ซึมเศร้าหรือแค่เครียด

สวัสดีค่ะ มาตั้งกระทู้เพราะหมดแรงในการใช้ชีวิตมาก คนรอบข้างก็ไม่มีให้ปรึกษาค่ะ รู้ว่าคนรอบข้างก็มีเรื่องให้คิดไม่ต่างจากเรา เจอปัญหาไม่ต่างจากเรา เลยคิดว่าถ้าระบายหรือพูดเรื่องเกี่ยวกับตัวเองไป เค้าจะรับความรู้สึกไม่ดีของเราไปด้วย ขอบอกก่อนว่าภายนอกเป็นคน ร่าเริงค่ะ พูดเก่ง แต่เฉพาะกับเพื่อนสนิท เป็นคนตลก เลยเวลาจริงจังหรือพูดอะไรไป เพื่อนก็จะติดตลก แต่เราก็เลือกที่จะปัดๆไปเพราะ มันไม่ได้สำคัญหรอก และเป็นคนที่แคร์เพื่อนำมากๆ ทุ่มกับคนที่รักมากๆ ให้หมดตัวเลย จริงใจจริงๆ เราไม่อยากอวยตัวเองนะ แต่เวลามีใครมาปรึกษา เราคอยอยู่ข้างๆตลอด จนเรารู้สึกว่า เขามาปรึกษาแล้วเขาก็ไป เราไม่เคยปรึกษาใครเลย คนรอบข้างไม่เคยรู้ว่าเรารู้สึกยังไง พักนี้มา มีเรื่องให้คิด นอนไม่หลับมา1อาทิตย์แล้ว วันนี้น่าจะเริ่มอาทิตย์ที่2 กลายเป็นคนนอนเช้า ตื่นกลางคืน เวลาได้ยินเสียงเพื่อนถามว่า ช่วงนี้เป็นไงบ้าง น้ำตาก็ทะลักออกมาเลย แต่เวลาอยู่คนเดียวมันไม่ร้องไห้ มันเศร้าอยู่ในใจ มันพูดไม่ถูก บางทีมันก็ไม่มีเหตุผล พยายามฟังเพลงเศร้าให้ร้อง พยายามคิด+ นอนไตร่ตรองชีวิตตัวเองในห้องมา1อาทิตย์แล้ว แย่ไปหมด เกรดก็ตกฮวบฮาบ เกิดมาไม่เคยตก3วิชามาก่อน รู้สึกแย่มาก ตัวเองทำได้แค่นี้หรอ ถึงพ่อแม่จะไม่ได้คาดหวังเรื่องเกรด แต่เค้าหวังว่าโตมาต้องเลี้ยงดูเขา เหมือนที่เขาเลี้ยงดู อยากรู้ว่าเป็นสภาวะเครียดเฉยๆ หรือเริ่มเป็นโรคซึมเศร้าคะ มันรู้สึก แย่บอกไม่ถูก มองการไกลไม่เห็น คิดแต่ปัญหาที่เกิดขึ้น ครอบครัว เพื่อน คนรอบข้าง ปัญหาของตัวเอง พอคิดเรื่องนึงสมองก็จะผลักอีกเรื่องนึงเข้ามา คิดไม่เคยได้คำตอบ คำตอบอยู่ไหน มันไม่อยากคิด ปวดหัวไปหมด ไม่มีแรงที่จะทำอะไร ส่องกระจกมองตัวเองก็ร้องไห้ ทำไมเป็นแบบนี้ เข้มแข็งไม่พอหรอ ไปเข้ากูเกิ้ลบอกอาจจะเครียดสะสม หรือเป็นโรคซึมเศร้า แต่ขอบอกไว้ก่อน ไม่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่ถือๆมีดอยู่ก็คิดว่า ถ้าแทงไปจะเจ็บไหม ถ้าจิ้มตรงคอจะเจ็บเหมือนคนในคลิปฆาตกรรมรึเปล่า ตึกสูงถ้สกระโดดตอนนี้ จะปวดไหม กระดูกจะผิดรูปยังไง แต่ให้ทำจริงๆก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน แต่ใจสั่นเวลาคิดเรื่องแบบนี้ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาก็ไม่ห่วงแล้ว แบบหมดสติไปเลย ก็ไม่ห่วงใครแล้ว มันเหนื่อยในใจบอกไม่ถูก ถ้าถามว่าเจออะไรมาทำไมถึงเป็นแบบนี้ เป็นเพราะครอบครัวด้วยค่ะ พ่อเราเป็นคนเจ้าชู้มาก ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เลิก ตอนแม่ท้องเรา เค้าไม่ได้อยู่ด้วย พอเราคลอดแม่ก็ส่งไปให้ยายเลี้ยงต่างจังหวัด จนขึ้นอนุบาลมาเรียนกรุงเทพ แต่ก็ไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ อยู่กับลุงกับป้า ให้ค่าขนมไปโรงเรียนทุกวัน แม่เลิกงาน5ทุ่มบางวันก็แวะมานอนด้วย พ่อเป็นคนอารมณ์ร้อน วันนั้นเค้ามาเล่นคอมของเรา แล้วเรางอแง เค้าก็ถีบเราอัดบรรไดต่อหน้าปู่เลย เป็นอะไรที่ฝังใจมาถึงทุกวันนี้ เค้าเริ่มกลับมาทำหน้าที่พ่อตอนเราอยู่ ป3 ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ไปทำอะไรมา ทำไมพึ่งกลับเอามาปานนี้ พ่อเป็นคนชอบเล่น กอดจูบ จักจี้ แต่บางทีก็เล่นเลยเถิดไปอย่างเช่น จูบปาก ดูดสะดือ ตอนนั้นยังเด็กค่ะเลยไม่ได้คิดอะไร  ตอนนี้ก็เลิกไปเล่นกับน้องเราแทน โดยการจับอวัยวะเพศ  ดูดปาก แล้วอีกเยอะเลย ทะเลาะกับเกือบทุกวัน แม่ไม่ชอบที่พ่อเล่นแบบนี้ เพราะน้องมันแหกปากมันไม่ชอบ พ่อก็จะบอกว่า เป็นพ่อเล่นลูกไม่ได้เลยหรอ กูสร้างมานะ อวัยวะเพศกูก็แบ่งให้ไป ก็ต้องจับดูสิ ถ้ากูไม่ปี้แม่ก็ไม่มีหรอก พอเราเริ่มโตก็ทะเลาะกับเค้าบ่อยขึ้น หนักขึ้นมากๆ เขาพรากทุกสิ่งที่เรารัก เอาลูกแมวที่เราเลี้ยงเองเงินเราเอง ไปปล่อยตลาด เราร้องไห้ใจแทบขาด แล้วเค้าก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เค้าชอบซื้อบริการ คุยกับเด็กไซด์ไลน์ จนแม่เราจับได้ จะหย่ากัน แต่ไม่อย่าเพราะ อยากให้เรากับน้องมีพ่อ แม่โดนผู้หญิงที่พ่อไปจีบทักมาด่า แม่ต้องทนอยู่กับอะไรด็ไม่รู้ บอกไปแล้วว่าพ่อแบบนี้ขอไม่เอา แม่ก็ยังทน อยู่ไปก็ไม่มีความสุข เหมือนไม่ได้มีความรักให้กันแล้ว พ่อเวลาทำอะไรก็ชอบบ่นเหนื่อย เอาบารมีมาตั้ง ว่ามีบ้านอยู่เพราะใคร ได้กินข้าวเพราะใคร ถ้าไม่มีพวกกูก็ไม่มีอะไรแล้ว เรื่องผญ พ่อมีมาทุกปี มีครั้งนึงตอนเราอยู่ ป5 ได้โทรศัพท์เครื่องเก่าพ่อมาใช้แต่เขาไมาได้ล้างข้อมูล ก็เจอแชทอะไรที่ไม่ควรเห็นเท่าไหร่ พ่อบ่นรักแม่ เวลาทำแม่เสียใจ ไม่เคยพูดขอโทษ แต่จะเข้ามากอด แต่กอดดูกอดปลอมๆ กอดหวังให้แม่ใจอ่อน เขาชอบพูดเสียงดัง เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ดีกว่า เค้าชอบอวยตัวเอง เด็กแถวบ้านที่ไม่มีพ่อ เค้าก็ชอบพูดใส่ให้เป็นปม แบบ เนี่ยยังมีพ่อ นี่มันไม่มีพ่อ ยังจะมาเถียงพ่อ แล้ววันนึงไม่มีพ่อจะรู้สึก พูดทำร้ายเราด้วยค่ะ หลายอย่างเลยแต่เราไม่อยากจำเท่าไหร่ เขาเป็นคนค่อยข้างหัวโบราณ ปรึกษาอะไรไม่ได้ เขาชอบบอกเขาถูกตลอด ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน ดูเขาเป็นตัวอย่าง พอเราพูดไปก็บอกเราเลวกว่านี้ก็คือฆ่าพ่อไปเลย เลวสุดๆ แย่มาก ไปตายที่ไหนก็ไป แต่เราก็ได้แต่เก็บแล้วร้องไห้ วันนี้เราทนไม่ไหวแล้ว ทุกวันนี้เราร้องไม่ออกแล้ว มันจุกในใจ เหวงๆในใจ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่อยากอยู่แบบนี้แล้วอะไรก็ได้ขอให้ดีขึ้น เหนื่อยที่จะคิดแล้ว สงสารน้องสงสารแม่ ต้องทนแบบนี้มากี่ปีแล้ว จนแม่บอกไม่มีพวกกูไปนานแล้ว กูไปตายนานแล้ว น้องก็เป็นเด็กกร้าวร้าวเพราะพ่อ อะไรๆก็แย่ไปหมด อยากรู้ค่ะว่า เป็นอาการของโรคซึมเศร้ารึเปล่า จะได้หาวิธีฮีลใจถูก ไม่อยากดิ่งไปมากกว่านี้แล้ว ขอโทษที่พิมพ์ยาวนะคะ เหมือนได้ระบายใส่คนที่ไม่รู้จักเลย
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่