เอาไงดีกับชีวิต

เพื่อนผมอายุ 19 เค้าก็จบ ป.ตรี กันหมดแล้ว 

ส่วนผมยังจมปลักกับชั้น ป.6

อันที่จริงผมเคยเป็นเด็กหัวดีนะ เรียนม.1 เกือบครึ่งเทอม ย้ายไปมาถึง 3 โรงเรียน เข้ากับใครไม่ได้เลย

ตอนอายุ 15 เคยสมัคร กศน.ที่กรุงเทพ เรียนได้ไม่นาน พอมีเข้าค่ายผมก็เลิกไป หนีหายไปเลย

ครูกศน. โทรบอกพ่อผมไว้ประมาณว่า "อย่าไปบังคับน้องนะคะ พร้อมเมื่อไหร่ก็มาเรียนได้ ครูเสียดาย น้องเค้าการเรียนดี อยากให้เค้ากลับมาเรียน"

ที่ผมไม่เรียนหนังสือไม่ใช่เพราะ ขี้เกียจ
แต่ผมเกลียดการอยู่ร่วมกับคนอื่นจำนวนมาก

พยายามจะปรับแนวคิดเท่าไหร่ ก็ไม่ดีขึ้นเลย

ความคิดของผมอาจจะยังไม่โตพอล่ะมั้ง

และผมก็ไม่อยากเป็นผู้ใหญ่เหมือนเพื่อน

ลึก ๆ แล้ว ผมรับไม่ได้ที่ต้องมีหนวด
หรือ ขนต่าง ๆ ขึ้นตามตัวผม

เชื่อมั้ยว่าในชีวิตจริง ผมชอบอยู่บ้านคนเดียว
ไม่สุงสิงกับใคร ยังมีความสุขกว่าออกไปพบปะพูดคุยผูกมิตรกับคนอื่น

แม้จะมีคนพยายามเข้าหา ทำดีด้วย
ผมก็จะปล่อยผ่านมาตลอด ผมไม่ใช่พวก Social-butterfly หรอก

วัน ๆ ผมเอาแต่เรียนรู้ภาษาไปพร้อมกับศึกษาและอ่านบทความเกี่ยวกับสุขภาพ ฟังเพลง เล่น Facebook ดูข่าวบ้านเมืองต่างประเทศ อะไรเรื่อยเปื่อย แก้เซ็ง ตามประสาคนไร้จุดมุ่งหมาย