ปีนี้หนูอายุ14ค่ะ เป็นลูกครึ่งไทยจีน อาจจะพิมพ์ผิดนะคะ ขอโทษค้าา🙏🏻
คือหนูเป็นคนที่ชอบคุยคนเดียวตอนที่ไม่มีใครอยู่ด้วยอ่ะค่ะ คุยคนเดียวในแบบของหนูคือคุยกับใครก็ไม่รู้ เหมือนเป็นเพื่อนในจินตนาการที่อยู่กับหนูตลอดเวลา ตอนหนูนั่งเล่นบนโซฟาก็เหมือนเขานั่งอยู่ข้างๆหรือไม่ก็นั่งบนพื้นข้างหน้าหนู มีเรื่องอะไรก็ชอบหันไปพูดกับเขา ตอนอาบน้ำก็ยังคุยกับเขา คุยกับกระจก เต้นบ้างร้องเพลงบ้าง(ร้องแบบไม่มีเสียงนะ ลิปซิงค์~) เอาฟักบัวเป็นไมค์ก็มี เหมือนคนบ้าอ่ะ ทุกวันนี้คุยกับเขาเหมือนเพื่อนอีกคนเลยแต่แค่พูดแบบไม่มีเสียง กลัวพ่อกับแม่รู้😅
ถ้าอยู่นอกบ้านจะเบาลงหน่อย เพราะจะคุยกับเขาแบบคิดในใจแทน ไม่ได้พูดออกมาเป็นคำแบบไม่มีเสียง
หนูเป็นคนขี้อาย,เงียบแค่ตอนอยู่คนเดียวในที่ที่มีคนไม่รู้จักนะคะ แถมหนูเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก มีคนมาทักมาจีบนะ แต่หนูแทบไม่เปิดใจให้คนใหม่ๆที่อยากรู้จักหนูเลย ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงเป็นอย่างงี้😢 แต่หนูตอนที่อยู่กับพ่อแม่หรือเพื่อนสนิทเป็นคนร่าเริงเฮฮาสนุกสนาน คือกลายเป็นอีกหนึ่งคนไปเลย
เวลาเล่นเกม,อ่านนิยายหรือดูยูทูปแล้วเจออะไรที่น่าสนใจชอบหันไปคุยหรือถามความคิดเห็นของเขาอ่ะ
ตอนโมโหนางร้ายในนิยาย (ขออภัยในคำไม่สุภาพ ตอนโมโหชอบหลุดคำหยาบ)
หนู: เห้ย ไปเปิดประตูมิติที กูไปเอามีด
ก่อนแปปนึง (ไม่ได้ไปจริงนะคะ😅)
เขา: ...
หนู: เกลียดมันมากเลยอ่ะ ชอบมาขวาง
ตอนพระนางกำลังหวานกัน
เขา: ...
หนู: เนอะ ก็คิดเหมือนกูใช่มั้ย
เขา: ...
ทุกครั้งที่หนูถามหรืออะไรจะหันไปมองหน้าเขา(แต่หนูมองไม่เห็นเขานะ😐คือมโนว่าเขาอยู่ตรงนั้น) เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรหนูนะคะ (ก็ไม่แปลก ถ้าตอบนี้วิ่งเลยนะ) หนูก็เลยชอบคิดคำตอบของเขาเอง แล้วก็เออออเอาเอง เป็นเรื่องเป็นราว
ที่บอกว่าตอนโมโหชอบหลุดคำหยาบนั้นเป็นแค่อยู่กับเขา ก็คือตอนอยู่คนเดียวนั้น
เเหละ ปกติตอนอยู่กับเพื่อนหรือครอบครัวหนูไม่พูดคำหยาบเลย แต่ถ้ามีเรื่องไม่พอใจคือเงียบ ไม่ด่าไม่เถียง อดทนเอาไว้แล้วไประบายกับเขาตอนอยู่คนเดียวอีกที
ที่หนูเป็นอย่างงี้คือป่วยจิตหรือปกติคะ เป็นอย่างงี้หลายปีแล้วค่ะ แต่หนูยังไม่เคยเล่าให้ใครฟัง คุยกับเขาทุกวันจนชินแล้วอ่ะ ตอนที่เขียนกระทู้นี้อยู่ก็ยังถามความเห็นของเขาอยู่เลย😶
ถ้ามีพิมพ์ผิดหรือหนูพิมพ์ไม่รู้เรื่องตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ🙇🏻♀️ พอดีเป็นกระทู้แรกของหนู
อยากรู้ว่าตัวเองป่วยจิตรึป่าว สงสัยตัวเองมาก😅 (แต่คิดว่าอาจจะไม่ใช่มั้งนะ)
คือหนูเป็นคนที่ชอบคุยคนเดียวตอนที่ไม่มีใครอยู่ด้วยอ่ะค่ะ คุยคนเดียวในแบบของหนูคือคุยกับใครก็ไม่รู้ เหมือนเป็นเพื่อนในจินตนาการที่อยู่กับหนูตลอดเวลา ตอนหนูนั่งเล่นบนโซฟาก็เหมือนเขานั่งอยู่ข้างๆหรือไม่ก็นั่งบนพื้นข้างหน้าหนู มีเรื่องอะไรก็ชอบหันไปพูดกับเขา ตอนอาบน้ำก็ยังคุยกับเขา คุยกับกระจก เต้นบ้างร้องเพลงบ้าง(ร้องแบบไม่มีเสียงนะ ลิปซิงค์~) เอาฟักบัวเป็นไมค์ก็มี เหมือนคนบ้าอ่ะ ทุกวันนี้คุยกับเขาเหมือนเพื่อนอีกคนเลยแต่แค่พูดแบบไม่มีเสียง กลัวพ่อกับแม่รู้😅
ถ้าอยู่นอกบ้านจะเบาลงหน่อย เพราะจะคุยกับเขาแบบคิดในใจแทน ไม่ได้พูดออกมาเป็นคำแบบไม่มีเสียง
หนูเป็นคนขี้อาย,เงียบแค่ตอนอยู่คนเดียวในที่ที่มีคนไม่รู้จักนะคะ แถมหนูเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก มีคนมาทักมาจีบนะ แต่หนูแทบไม่เปิดใจให้คนใหม่ๆที่อยากรู้จักหนูเลย ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงเป็นอย่างงี้😢 แต่หนูตอนที่อยู่กับพ่อแม่หรือเพื่อนสนิทเป็นคนร่าเริงเฮฮาสนุกสนาน คือกลายเป็นอีกหนึ่งคนไปเลย
เวลาเล่นเกม,อ่านนิยายหรือดูยูทูปแล้วเจออะไรที่น่าสนใจชอบหันไปคุยหรือถามความคิดเห็นของเขาอ่ะ
ตอนโมโหนางร้ายในนิยาย (ขออภัยในคำไม่สุภาพ ตอนโมโหชอบหลุดคำหยาบ)
หนู: เห้ย ไปเปิดประตูมิติที กูไปเอามีด
ก่อนแปปนึง (ไม่ได้ไปจริงนะคะ😅)
เขา: ...
หนู: เกลียดมันมากเลยอ่ะ ชอบมาขวาง
ตอนพระนางกำลังหวานกัน
เขา: ...
หนู: เนอะ ก็คิดเหมือนกูใช่มั้ย
เขา: ...
ทุกครั้งที่หนูถามหรืออะไรจะหันไปมองหน้าเขา(แต่หนูมองไม่เห็นเขานะ😐คือมโนว่าเขาอยู่ตรงนั้น) เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรหนูนะคะ (ก็ไม่แปลก ถ้าตอบนี้วิ่งเลยนะ) หนูก็เลยชอบคิดคำตอบของเขาเอง แล้วก็เออออเอาเอง เป็นเรื่องเป็นราว
ที่บอกว่าตอนโมโหชอบหลุดคำหยาบนั้นเป็นแค่อยู่กับเขา ก็คือตอนอยู่คนเดียวนั้น
เเหละ ปกติตอนอยู่กับเพื่อนหรือครอบครัวหนูไม่พูดคำหยาบเลย แต่ถ้ามีเรื่องไม่พอใจคือเงียบ ไม่ด่าไม่เถียง อดทนเอาไว้แล้วไประบายกับเขาตอนอยู่คนเดียวอีกที
ที่หนูเป็นอย่างงี้คือป่วยจิตหรือปกติคะ เป็นอย่างงี้หลายปีแล้วค่ะ แต่หนูยังไม่เคยเล่าให้ใครฟัง คุยกับเขาทุกวันจนชินแล้วอ่ะ ตอนที่เขียนกระทู้นี้อยู่ก็ยังถามความเห็นของเขาอยู่เลย😶
ถ้ามีพิมพ์ผิดหรือหนูพิมพ์ไม่รู้เรื่องตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ🙇🏻♀️ พอดีเป็นกระทู้แรกของหนู