เราไม่เข้าใจแม่ค่ะ

แม่หนูเป็นคนชอบเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางอะค่ะ อย่างหนูชอบเสื้อผ้าแบบนี้ แม่ก็จะพูดขึ้นมาเลยว่า ไม่เห็นสวยไร้สาระ หรืออย่างหนูชอบฟังเพลงของต่างชาติอย่างสากลหรือK-POP แม่ก็จะมาพูดว่าฟังแต่เรื่องไร้สาระ ทำอะไรก็ไร้สาระ (คือเราเป็นคนชอบฟังเพลงมากค่ะ เรียกได้ว่าใช้เพลงช่วยฮีลใจกับศิลปินคนโปรดเลยค่ะ) อย่างเรื่องเรียนเราไปในทางค่อนข้างดีด้วยซ้ำ พอเกรดออก เกรดเฉลี่ยเราไม่เคยต่ำกว่ำ3.5+  แต่พอเราบอกแม่ แกจะพูดเสมอเลยค่ะว่าทำไมไม่ได้เท่านั้นเท่านี้ แล้วก็จะไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอย่างหนูเคยได้3.6กว่า แม่ก็จะพูดว่าทำไมไม่ได้3.8 พออีกเทอมหนูทำได้3.8ก็จะพูดอีกทำไมไม่ได้4.00 คือมันก็ค่อนข้างเฟลอะค่ะ แกแทบไม่เคยสนุบสนุนอะไรเราเลย มีแต่พ่อที่แยกทางตั้งแต่เด็กมาคอยปลอบ แม้แต่เรื่องต่างๆอย่าง เราต้องเฝ้าร้าน(บ้านเราขายของค่ะ) เราแทบจะไม่เคยได้เล่นกับเพื่อนแถวบ้านเลย เพราะต้องมาเฝ้าร้านมันก็จะซึมๆหน่อยค่ะ หลายอย่างมากค่ะ ทั้งเรื่องเหยียดเราบ้าง พอเราทำท่าไม่พอใจแกก็จะ ด่า อย่างเกิดมาทำไม หรือ กูจะเอามีดปาดคอ แม่พูดกับเราตั้งแต่ป.5-ป.6เลยค่ะ
มีอีกเยอะมากค่ะ จนบางทีเราก็อยากออกจากบ้าน แต่ด้วยความที่ยังพึ่งตัวเองไม่ได้มันเป็นข้อกังขา แต่บางทีในความคิดหนูก็อยากฆ่าตัวตายมาหลายรอบแล้วเหมือนกันค่ะ