เนื่องจากไม่มีที่ระบายไม่กล้าคุยกับเพื่อนกลัวเพื่อนลำคาญเเล้วก็ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเราเจออะไรมา
คือเราเป็นลูกคนที่ 2 ตั้งเเต่จำความได้เราก็โดนตีโดนด่ามาตลอดซึ่งมันเเตกต่างจากพี่กับน้องที่เป็นผู้ชายซึ่งเราเป็นผู้หญิงคือเเม่มันมีหลายเหตุการณ์มากไม่รู้จะเริ่มเล่าตรงไหนก่อนตอนนี้คือน้ำตาไหลไปพิมพ์ไป เรื่องคือแม่อ่ะมักจะพูดว่าเป็นผู้หญิงต้องทำอย่างนี้อย่างนี้ เขาเป็นผู้ชายไม่ต้องไปพูดให้เขาซึ่งมันคือพี่กับน้องเราเอง ซึ่งมันทำให้เราเริ่มเกลียดผู้ชายเพราะพี่กับน้องเราอ่ะเป็นประเภทอยู่ตรงไหนรกตรงนั้น จานเจินอะไรกินไม่เคยเก็บ เเล้วพอแม่มาเห็นเค้าก็จะมาด่ามาพูดให้เราประมาณว่า ไปอยู่นำไผเขากะซัง อยู่นำเเม่หย่าเขากะบ่มักคนอย่างอยู่นำไผบ่ได้ดอกกูบอกกูสอนหลายเทื่อเเล้วว่าจานเจินอยู่หม่องได๋ให้เก็บ บ้านกะต้องกวาดต้องถูให้สะอาด เเล้วเราก็พูดไปว่า มันกินมันกะคือบ่ให้มันเก็บสิมายากผู้อื่นอยู่นิบ่ บ้านกะเฮ็ดฮกเฮ็ดส่ำได่กะบ่สะอาดดอกขั่นเจ้าสอนให้มันกินรู้จักเก็บแหน่กะคือสิดี แล้วแม่ก็พูดขึ้นมาว่า เป็นผู้หญิงเขาเป็นผู้ชายสิให้เขามาเก็บถ้วยอยู่นิเบาะ เเล้วเราก็พูดออกไปๆสิ่งที่อยู่ในใจเราเราพูดออกไปหมดเลย แล้วสุดท้ายแม่ก็พูดว่าอย่ามาเถียงสิมาเถียงกูเว้าอยู่นิบ่ เเล้วเราก็ไม่หยุด เเม่ก็ไม่หยุด จนเเม่เดินเข้ามาเเล้วซึ่งเรากำลังนอนอยู่ฟิลล์เเบบคนโดนกระทืบเลยอ่ะ เเบบตอนนั้นเราเสียใจมากคนเป็นเเม่ทำแบบนี้กันหรอเค้ากระทืบเราสองสามครั้ง แล้วเราลุกขึ้นเเล้วก็ร้องไห้เเต่ไม่ได้โวยวายอะไร เเล้วเน้าก็พูดขึ้นว่าสิเซาเถียงบ่กูเอาตายนะ เเล้วแบบตอนนั้นเรายิ่งเสียใจเข้าไปอีกเราจึงพูดออกไปว่ากะบ่ได้อยสกอยู่แล้วตอนนั้นเราคิดจะฆ่าตัวตายเลยอ่ะ จนพ่อเข้ามาห้ามเเล้วเราก็แยกกัน นี่มันเป็นเเค่เหตุการณ์เดียวเองจะพูดรวมๆเลยละกัน ในความคิดเราอ่ะสำหรับเเม่อ่ะเราทำอะไรเค้าก็มองว่าผิดตลอดเค้าตีเรายั้งเเต่เล็กจนโตจนตอนนี้เราชินชาไปกับมันเเล้วเเต่มันก็เเค่ร่างกาย ความรู้สึกมันไม่มีชิ้นดีเเล้วอ่ะ เเล้วเค้ามักจะบอกว่าเราเห็นเเก่ตัวทำตัวไม่เหมือนผู้ใหญ่ เเค่เพื่อนชวนไปกินหมูกระทะหลังเลิกเรียนเค้าก็บอกว่าเราเห็นเเก่ตัวเเล้ว เค้ายังบอกว่าายน้องเขาคือบ่ได้ไปคือมีเเต่นั้นเเหละเฮ็ดโตอย่างกับเป็นลูกคุณหนู ตอนนั้นเราห้องไห้กลางวงเพื่อนเลยเเต่เพื่อนไม่รู้หรอกว่าเราร้องไห้เราวิ่งออกมาจากกลุ่มเพื่อนแล้วเราก็แอบไปร้องไห้ในห้องนำเลย จริงๆมันยังมีอีกเยอะเลยล่ะที่เราเจอมา 16 กว่าปีจนตอนนี้เรามักจะหมกตัวอยู่ในห้องไม่ออกจากบ้านเลยเป็นคนทีไม่ค่อยพูดกับครอบครัวหรือเพื่อนในห้องเรียนเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก มาจนถึงตอนนี้ร้องไห้จนหายใจไม่ออกแล้วแย่เนอะทั้งที่เเม่ทำกับเราขนาดนั้นเเต่เราก็ยังรักแม่อยู่ ถึงปากจะบอกว่าไม่รัก ความรู้สึกตอนนี้อยากหนีไปสักที่คนเดียวเเล้วหางานทำสัก1 ปีค่อยกลับมา เห้อสบายใจขึ้นเยอะเลย
ขอพื้นที่ระบายนะ
คือเราเป็นลูกคนที่ 2 ตั้งเเต่จำความได้เราก็โดนตีโดนด่ามาตลอดซึ่งมันเเตกต่างจากพี่กับน้องที่เป็นผู้ชายซึ่งเราเป็นผู้หญิงคือเเม่มันมีหลายเหตุการณ์มากไม่รู้จะเริ่มเล่าตรงไหนก่อนตอนนี้คือน้ำตาไหลไปพิมพ์ไป เรื่องคือแม่อ่ะมักจะพูดว่าเป็นผู้หญิงต้องทำอย่างนี้อย่างนี้ เขาเป็นผู้ชายไม่ต้องไปพูดให้เขาซึ่งมันคือพี่กับน้องเราเอง ซึ่งมันทำให้เราเริ่มเกลียดผู้ชายเพราะพี่กับน้องเราอ่ะเป็นประเภทอยู่ตรงไหนรกตรงนั้น จานเจินอะไรกินไม่เคยเก็บ เเล้วพอแม่มาเห็นเค้าก็จะมาด่ามาพูดให้เราประมาณว่า ไปอยู่นำไผเขากะซัง อยู่นำเเม่หย่าเขากะบ่มักคนอย่างอยู่นำไผบ่ได้ดอกกูบอกกูสอนหลายเทื่อเเล้วว่าจานเจินอยู่หม่องได๋ให้เก็บ บ้านกะต้องกวาดต้องถูให้สะอาด เเล้วเราก็พูดไปว่า มันกินมันกะคือบ่ให้มันเก็บสิมายากผู้อื่นอยู่นิบ่ บ้านกะเฮ็ดฮกเฮ็ดส่ำได่กะบ่สะอาดดอกขั่นเจ้าสอนให้มันกินรู้จักเก็บแหน่กะคือสิดี แล้วแม่ก็พูดขึ้นมาว่า เป็นผู้หญิงเขาเป็นผู้ชายสิให้เขามาเก็บถ้วยอยู่นิเบาะ เเล้วเราก็พูดออกไปๆสิ่งที่อยู่ในใจเราเราพูดออกไปหมดเลย แล้วสุดท้ายแม่ก็พูดว่าอย่ามาเถียงสิมาเถียงกูเว้าอยู่นิบ่ เเล้วเราก็ไม่หยุด เเม่ก็ไม่หยุด จนเเม่เดินเข้ามาเเล้วซึ่งเรากำลังนอนอยู่ฟิลล์เเบบคนโดนกระทืบเลยอ่ะ เเบบตอนนั้นเราเสียใจมากคนเป็นเเม่ทำแบบนี้กันหรอเค้ากระทืบเราสองสามครั้ง แล้วเราลุกขึ้นเเล้วก็ร้องไห้เเต่ไม่ได้โวยวายอะไร เเล้วเน้าก็พูดขึ้นว่าสิเซาเถียงบ่กูเอาตายนะ เเล้วแบบตอนนั้นเรายิ่งเสียใจเข้าไปอีกเราจึงพูดออกไปว่ากะบ่ได้อยสกอยู่แล้วตอนนั้นเราคิดจะฆ่าตัวตายเลยอ่ะ จนพ่อเข้ามาห้ามเเล้วเราก็แยกกัน นี่มันเป็นเเค่เหตุการณ์เดียวเองจะพูดรวมๆเลยละกัน ในความคิดเราอ่ะสำหรับเเม่อ่ะเราทำอะไรเค้าก็มองว่าผิดตลอดเค้าตีเรายั้งเเต่เล็กจนโตจนตอนนี้เราชินชาไปกับมันเเล้วเเต่มันก็เเค่ร่างกาย ความรู้สึกมันไม่มีชิ้นดีเเล้วอ่ะ เเล้วเค้ามักจะบอกว่าเราเห็นเเก่ตัวทำตัวไม่เหมือนผู้ใหญ่ เเค่เพื่อนชวนไปกินหมูกระทะหลังเลิกเรียนเค้าก็บอกว่าเราเห็นเเก่ตัวเเล้ว เค้ายังบอกว่าายน้องเขาคือบ่ได้ไปคือมีเเต่นั้นเเหละเฮ็ดโตอย่างกับเป็นลูกคุณหนู ตอนนั้นเราห้องไห้กลางวงเพื่อนเลยเเต่เพื่อนไม่รู้หรอกว่าเราร้องไห้เราวิ่งออกมาจากกลุ่มเพื่อนแล้วเราก็แอบไปร้องไห้ในห้องนำเลย จริงๆมันยังมีอีกเยอะเลยล่ะที่เราเจอมา 16 กว่าปีจนตอนนี้เรามักจะหมกตัวอยู่ในห้องไม่ออกจากบ้านเลยเป็นคนทีไม่ค่อยพูดกับครอบครัวหรือเพื่อนในห้องเรียนเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก มาจนถึงตอนนี้ร้องไห้จนหายใจไม่ออกแล้วแย่เนอะทั้งที่เเม่ทำกับเราขนาดนั้นเเต่เราก็ยังรักแม่อยู่ ถึงปากจะบอกว่าไม่รัก ความรู้สึกตอนนี้อยากหนีไปสักที่คนเดียวเเล้วหางานทำสัก1 ปีค่อยกลับมา เห้อสบายใจขึ้นเยอะเลย