ปัญหาชีวิตสั้นๆ ที่เกิดกับเด็กอายุ16-17. ต้องมาเจออะไรแบบนี้...!!!

กระทู้คำถาม

^{เราเรียนปัญญาภิวัฒน์ เริ่มทำงานได้2เดือน4วันก็มีปัญหากับพี่ๆก.ที่ทำงานเขาชอบด่าเราลับหลังซึ่งเรารู้มาตลอด ทำให้เราไม่ชอบและอยากออกห่างเพราะรู้สึก ก.ไม่จริงใจทั้งกลุ่ม เราขอเรื่องย้ายที่ฝึกงานก็ไม่ได้ทนอึดอัดมาตลอดผู้ใหญ่มองว่าเรื่องเล็กแต่เราตื่นเช้ามาตี5ไม่มีความสุขเลยสักวันเราไหว้ก็ทำไม่สนใจ แต่พอเวลาอาจารย์มาแย้มก็ทำเหมือนเอ็นดูเราว่าเราทำนู้นนี่ไม่ค่อยเป็นทั้งๆที่เขาไม่เคยสนใจเราไม่เคยสอนงานเรา แต่มีพี่ ข.คนนึงอยู่กะบ่ายเขาดีกับเรามาก เราตื่นไปทำงานต้องเจอคนที่ไม่ชอบเราเหงามากและอึดอัดเรารอเวลาบ่ายโมงที่พี่ ข.จะมาวันไหนที่พี่ข.ไม่มาเราเคลียดอะทั้งวันและอยากกลับบ้านแบบสุดๆ ทำให้เวลาเรารู้ว่าพี่ข.ไม่มาเราจะแกล้งปวดท้องไม่สบายเรารู้สึกเคลียดแยกแยะเรื่องนี้ไม่ออกมันตันมันอึดอัดอยากตายด้วยซ้ำแต่สงสารแม่ที่เขาอยากให้เราจบแบบมีงานทำ เวลาพี่ก.ๆเขาคุยเรื่องของเขาอะเราก็แอบน้อยใจทำไมเขาต้องไม่ชอบเรา ด้วยเราไปทำอะไรให้ จนตอนนี้เราลาออกแล้วไปเรียนกศน.เราอยากมีงานทำไปเลื่อยๆไม่อยากอยู่เฉยๆแบบนี้เลยรู้สึกไม่มีค่าเคลียดร้องไห้ เราคิดว่าเราเรียนกศน.จนจบม.6ก็ไปต่อ มหาลัยราชภัฏ ไม่รู้จะสึกเร็จมั่ยเพราะเราโง่มากตอนนี้ ความรู้เริ่มลืม กศน.รร.คนทำงานขอแค่ให้จบแต่เรานี่สิอยากเรียนเพื่อไปต่อ ตอนนี้เรามีความรู้สึกคิดว่าพวกนั้นทำให้เราเป็นแบบนี้ซึ่งจริงๆแล้วมันเป็นเพราะตัวเราเองท้ออะ เราเด็กเกินไปที่จะตัดสินใจไม่กล้าพูดกับแม่แค่นี้แม่ก็เคลียดพอแล้วอึดอัดสุดๆ คำถามในหัวมากมายว่าเราผิดอะไรเราผิดมากหรอเราไม่เก่งพอใช่มั้ยเราเป็นลูกที่แย่มากๆเลยใช่มั้ย ตันเพราะเราโง่เคลียดปรึกษาใครก็ไม่ได้ไม่มีใครเข้าใจ เราลองเล่าให้เพื่อนฟังทั้งหมดเพื่อนบอกว่าเราไร้สาระเรื่องนี้จะยอมทำไมทำไมต้องแคร์แต่เราอะเราไม่มีความสุขไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรบ้ารึป่าวเคลียด นี่อาจเป็นกระทู้ที่เราระบายได้เล่าให้พี่ๆฟังอาจมีคนที่เข้าใจเราให้คำปรึกษาเราดีๆ เราเขียนเป็นครั้งแรกสมัครก็เข้ามาเขียนไปร้องไปมือสั่นไปบ้างขอโทษด้วยนะคะ😭😭}