไรเลย
เเบ่งงานให้ก็เเล้ว สุดท้ายก็วนมาถามเราว่าได้ไหมๆ ไม่เคยมั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ พอเราตรวจ ก็คือทำมาเเบบชุ่ยๆ
จนเราต้องทำใหม่ เเบ่งงานให้ใคร สุดท้ายเราก็มานั่งทำคนเดียว ทั้งๆที่เราก็ยังทำในส่วนของเราไม่เสร็จ เอือมกับบุคคลประเภทนี้มาก
บางทีคือเเชทที่เป็นกลุ่มงาน ยังไม่คิดที่จะเข้ามาอ่านเลยค่ะ เฟสก็ออนอยู่ตลอด เเค่เราขอคนอาสารวมเล่มรายงานให้มันยังไม่คิดที่จะยื่นมาเข้ามาช่วยเลย 5555คือเเค่รวมเล่มเเค่นี้จริงๆค่ะ เนื้อหาอะไรก็ครบหมดเเล้ว
พอมันเข้ามาอ่านเเชทก็พูดเเบบ เครียด เหนื่อย ไม่อยากทำ ถ่ายรูปร้องไห้มา ทั้งๆที่ ทุกๆคนก็เรียนเหมือนกัน เเบ่งงานเท่าๆกัน ใครถนัดส่วนไหนก็ทำในส่วนนั้นเรื่องเครียด เรื่องเหนื่อย เเม้กระทั่งร้องไห้กับงานเราก็เป็น เเต่เเค่คนอื่นไม่รู้ อดทนมาตลอด คิดเเค่ว่าเราทำเราได้ เเต่ความคิดคนเรามันห้ามกันไม่ได้ ต่อให้คิดบวกเเค่ไหน มันก็วนกลับไปรู้สึกเเย่ๆอยู่ดี เพราะเราทำคนเดียว เหนื่อยคนเดียว นอนดึกตี2-3 เพื่องาน เเต่คนอื่นกลับได้คะเเนนไปฟรีๆ
เเต่ด้วยคำว่าเพื่อนมันพูดยากจริงๆ คือถ้าพูดไป หรือตัดชื่อออกไปมันต้องมีปัญหาเเน่ๆ ก็ได้เเค่อดทน อดทนจนทุกวันนี้พูดไปหลายรอบมาก เเบบประชดไปเลยว่าเหนื่อย เครียด ไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากจะทำ มีใครจะทำให้ได้บ้าง คือนอนดึกทุกวันไม่ไหว เขาก็คงจะรู้ตัว เเต่ก็ยังทำเเบบเดิมๆ 5555555555555
ล่าสุดก็มีทั้งงานกลุ่มเเละงานเดี่ยว เดี่ยวที่นี้คือวิจัย เเล้วกลุ่มมี 4 คน รวมเราสุดท้ายก็ไม่พ้นเราทุกคน วิจัยเราต้องมานั่งดูนั่งคิดให้ จนเราเทไปเเล้ว บอกเเค่ว่าทำไรก็งั้นเเหละส่งๆไป ถ้าผิดก็ค่อยเเก้ ถามราวกับว่าเราเป็นอาจารย์ 555555555
เครียดค่ะ ชีวิตเจอคนรอบตัวเเบบนี้รู้สึกปวดหัว เครียดจนจิตตก บางทีคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นโรคเครียดหรือโรคอะไรซักอย่างเเล้ว