ถ้าอยากให้พ่อแม่เลิกกันผิดไหมคะ

ใครจะแนะนำหรือแสดงความคิดเหนอย่างใจเยนนิดนึงนะคะ เราค่อนข้างเส้นสิทีพ 

ใครหงุดหงิดกับการพิมย่อหรือพิมที่ขี้เกียจของเราแนะนำให้ข้าม มันยาวมากอ่านข้ามๆก่าได้ค่ะ

คือเอาจริงๆแล้วเราก่าอยุ่กับแม่กับพ่อเรา ส่วนตัวนิสัยแม่เราจะเปนคนขี้เหวี่ยงชอบว่า ส่วนพ่อเราจะอยุ่เงียบๆค่ะไม่ค่อยตอบโต้ แต่เมื่อก่อนที่พ่อเรายังออกไปสังสรรค์บ่อยๆ เวลาเมาแล้วพ่อเราจะ ขอใช้คำว่าปากไม่ดีเลยค่ะ แม่และเราเลยไม่ค่อยชอบพอพ่อเราปากไม่ดีแม่เราจะสวนเลยค่ะ ก่าทะเลาะกัน เปนงี้มาตั้งแต่เดก เรารสว่าครอบครัวเรามัน toxic มาตั้งนานแล้ว ล่าสุดที่เราเคยเหนพ่อกับแม่เราหอมแก้มกัน คงตอนที่พ่อเราถุกหวย ประมานเราไม่เกินปอสองได้มั้ง898767888 แต่มาหลังๆแม่เราไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไปนั่งคุยกับเพื่อนบ่อยค่ะเปนมานานละนะ ถ้าเปนเมื่อก่อนพ่อเราคงโทรตามบ่อยๆ มีครั้งนึงแม่เราพึ่งกลับจากไปหาเพื่อนมา เหมือนตอนนั้นพ่อเราเมาพ่อเราเข้าชาร์ตแม่เราเลยพุดไม่ดีแบบน้ำเสียงอารมร้อนด้วย เพราะถ้าเปนปกติพ่อเราจะเงียบตลอดนะ แต่พอมาช่วงโควิดพ่อเราออกไปหาเพื่อนน้อยลง กินเหล้าน้อยลงด้วย เลยไม่มีเหตุการอะไรแบบนั้น แต่ว่ายังทะเลาะกันแบบนัยๆตลอด มันไม่เชิงทะเลาะนะ แต่พอแม่จะชอบพุดเสียงแบบติดหงุดหงิดใส่ตลอด คือถ้าเปนเราเราคงหงุดหงิดตามไปด้วย แต่พ่อเราก่าตอบปกติ จะยกตัวอย่างเช่น วันนั้นเราไปข้างนอกกับแม่แล้วแม่ไม่ได้เอากุนแจไปเลยวางไว้โต้ะใกล้ๆจะได้เกี่ยวมาเปิดประตูได้แต่เหมือนพอกลับมาคือพ่อเรานอนแล้วนะประตุมันล้อค แล้วเหมือนพ่อเราเอากุนแจไปวางที่อื่น แม่เราเลยหงุดหงิด เลยโทรหาพ่อเรา แล้วก่าด่าพ่อเรา มันเปนแบบนี้ตลอด มันtoxicมาตลอด บางครั้งเราก่าเข้าใจแม่นะ แต่ก่าไม่อยากให้ไปว่าพ่อเรา แต่ส่วนใหย่ที่มีปันหาอะไรแบบนี้เราสงสารพ่อเรามากกว่า หลายครั้งที่แม่เข้าข้างเราแล้วไปว่าพ่อเรา เรารสโอเคที่แม่เข้าข้างเราแต่เราไม่อยากให้ไปว่าพ่อเรา เพราะจะเปนเราที่รสผิด บางคนอาจจะคิดว่าเค้าคงโอเคที่จะอยู่กันแบบนี้ แต่หลายครั้งที่เราได้ยินพ่อเราระบายเรื่องนี้กับน้องพ่อเราหลายครั้ง จนวันนี้ที่เขียนกระทู้นี้ก่าพึ่งได้ยินมา เราไม่รู้ว่คนจะเห็นเยอะแค่ไหนแต่ใครที่ให้คำปรึกษาขอบคุณมากๆค่ะ

ต่อไปเราจะพุดเรื่องที่ไม่ใช่ระหว่างแม่กับพ่อละนะ เราจะพุดถึงระหว่างเรากับพ่อแม่ ตอนเดกๆแม่จะเหวี่ยงใส่เราตลอด บางครั้งที่ทะเลาะกัน แม่ว่าเรา บลาๆ พวกคำหยาบ เรารสอึดอัดมากที่โดนด่าแต่เรากลับด่าแม่เรากลับไม่ได้ เปนแบบนี้มาตั้งแต่เดก แต่พอเราขึ้นมอ1แม่เราพุดดีกับเราขึ้นมาก อาจจะเปนเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกับแม่และทั้งกับพ่อเราด้วย จนเรามอปลายเราคุยกันน้อยลงมากๆ แต่แม่เราส่วนใหย่จะคอยซับพอตเรา เช่น เราอยากเปนหลีดแม่เราสนับสนุน แต่จะสนับสนุนแค่บางเรื่องเท่านั้น แม่เราไม่ค่อยปล่อยเราเลยเรื่องนี้เปนเรื่องเราอึดอัดมากที่สุด ตอนปอหกเราขอแม่ไปดุหนังกับเพื่อนครั้งแรก แต่เราไม่ให้ไป แต่เราขึ้นรถพ่อเพื่อนเรามาแล้ว เราดุจนจบ ออกโรงมาประมานหกครึ่ง พ่อเรามารับ พุดประมานว่าแม่เราโกดมาก พอไปถึงบ้านแม่ไม่พุดกับเราเลย เรื่องนี้นานแล้วจำได้ประมานนี้ คือเราอยากไปเที่ยวกับเพื่อน แต่แม่เราจะปฎิเสธส่วนใหย่ ตั้งแต่ปอหกจนถึง มอปลายเราไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ถึงสิบครั้ง เรื่องห้องส่วนตัวเปนเรื่องที่เราใฝ่ฝันมาตลอดว่าเราอยากมี ตอนมอหนึ่งพ่อเราบอกว่าพ่อเราจะทำห้องให้ แม่ก่าไม่ได้ทำเพราะแม่ไม่ให้ พ่อเราเลยบอกว่ารอมอสองนะ เราก่ารอมาตลอด พอมอสองแม่เราก่าไม่ให้ เราก่ารอจนมอสาม เราลองไปขอให้พี่ช่วยพุดกับแม่ให้หน่อย แม่ก่ายังไม่ให้ จนเรามามอปลาย เราปลงเรื่องนี้มากแต่เราต้องการคามเปนส่วนตัว เราอยากมีห้องของตัวเอง เราเลยตัดสินใจพุดไปว่าเมื่อไหร่เราจะได้ห้องส่วนตัว แม่บอกเราว่ายังไม่ถึงเวลา ทีตอนแม่ยังไม่มีห้องส่วนตัวเลย เราเสียใจกับเรื่องนี้มาตลอดเรากล้าขอให้เค้าซื้อหรือซับพอตอะไรเราอีกเลย กว่าเราจะตัดสินใจพุดไปแบบนั้นได้ เราคิดมาหลายวันมากว่าจะพุดดีไหม เพราะถ้าไม่ได้เราเสียใจอีกแน่ๆ ยกตัวอย่างอีกเรื่องคือตอนวันเกิดเรา ตอนนั้นเราครบ15พอดี เราอยากมีบัญชีเปนของตัวเอง เราเลยไปขอแม่ แต่แม่ไม่ให้เราทำ งงไหม เรางงว่าทำไมถึงปิดกั้นเราไปสะทุกเรื่อง เราไม่เข้าใจจริงๆ

ถ้าพุดถึงพ่อเราคงดีเกือบทุกอย่าง พ่อเราหาข้าวให้กิน อุ่นให้ ยกขึ้นมาให้ แต่เรื่องที่เรามากที่สุดคือ พ่อไม่(ค่อย)เคยซับพอตเราเลย เวลาเราจะขอให้ซื้ออะไรให้พ่อเราจะบ่นตลอด ว่าตลอด จนเราไม่อยากจอให้พ่อเราซื้ออะไรให้ อย่างเช่นเรื่องหลีด แม่เราสนับสนุนอยากให้เปน แต่พ่อเราไม่อยากเพราะมันจะต้องจ่ายค่าชุดต่างๆ อ่นมาถึงตรงนี้คงสงสัยว่าเค้าอาจจะมีปั*หาด้านการเงินหรือเปล่า แต่บอกเลยว่าเราเปนคนฐานะชนชั้นกลาง แล้วพ่อเราเปนแบบนี้ตั้งแต่เราเดกคือขี้เหนียว เวลาซื้อของกินเราก่าไม่กล้าซื้อของกินที่ราคาแพง ยกตัวอย่างเช่นยำ60บาท คือเราก่าจะไม่อยากซื้อเลยเพราะรุ้ว่าพ่อบ่นแน่ๆ เราเลยไม่กล้าซื้อเยอะหรือแพง ถ้าไม่มีแม่คอยพุดให้ เราคงไม่ได้กิน เวลาเกรดออกเราดีใจมากที่เราได้ 3.6 3.8 4.00++ แต่พ่อกับแม่ไม่เคยมีใจดีใจกับเราเลยตอนเดกๆเราเอาไปอวดพ่อว่าเราได้เกรดนี้นะ พ่อเราก่าเหมือนรับรู้เฉยๆไม่ได้เทคแอคชั่นอะไร วันเกิดเราเราเคยคิดว่าเราอยากได้ไอแพด โทรศัพท์ใหม่เพราะเรื่องนี้เราใช้มานานแล้ว แล้วทสมันมีปันหาคือความจำเตมแล้วเครื่องมันชอบดับจนเอาไปซ่อมสี่ห้าครั้งแล้วพอซ่อมเสร็จตวามจำในเครื่องเราหายหมดเปนแบบนี้ตลอดเราเสียใจมากรูปอะไรเราหายหมด จนเราหวังแค่ว่าซื้อเค้กสักก้อนให้เราก่าพอแล้ว แต่แม้แต่คำอวยพรจากพ่อเรา แม่เรายังไม่มีเลย

ทุกคนอาจจะคิดว่าเราเหนแก่ตัว เสียใจกับแค่ที่บ้านไม่ซับพอตเราหรือซื้อของที่เราอยากได้ให้ แต่แค่เรื่องแค่นี้แหละที่เราเล่ามาทั้งหมด มันทำให้เราอยากคิดฆ่าตัวตายมาตลอด เราคิดว่าถ้าเราหลับไปแบบไม่ตื่นเลยคงดี เพราะเราไม่มีความสุขเลย เราอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อน เราก่าไปไม่ได้ ทั้งๆที่แม่เราออกไปหาเพื่อนทุกวัน แล้วทำไมถึงมาปิดกั้นเรา พี่เราเคยพุดกับแม่ว่าให้ปล่อยเราบ้าง แต่แม่เราบอกว่าไม่เหมือนกัน พี่เราเปนผช รอให้เราจบปอตรีก่อน เราได้ยินอย่างงั้นเราร้องไห้โฮรเลย อะไรที่เปนเรื่องแบบนี้เราเซนซิทิพตลอด มีแต่คำถามในใจมากมายว่าทำไม เราอยากขึ้นมหาลัยสอบไปไกลๆ ไปอยู่หอ อยู่ที่ไหนก่าได้ที่ไม่มีพ่อแม่เรา อ่านมาถึงตรงนี้คง งงว่าพิมอะไรมีแต่น้ำเราแค่อยากระบายในส่วนหนึ่ง และในส่วนหนึ่งที่เราอยากให้พ่อแม่เลิกกันเพราะอยู่อย่างนี้ต่อไปมันยิ่งtoxicเราไม่มีความสุข เราอึดอัด ถ้าเลิกกันไปคงดีกว่า 

ขอติดแทคซึมเศร้าไว้ด้วยนะคะเพราะเราลังเลว่าเราเปนหรือเปล่า แต่ถ้าไปให้แม่พาไปตรวจ แม่คงหาว่าเราเปนบ้า ตามที่เราคาดไว้เพราะเราเคยได้ยินแม่พุดถึงเรื่องนี้ และเราคงไม่อยากจะต้องมานั้งเสียใจกับเรื่องแบบนี้อีกแล้วถ้าเราไม่ได้ไปแล้วแม่เรามาว่าเราจริงๆ

ขอบคุนทุกคนที่อ่านจบ เราพร้อมรับฟังทุกควาคิดเหนนะ ขอบคุนค่ะ