เราจะทำไงดีกับชีวิตที่หาทางออกไม่เจอดีคะ

เราเป็นคนชอบวิทยาศาสตร์กับคณิตศาสตร์มากเเละเกลียดวิชาอังกฤษที่สุดเลยตอนเราจบม.ต้นเราเกลียดยายเราสุดๆเลยต้องหนีไปเรียนที่อื่นซึ่งโรงเรียนแถวบ้านมีม.ปลาย เเต่ไม่มีสายอาชีพเราจึงเรียนสายอาชีพ เพราะถ้าเรียน ม.ปลาย ยายก็จะบอกแม่ว่าให้เราเรียนแถวบ้าน เราจึงลังเลใจเพราะถ้าเรียนที่ชอบ ยายเราอะจะต้องอยากไปรับที่รร.เพราะยายจะเป็นประเภทที่คนเยอะเเล้วจะทำตัวเเย่ เช่นตอนนั้นเราไป รร.สาย ยายเราขับรถไปถึงหน้าเสาธงจนคนที่เข้าเเถวต้องหลับให้ แล้วก็พูดเสียงดังว่าเบื่อรำคาญ ฉันที่ชอบลืมผ้าอนามัยทิ้งไว้ห้องน้ำ เเล้วก็นอนตกเตียง เผลอตดเวลากินข้าว บางทีก็นอนน้ำลายยึด และหลายเรื่องที่หน้าอายตรงหน้าเเถวเลย ชีวิตม.ต้นเราไม่มีใครนับถือเลยถึงเป็นรุ่นพี่ ทนมาตั้งเเต่ป.1-ม.3 เราอายมาก อาจารย์บอกนายว่าห้ามทำแต่ยายดันตะคอกใส่ครูว่าสิทธิของยายทำให้อาจารลงที่เรา พอจบมาเราก็อยากหนีเราเลยตัดสินใจลงเรียนสายอาชีพสายคอมที่มีแต่ศัพท์อังกฤษ เราไม่คิดมากเลยตอนนั้นเวลาผ่านไป1ปีคิดว่าสบายเเต่พอมาเข้าปี2เนื้อหาที่เรียนมันเจาะลึกขึ้นทำให้เราไม่เข้าใจ เรารู้สึกไม่มีความสุขเพราะเพื่อนลงสายนี้มีเเต่คนเก่งเเละรู้เรื่องอยู่เเล้วเราเศร้ามาก เเต่ก็เหลือเเค่ปีเดียวเอง เราอยากเรียนสายสามัญจริงอะ เพื่อนคนไหนแนะนำได้บ้างคะหมดหนทางจึง เราคิดมาประมาณตั้งเเต่ม.ต้นละหาทางออกไม่เจอเเถมได้โรคกับมาด้วยอะ😓😓😓