เรากับเค้าเริ่มต้นความสัมพันธ์จาก
เค้าเป็นเพื่อนของเพื่อนเรา
เราทัก line เค้าไปก่อน
ก็คุยกันแบบไม่ได้คิดอะไรในตอนนั้น
จะพิมพ์ จะหยอดอะไรก็ได้
เค้าไม่ได้ตอบรับ แต่ไม่ได้ปฏิเสธ
ก็คุยกันมาเรื่อยๆ ทุกๆ วัน มากน้อยปนกันไป
แต่ทุกวัน ตลอด 2เดือนกว่า
เราเองที่เริ่มคิด และรู้สึกเกินเพื่อนกันไปตอนไหนก็ไม่รู้
พอเรารู้ว่าเราคิด…เราว่าเค้าก็รู้แหล่ะ
มันเก็บอาการไม่อยู่หรอก
แรกๆ ก็คุยกันดี มีโทร มาหาบ้าง
ก็คุยทั้งจิปาถะ งาน และเรื่อยเปื่อย
ความสัมพันธ์ในตอนนั้นมันก็ดีนะ
ถ้าจะเรียกว่าเพื่อน แต่เป็นเราที่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
เป็นความสัมพันธ์ตลอด 2เดือน
ที่เค้าจะทักมา มอนิ่ง และกู้ดไนท์ตลอดๆ
คำสั้นๆ แต่ก็ทำให้เรายิ้มได้ ^^
ระหว่างวันก็มีคุยกันบ้าง
โทร หากันบ้าง
แต่เป็นเราเองที่พอรู้สึกมากกว่าเพื่อน
มันจะเริ่มมีความงอแง
ทำไมเค้าเงียบไป เค้าไปไหน ทำไมไม่ตอบ
แต่เราก็แสดงออกไปไม่ได้มาก
เพราะมันจะดูมากความในความสัมพันธ์
แต่…พอเราเริ่มรู้สึกมากๆ ความงอแงคาดหวังก็มากตาม
เราเริ่มนอย เริ่มรู้สึกรอ เมื่อรอและเค้าไม่ทักมา
เราก็น้อยใจ งอแง จะออกอาการไม่น่ารักออกไป
เค้าก็ขอโทษนะ ถ้าเรางอแง และทำให้เรารอ
เราก็รู้สึกดี ที่เค้ายังแคร์กัน แต่มันก็ไม่รู้ว่า
ในสถานะไหนอยู่ดี
จนเป็นเราเองที่ความอดทนไม่มากพอ
ตัดสินใจเททุกความรู้สึกบอกเค้าไป
เค้าเข้าใจนะ เข้าใจเรา
แต่เค้าแค่ปิดตายหัวใจ ไม่พร้อมรักใคร
ไม่อิน เพราะเจ็บมาหลายครั้ง
เราไม่น่าเป็นคนทำลายกำแพงนั้นได้
เราไม่ได้เรียกร้องสถานะ ไม่ได้ขอให้แบบคบกัน
เราเคยยุ่งงานเงียบๆ ไป ไม่ได้คุย
เค้าโทร มา เค้าไลนหา
จนเราคิดว่า… เราต้องมีน้ำหนักในใจเค้าแน่ๆ
คือไลนมาเยอะ โทรมาแยะ
แต่ที่สุดคือ… ก็เห็นหายไปนี่นา ไม่มีอะไร
ที่เราอยู่ไม่ไหว คือเรื่องราวระหว่างวัน
คือ…ความใส่ใจ
ถ้าพูดแบบเข้าใจง่ายๆ
เราอยากรู้ เค้าไปไหน ทำอะไร อยู่ที่ไหน ทำไมหายไป
ยุ่งงาน หรือ อะไร
แต่เราไม่ได้อยู่ที่จุดจะมากความได้ขนาดนั้น
มันจึงเกิดการรอ รอแล้วรอเล่า รอเค้าทักมา
รอเค้าตอบ รอและรอ
เรากลัวว่า…เราจะระเบิดความงอแงออกไป
จึงอยากถอยในความสัมพันธ์นี้
เราก็บอกเค้า ในส่วนที่เรารู้สึกและเป็น
พี่ถามทำไมเราต้องลา
ทำไมต้องไม่รู้จักกัน
น้องถามกลับ…ทำไมถึงทำเหมือนอยากให้อยู่
แต่ปิดใจ แต่ระแวง แต่ขยาดและหลาบมาก
ให้น้องอยู่รอทำลายกำแพงที่พี่สร้างไว้แบบแน่นหนา
หรืออะไรอ่า….เจตนาพี่คืออะไร
น้องไม่ชอบที่พี่ใช้คำว่าไม่อยากเถียง
ในเรื่องของความรู้สึก
เพราะสำหรับน้องคือการอธิบายให้อีกคนเข้าใจ
ไม่ใช่พูดว่า…เคารพการตัดสินใจ
พี่เข้าใจหรือเปล่า
ว่ามันต่างกัน ไม่เหมือนกันเลย
ถ้าน้องอยู่ แล้วรู้สึกมากไปอีก
น้องทำไงอ่าพี่
พี่รับไหวหรอ
หรือถ้ารู้สึก…จนเริ่มงอแง
จะเผลอไม่น่ารักใส่หรือเปล่า
คือไม่ชอบตัวเองแบบนั้นไง
แต่กลัวอดไม่ได้
โตแล้ว…มันไม่ดี…มันไม่โอเค T..T
นี่คือความเป็นน้องทั้งหมด
ดีใจ…ที่พี่เข้าใจ^^
เมื่อไม่มี…ไม่คุย
คิดถึงแน่…นึกถึงแน่…ก็แค่ร้องไห้
ไม่ใช่…ไม่รู้สึก
แต่พยายาม…หยุดรู้สึก
นี่คือทั้งหมดที่น้องจะบอก คิดว่าชัดเจนที่สุดแล้ว ^^
น้องไม่อยากมานั่งรอในแต่ละวัน
น้องไม่อยากมาคิดว่าพี่ไปไหน
คนหนึ่งรอ…อีกคนไม่คิดอะไร
และถ้างอแงใส่ไป มันไม่ดีไง
เค้าบอกเพียงแค่…เค้าเข้าใจเรานะ
และยินดีรับทุกความรู้สึกที่เราให้
แต่เค้าก็เป็นเค้าแบบนี้
ตอนนี้เค้าไม่ได้อึดอัดอะไร
แต่ถ้ามากกว่านี้ก็คงอึดอัดแหล่ะ
เมื่อเราได้รู้ว่า…ความรู้สึกเรา
จะทำให้เค้าอึดอัด
เราเลยยอมเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้เอง
เมื่อเราเปลี่ยนเค้าไม่ได้เลย
วันที่เจอกันวันสุดท้าย
เราเลือกที่จะสวยที่สุด (ไม่ใช่หน้าตานะ)
เราเลือกที่จะไม่งอแง ไม่ดราม่า
บอกว่าเข้าใจ เราไม่เป็นอะไร
วันก่อนเราคงมีเมนส์ อย่าถือสาเลยนะ
อารมณ์แปรปรวนควบคุมไม่ได้
และยิ้มให้อย่างร่าเริง
เพราะเค้าพูดมาว่า พี่ก็เป็นพี่แบบนี้
เป็นพี่ เป็นน้อง ปรึกษากัน คุยกัน ก็ดีแล้วนี่
เราจะพูดอะไรได้… นอกจากเข้าใจ และสดใสให้มากที่สุด เพื่อให้เค้าสบายใจ และไม่ได้คิดว่าทำเราเสียใจ
ตอนที่เค้าขึ้นรถกลับไป แค่เสี้ยวนาทีเอง
ความสดใสที่สร้างมาหายไป
เหลือแค่น้ำตามากมาย
เราก็ทักไลน์ไปคุยปกติ
แต่เรารู้แล้วว่า… มีช่องว่างเกิดขึ้น
เค้าเริ่มรักษาระยะ เหมือนถ้าพูดดีๆ
อาจจะไม่คุยแบบเดิม เราจะได้ไม่คิดมากเกินเลย
แต่ถ้าพูดไม่ดี… เหมือนเค้าบีบเราให้ออกไป
ความไม่ปกติที่ได้…คือใจร้ายที่สุด
ทุกๆ บทสนทนาจากเรา
เราได้กลับเพียง สติกเกอร์
มอนิ่ง…กู้ดไนท์ ไม่มีแล้ว
การสนทนาที่หนาแน่นในแต่ละวันหายไป
คงมีเพียงแต่เรื่องงานเท่านั้นที่ยังทำร่วมกัน
เราคงสูญเสียความสัมพันธ์และเค้าคนนั่นอย่างถาวร
เรารู้สึกได้
แอบคิดในใจ…เราเดินเกมส์ผิดไหม
ถ้าเราหมักความรู้สึกในใจไว้
เราก็จะยังมีเค้าอยู่ต่อไป คุยเล่น หยอด เจอได้แบบไม่เป็นอย่างนี้
เราจึงตัดสินใจถอยออกมา
แบบพังยับ… คือรู้สึกมากแหล่ะ มากมาย
โดยที่เค้าก็คิดว่า…เราคงไม่ได้เป็นอะไร
เราปกติแล้ว
เพียงถ้าเค้าใส่ใจ นัยต์ตาเราเก็บความเศร้าไว้มากมาย
มันอาจจะดูเหมือนไวนะ ทำไมรู้สึก
เราก็ตอบไม่ได้
แต่ที่รู้คือ ถ้ารู้ว่ารู้สึกแล้วจะเสียใจ
จะห้ามใจตั้งแต่แรก
เป็นคนดื้อนะ…รู้ตัว
ประเภทยิ่งห้าม เหมือนยิ่งยุ
ยิ่งบอกให้ถอยหลัง…ยิ่งจะเดินหน้า
แต่เพราะสิ่งที่พี่ทำมันบอก…ให้ถอย
อย่าว่าแต่จะถอยให้เพียงก้าวเดียวเลย
แต่…จะรีบถอยให้เป็นสิบๆ ก้าว~~
เค้าเองก็ทักมาใน 2วัน
เราไม่ได้อ่าน ไม่ได้ตอบ
เค้าก็ไม่ได้ทักมาอีกเลย
เพราะเราคิดว่า…เราเริ่มนับ 1 ที่จะถอยมาแล้ว
เราไม่อยากเสียเปล่า
แต่อดคิดไม่ได้ว่า
คนเราคุยกันทุกๆ วัน 2เดือน
เมื่ออีกคนหายไป
ไม่นึกถึงกันบ้างหรอ
แต่ทำไมเรา รู้สึกมากมาย
หลับก็ไม่ได้ เพราะในฝันเค้ายังตามมา
ตื่นก็คิด หลับก็ฝัน ทรมานจัง
แอบรักเพื่อน…ข้างเดียว ใช่หรือเปล่า???
เค้าเป็นเพื่อนของเพื่อนเรา
เราทัก line เค้าไปก่อน
ก็คุยกันแบบไม่ได้คิดอะไรในตอนนั้น
จะพิมพ์ จะหยอดอะไรก็ได้
เค้าไม่ได้ตอบรับ แต่ไม่ได้ปฏิเสธ
ก็คุยกันมาเรื่อยๆ ทุกๆ วัน มากน้อยปนกันไป
แต่ทุกวัน ตลอด 2เดือนกว่า
เราเองที่เริ่มคิด และรู้สึกเกินเพื่อนกันไปตอนไหนก็ไม่รู้
พอเรารู้ว่าเราคิด…เราว่าเค้าก็รู้แหล่ะ
มันเก็บอาการไม่อยู่หรอก
แรกๆ ก็คุยกันดี มีโทร มาหาบ้าง
ก็คุยทั้งจิปาถะ งาน และเรื่อยเปื่อย
ความสัมพันธ์ในตอนนั้นมันก็ดีนะ
ถ้าจะเรียกว่าเพื่อน แต่เป็นเราที่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
เป็นความสัมพันธ์ตลอด 2เดือน
ที่เค้าจะทักมา มอนิ่ง และกู้ดไนท์ตลอดๆ
คำสั้นๆ แต่ก็ทำให้เรายิ้มได้ ^^
ระหว่างวันก็มีคุยกันบ้าง
โทร หากันบ้าง
แต่เป็นเราเองที่พอรู้สึกมากกว่าเพื่อน
มันจะเริ่มมีความงอแง
ทำไมเค้าเงียบไป เค้าไปไหน ทำไมไม่ตอบ
แต่เราก็แสดงออกไปไม่ได้มาก
เพราะมันจะดูมากความในความสัมพันธ์
แต่…พอเราเริ่มรู้สึกมากๆ ความงอแงคาดหวังก็มากตาม
เราเริ่มนอย เริ่มรู้สึกรอ เมื่อรอและเค้าไม่ทักมา
เราก็น้อยใจ งอแง จะออกอาการไม่น่ารักออกไป
เค้าก็ขอโทษนะ ถ้าเรางอแง และทำให้เรารอ
เราก็รู้สึกดี ที่เค้ายังแคร์กัน แต่มันก็ไม่รู้ว่า
ในสถานะไหนอยู่ดี
จนเป็นเราเองที่ความอดทนไม่มากพอ
ตัดสินใจเททุกความรู้สึกบอกเค้าไป
เค้าเข้าใจนะ เข้าใจเรา
แต่เค้าแค่ปิดตายหัวใจ ไม่พร้อมรักใคร
ไม่อิน เพราะเจ็บมาหลายครั้ง
เราไม่น่าเป็นคนทำลายกำแพงนั้นได้
เราไม่ได้เรียกร้องสถานะ ไม่ได้ขอให้แบบคบกัน
เราเคยยุ่งงานเงียบๆ ไป ไม่ได้คุย
เค้าโทร มา เค้าไลนหา
จนเราคิดว่า… เราต้องมีน้ำหนักในใจเค้าแน่ๆ
คือไลนมาเยอะ โทรมาแยะ
แต่ที่สุดคือ… ก็เห็นหายไปนี่นา ไม่มีอะไร
ที่เราอยู่ไม่ไหว คือเรื่องราวระหว่างวัน
คือ…ความใส่ใจ
ถ้าพูดแบบเข้าใจง่ายๆ
เราอยากรู้ เค้าไปไหน ทำอะไร อยู่ที่ไหน ทำไมหายไป
ยุ่งงาน หรือ อะไร
แต่เราไม่ได้อยู่ที่จุดจะมากความได้ขนาดนั้น
มันจึงเกิดการรอ รอแล้วรอเล่า รอเค้าทักมา
รอเค้าตอบ รอและรอ
เรากลัวว่า…เราจะระเบิดความงอแงออกไป
จึงอยากถอยในความสัมพันธ์นี้
เราก็บอกเค้า ในส่วนที่เรารู้สึกและเป็น
พี่ถามทำไมเราต้องลา
ทำไมต้องไม่รู้จักกัน
น้องถามกลับ…ทำไมถึงทำเหมือนอยากให้อยู่
แต่ปิดใจ แต่ระแวง แต่ขยาดและหลาบมาก
ให้น้องอยู่รอทำลายกำแพงที่พี่สร้างไว้แบบแน่นหนา
หรืออะไรอ่า….เจตนาพี่คืออะไร
น้องไม่ชอบที่พี่ใช้คำว่าไม่อยากเถียง
ในเรื่องของความรู้สึก
เพราะสำหรับน้องคือการอธิบายให้อีกคนเข้าใจ
ไม่ใช่พูดว่า…เคารพการตัดสินใจ
พี่เข้าใจหรือเปล่า
ว่ามันต่างกัน ไม่เหมือนกันเลย
ถ้าน้องอยู่ แล้วรู้สึกมากไปอีก
น้องทำไงอ่าพี่
พี่รับไหวหรอ
หรือถ้ารู้สึก…จนเริ่มงอแง
จะเผลอไม่น่ารักใส่หรือเปล่า
คือไม่ชอบตัวเองแบบนั้นไง
แต่กลัวอดไม่ได้
โตแล้ว…มันไม่ดี…มันไม่โอเค T..T
นี่คือความเป็นน้องทั้งหมด
ดีใจ…ที่พี่เข้าใจ^^
เมื่อไม่มี…ไม่คุย
คิดถึงแน่…นึกถึงแน่…ก็แค่ร้องไห้
ไม่ใช่…ไม่รู้สึก
แต่พยายาม…หยุดรู้สึก
นี่คือทั้งหมดที่น้องจะบอก คิดว่าชัดเจนที่สุดแล้ว ^^
น้องไม่อยากมานั่งรอในแต่ละวัน
น้องไม่อยากมาคิดว่าพี่ไปไหน
คนหนึ่งรอ…อีกคนไม่คิดอะไร
และถ้างอแงใส่ไป มันไม่ดีไง
เค้าบอกเพียงแค่…เค้าเข้าใจเรานะ
และยินดีรับทุกความรู้สึกที่เราให้
แต่เค้าก็เป็นเค้าแบบนี้
ตอนนี้เค้าไม่ได้อึดอัดอะไร
แต่ถ้ามากกว่านี้ก็คงอึดอัดแหล่ะ
เมื่อเราได้รู้ว่า…ความรู้สึกเรา
จะทำให้เค้าอึดอัด
เราเลยยอมเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้เอง
เมื่อเราเปลี่ยนเค้าไม่ได้เลย
วันที่เจอกันวันสุดท้าย
เราเลือกที่จะสวยที่สุด (ไม่ใช่หน้าตานะ)
เราเลือกที่จะไม่งอแง ไม่ดราม่า
บอกว่าเข้าใจ เราไม่เป็นอะไร
วันก่อนเราคงมีเมนส์ อย่าถือสาเลยนะ
อารมณ์แปรปรวนควบคุมไม่ได้
และยิ้มให้อย่างร่าเริง
เพราะเค้าพูดมาว่า พี่ก็เป็นพี่แบบนี้
เป็นพี่ เป็นน้อง ปรึกษากัน คุยกัน ก็ดีแล้วนี่
เราจะพูดอะไรได้… นอกจากเข้าใจ และสดใสให้มากที่สุด เพื่อให้เค้าสบายใจ และไม่ได้คิดว่าทำเราเสียใจ
ตอนที่เค้าขึ้นรถกลับไป แค่เสี้ยวนาทีเอง
ความสดใสที่สร้างมาหายไป
เหลือแค่น้ำตามากมาย
เราก็ทักไลน์ไปคุยปกติ
แต่เรารู้แล้วว่า… มีช่องว่างเกิดขึ้น
เค้าเริ่มรักษาระยะ เหมือนถ้าพูดดีๆ
อาจจะไม่คุยแบบเดิม เราจะได้ไม่คิดมากเกินเลย
แต่ถ้าพูดไม่ดี… เหมือนเค้าบีบเราให้ออกไป
ความไม่ปกติที่ได้…คือใจร้ายที่สุด
ทุกๆ บทสนทนาจากเรา
เราได้กลับเพียง สติกเกอร์
มอนิ่ง…กู้ดไนท์ ไม่มีแล้ว
การสนทนาที่หนาแน่นในแต่ละวันหายไป
คงมีเพียงแต่เรื่องงานเท่านั้นที่ยังทำร่วมกัน
เราคงสูญเสียความสัมพันธ์และเค้าคนนั่นอย่างถาวร
เรารู้สึกได้
แอบคิดในใจ…เราเดินเกมส์ผิดไหม
ถ้าเราหมักความรู้สึกในใจไว้
เราก็จะยังมีเค้าอยู่ต่อไป คุยเล่น หยอด เจอได้แบบไม่เป็นอย่างนี้
เราจึงตัดสินใจถอยออกมา
แบบพังยับ… คือรู้สึกมากแหล่ะ มากมาย
โดยที่เค้าก็คิดว่า…เราคงไม่ได้เป็นอะไร
เราปกติแล้ว
เพียงถ้าเค้าใส่ใจ นัยต์ตาเราเก็บความเศร้าไว้มากมาย
มันอาจจะดูเหมือนไวนะ ทำไมรู้สึก
เราก็ตอบไม่ได้
แต่ที่รู้คือ ถ้ารู้ว่ารู้สึกแล้วจะเสียใจ
จะห้ามใจตั้งแต่แรก
เป็นคนดื้อนะ…รู้ตัว
ประเภทยิ่งห้าม เหมือนยิ่งยุ
ยิ่งบอกให้ถอยหลัง…ยิ่งจะเดินหน้า
แต่เพราะสิ่งที่พี่ทำมันบอก…ให้ถอย
อย่าว่าแต่จะถอยให้เพียงก้าวเดียวเลย
แต่…จะรีบถอยให้เป็นสิบๆ ก้าว~~
เค้าเองก็ทักมาใน 2วัน
เราไม่ได้อ่าน ไม่ได้ตอบ
เค้าก็ไม่ได้ทักมาอีกเลย
เพราะเราคิดว่า…เราเริ่มนับ 1 ที่จะถอยมาแล้ว
เราไม่อยากเสียเปล่า
แต่อดคิดไม่ได้ว่า
คนเราคุยกันทุกๆ วัน 2เดือน
เมื่ออีกคนหายไป
ไม่นึกถึงกันบ้างหรอ
แต่ทำไมเรา รู้สึกมากมาย
หลับก็ไม่ได้ เพราะในฝันเค้ายังตามมา
ตื่นก็คิด หลับก็ฝัน ทรมานจัง