ข้อความคิดเห็นด้วยค่ะ ปรับตัวกันยังไงคะ?

คือเราพึ่งตัดสินใจเลิกคุยกับคนๆหนึ่งมาค่ะ เราคุยกันมาได้10เดือน เราเข้าใจเขามาตลอดเลยนะคะไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ
8เดือนแรกเขามีเวลาให้ มีความใส่ใจ แคร์ความรู้สึกกัน มันดีมากๆเลยค่ะดีจนเราใส่ความรู้สึกลงไปทั้งหมดไม่ได้เผื่อใจ
จุดเปลี่ยนก็คือช่วง2เดือนหลังค่ะเดือนกันยากับตุลานี้เลย 

ส่วนหนึ่งมาจากตัวเราด้วยที่ทำให้มันเป็นจุดเปลี่ยนแบบนี้ (เราถามหาสถานะจากเขาในช่วงเดือนที่8ค่ะ เราถามเพราะเราแค่อยากรู้ค่ะไม่ได้คาดคั้นอะไร คำตอบก็เศร้าอยู่นะคะ หลังจากถามคำถามนั้นเขาก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ) จากเวลาที่เคยมีให้ ความใส่ใจ แคร์ความรู้สึกกัน มันก็ลดหายไปเรื่อยๆจนไม่มีเหลืออยู่
เขาเมินแชทเรา4-5ชั่วโมง ทั้งๆที่ก็ออนอยู่ อัพสตอรี่ได้ ออนเป็นพักๆเลย เราก็เริ่มงงแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาทำแบบนั้นกับเราตลอดทั้งเดือนกันยายนเลยค่ะ จนเราทนไม่ไหวเลยขอเครียหน่อย (ผู้หญิงมันต้องคิดไปอยู่แล้วว่ามีคนอื่นแน่ๆ เบื่อแล้วแน่ๆ) 
เขาให้เหตุผลมาว่า เขารู้สึกอึดอัดไม่สบายใจเหมือนโดนจี้เรื่องสถานะเกินไป เขารู้ตัวว่าเขาทำอะไรและมันจะส่งผลยังไงกับเราแต่เขาก็ทำ
เขาอยู่ไกลเราไม่ค่อยได้เจอกันด้วย เขาให้เราใช้ชีวิตปกติแบบตอนยังไม่มีเขา (เรารู้ค่ะประโยคนี้คือประโยคไล่) แต่เราก็ตีมึนปลอบตัวเองว่าคงไม่ใช่หรอก เดี๋ยวก็คงดีขึ้น รอเวลาได้เจอกันพวกเราคงปรับจูนกันได้ใหม่

แล้วมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆค่ะ 
เข้าเดือนตุลาคมนี้เราได้เจอเขาอีกครั้ง(เขาเป็นทหารได้ลามาแต่ก็ได้เจอกันแค่2วัน) 
วันแรกที่เขามาถึงเขาทักมาบอกว่าเขาได้ลามานะ เขาอยู่ที่นี่แล้วแต่เราไม่เชื่อค่ะเพราะะวันนั้นเขาหายไปทั้งวันเลย จนคุยกันจนเชื่อว่าเขาอยู่นี่แล้ว
วันแรกที่ได้เจอกันเป็นตอนกลางคืนค่ะเขามานอนด้วย ตอนนั้นเรายังรู้สึกใจเต้นนะคะเราดีใจที่ได้เจอเขา เราก็นอนด้วยกันปกติค่ะกอดกันพอเช้าก็แยกย้าย
ก็ต่างคนต่างกลับไปทำนู้นนี่ของตัวเอง แต่เรารู้สึกได้ว่าเขากลับมาครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมมีแต่ตัวเราที่เหมือนเดิม หลังจากคืนนั้นที่นอนด้วยกันเขาก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือไปอีก เขาเมินแชทเราแบบเดิม แต่เขาก็บอกนะคะว่าเขาทำอะไรในช่วงเวลาที่หายไป เราก็เข้าใจค่ะ
แล้วก็ถึงวันที่สองที่ได้เจอกัน เป็นตอนกลางคืนเหมือนเดิมค่ะไม่ใช่ว่าตอนกลางวันไม่อยากเจอกันนะคะ แต่ตอนกลางวันต่างคนต่างมีอะไรให้ทำเลยเจอกันได้แค่ตอนกลางคืนค่ะ 

แต่คืนนี้เราสังเกตว่ามันเปลี่ยนไป ตัวเขาอะค่ะทำให้เรารู้สึกได้ เรารู้สึกว่าเขาไม่ได้อยากมาเจอเราแล้ว เขาดูเบื่อๆเซ็งๆ แต่เราก็ทำตัวปกติค่ะ
เราทำใจมาก่อนแล้วค่ะว่าถ้าเจอกันครั้งนี้เขามีอาการแบบนั้นอยู่ คืนนี้เราจะอยู่กับเขาเป็นคืนสุดท้ายแต่ไม่ได้บอกเขานะคะ เราจะค่อยๆหายออกมาเองค่ะ
ในคืนนั้นเขาก็มีอาการแบบนั้นจริงๆค่ะดูเบื่อๆเซ็งๆ เราก็น้ำตาซึมค่ะแต่ไม่ได้ร้องออกมาให้เขาเห็น
จนตอนเช้าเราตื่นขึ้นมา ก็คุยเล่นกันนิดหน่อย เรากอดเขาแน่นมากๆค่ะ กอดเหมือนชดเชยที่ไม่ได้เจอกันมานานและกอดลาค่ะ แล้วเราก็เดินออกมาจากเขาเงียบๆ

ตอนนี้ก็ยังเสียใจอยู่นะคะ เรารักเขามากรักจากข้างในจากหัวใจจริงๆของเรา ตลอดเวลาที่คุยกับเขามาเราให้กำลังใจเป็นพลังด้านบวกให้เขาตลอด อยู่ข้างๆเขา ปลอบใจเวลาที่เขาเหนื่อย รับฟังทุกเรื่องที่เขามาบ่นให้ฟัง เราจะคอยให้มุมมองอีกมุมมองหนึ่งกับเขาเสมอ คอยเตือนเขา แต่เราไม่เคยห้ามเขาเลยนะคะ เราเข้าใจทุกคนต้องการมีspace ตัวเราก็ต้องการค่ะ เราจะไปยึดพื้นที่เขาไม่ได้ ระยะเวลามันมีสุขมากกว่าทุกข์ (สุข8เดือนทุกข์2เดือน)
เราคิดถึงเขาทุกวันเลยค่ะ อยากทักไปบอกคิดถึงแต่ก็ต้องหยุดตัวเอง มันทรมานจังเลยค่ะ 
(เราได้แต่หวังว่าเขาจะคิดถึงเราเหมือนกับเราที่คิดถึงเขานะคะ) แต่เขาดูเฉยมากไม่เป็นอะไรเลยมีแต่เราที่เสียใจ

อยากถามคุณผู้ชายค่ะหรือทุกๆคนเลยค่ะ
1.แบบไม่เสียใจเลยเหรอ ไม่รู้สึกผูกพันกันเลยเหรอคะ 
2.เคยแบบกลับมาย้อนคิดแล้วเสียดายกันมั้ยคะว่า ตัวเองได้ทำคนที่รักและเข้าใจตัวเองที่สุดหลุดมือไป (ที่เราบอกว่าเราเข้าใจเขา เขาเป็นคนบอกเราเองค่ะว่าเราเข้าใจเขาดีที่สุด)
3.มีเปอร์เซ็นต์ในหัวกันมั้ยคะ ว่าจะกลับไปง้อหรือขอปรับจูนกันใหม่