คืนวันคริสมาสต์

แสงไฟที่สอดส่องลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ 
คืนนี้มีไฟประดับอยู่บนถนนทุกหนแห่ง
มีเด็กสาวคนนึงกับหัวใจที่อ่อนแรง
วัยแรกแย้มร่วงโรยทันทีที่เบ่งบาน
ภาพวาดฝันที่เด็กสาวเคยวาดหวัง
วันนี้พังหมดสิ้นดวงชีวา
สาวเจ้าลาลับจากโลกนี้ไป
คืนนี้หนาผู้คนต่างสุขสม
พาชื่นชมตกแต่งแสงสว่างไสว
ชีวิตนึงกลับดับลมหายใจ
เหตุไฉนเจ้าจากไปไวเหลือเกิน
อันมีเหตุมาจากโรคซึมเศร้า
ที่สาวเจ้าลำพังต้องต่อสู้
ไม่เหลือใครสักคนที่มองดู
โก่งคอกรู่ขอความโปรดเห็นใจ
เสียงตะโกนออกไปไม่เคยดัง
จึงไม่มีใครเคยฟังหรือสงสัย
ใยสาวน้อยคนนี้ต้องจากไป
แล้วทำไมตอนเธอพูดถึงไม่ฟัง
เธออ้อนวอนขอร้องผ่านน้ำเสียง
ผ่านสำเนียงผ่านภาษาที่คุ้นหู
ถ้าหากเพียงหยุดฟังแล้วคิดดู
จะรู้ว่าเธอหดหู่เกินกว่าใคร
ภาพสาวน้อยคนนี้เปื้อนรอยยิ้ม
มันบดบังทุกสิ่งที่สงสัย
เธอสบายดี ไม่เป็นไรหรอก สบายใจ
แล้วทำไมตัดสินใจที่จากลา
ค่ำคืนนี้คู่ควรกับความสุข
ไม่ควรมีใครทุกข์ควรหรรษา
ในหนึ่งปีจะมีสักครั้งที่ตั้งตา
และหวังว่าปราฏิหารย์จะมีจริง
25ธันวาในทุกครั้ง
สาวเจ้ายังเฝ้าคอยให้มาถึง
แต่ปีนี้เปลี่ยนไปเพียงอย่างนึง
ที่มาถึงคือความตายที่ปลดเปลื้อง
ไม่ต้องทนไม่ต้องทุกข์ไม่ต้องสู้
ไม่ต้องอยู่บนโลกที่เคลื่อนไหว
เพียงหลับตาแล้วเจ้าโดดลงไป
ภาวนาให้ใจเจ้าหลับลง
สิ้นแล้วหนาชีวิตที่ทนทุกข์
เคยมีสุขบ้างไหมยังถามหา
ดีแล้วละที่ตัดสินใจจากลา
ชีวิตนี้ไร้ค่าเกินกว่าจะมีจริง
ไม่สมควรได้รับทั้งความรัก
ไม่มีแม่คอยฟูมฝักมาแต่ไหน
แค่ความตายเท่านั้นไม่เป็นไร
ไม่มีใครเสียใจกับเหตุการณ์
การต่อสู่เพียงลำพังอันยาวนานได้จบลง.