สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยนะคะ
เราเป็นคนนึงที่บอกกับตัวเองเสมอ ว่าเวลาคุยกับใคร หากอีกฝ่ายเริ่มจริงจัง เราจะหาทางออกมาทันที
จะไม่มีทางที่พัฒนาไปถึงขั้น แฟน ทำให้เราเองไม่เคยที่จะมีแฟน แต่น้อยคนรอบตัวจะเชื่อก็ตามนะคะ
เหตุผลที่เราให้กับตัวเอง คือ เรากลัว จริงๆนะคะ เราเชื่อว่าเราไม่ได้ดีมากพอที่จะให้ใครมารักในตัวเรากลัวว่าเราจะทำให้เขามีความสุขไม่ได้จริงๆ เมื่อถึงวันนึง เราก็คงต้องเสียใจ เรารู้สึกว่าเราไม่ควรพาตัวเองไปถึงจุดเสียใจ มันไม่ใช่เรื่อง บอกตัวเองเสมอว่า เอาเวลาไปอ่านหนังสือ ไปทำงาน เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับจุดหมายในชีวิตส่ะดีกว่า
แต่เมื่อไม่นานมานี้ เหมือนเดิมเราไม่ยอมรับความรักของคนที่เราคุยด้วย เรารักเขามากนะคะ จริงๆ และเราเองรู้สึกได้ว่าเขาก็รักเรา แต่นั้นแหละ เราบอกตัวเองว่าเขารักเราเพราะเราให้เขาเห็นแค่ด้านดีๆของเรา ถ้าคบกันไปเห็นหลายๆด้านเขาคงหมดรัก และแน่นอน เราสะบั้นรักเขาค่ะ เราบอกเขานะคะ ว่าเรารักเขา แต่เขาเองไม่เชื่อ เราก็เข้าใจ
พูดมาถึงตรงนี้ ไม่รู้ว่าพอจะมีใครเห็นภาพที่เราต้องการจะสื่อไหม เราเองยังไม่รู้เลยนะคะว่าจะอธิบายสิ่งที่เป็นอยู่ยังไงให้เคลียร์
เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้นี้ เพราะ เรารู้สึกว่าเราก้าวผ่านความคิดของเราไม่ได้จริงๆคะ
และต้องรับว่า เรามองใครๆที่เป็นแฟนกัน เราอิจฉา และได้แต่สงสัยว่า เขาใช้กลไกลความคิดอะไร แบบไหน ที่จะทำให้รู้สึก สบายตัวสบายใจที่จะ วางใจในอีกฝ่ายได้ ... เราอยากรู้จริงๆนะคะ
คนที่มีคนรัก วางความคิด จิตสำนึกกันยังไงหรอคะ ให้มีความรักได้อย่างสบายใจ และทำใจรับได้สำหรับวันที่ต้องเลิกทะเลาะ หรืออะไรก็ตามที่จะเสียใจในรักครั้งนั้น?
เราควรปรับทัศนคติแบบไหนดีคะ?
ความรักที่เขาตะรักเราในทุกๆด้าน มันมีจริงๆไหมคะ?
ครั้งแรกสำหรับการตั้งกะทู้ ขอยืมแอคน้องชายมา น้องแนะนำให้ลองตั้งกระทู้พันทิบดู.
ขออภัยถ้าเราทำกระทู้ออกมางงๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ
ทำไมเราไม่กล้าให้โอกาสความรัก
เราเป็นคนนึงที่บอกกับตัวเองเสมอ ว่าเวลาคุยกับใคร หากอีกฝ่ายเริ่มจริงจัง เราจะหาทางออกมาทันที
จะไม่มีทางที่พัฒนาไปถึงขั้น แฟน ทำให้เราเองไม่เคยที่จะมีแฟน แต่น้อยคนรอบตัวจะเชื่อก็ตามนะคะ
เหตุผลที่เราให้กับตัวเอง คือ เรากลัว จริงๆนะคะ เราเชื่อว่าเราไม่ได้ดีมากพอที่จะให้ใครมารักในตัวเรากลัวว่าเราจะทำให้เขามีความสุขไม่ได้จริงๆ เมื่อถึงวันนึง เราก็คงต้องเสียใจ เรารู้สึกว่าเราไม่ควรพาตัวเองไปถึงจุดเสียใจ มันไม่ใช่เรื่อง บอกตัวเองเสมอว่า เอาเวลาไปอ่านหนังสือ ไปทำงาน เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับจุดหมายในชีวิตส่ะดีกว่า
แต่เมื่อไม่นานมานี้ เหมือนเดิมเราไม่ยอมรับความรักของคนที่เราคุยด้วย เรารักเขามากนะคะ จริงๆ และเราเองรู้สึกได้ว่าเขาก็รักเรา แต่นั้นแหละ เราบอกตัวเองว่าเขารักเราเพราะเราให้เขาเห็นแค่ด้านดีๆของเรา ถ้าคบกันไปเห็นหลายๆด้านเขาคงหมดรัก และแน่นอน เราสะบั้นรักเขาค่ะ เราบอกเขานะคะ ว่าเรารักเขา แต่เขาเองไม่เชื่อ เราก็เข้าใจ
พูดมาถึงตรงนี้ ไม่รู้ว่าพอจะมีใครเห็นภาพที่เราต้องการจะสื่อไหม เราเองยังไม่รู้เลยนะคะว่าจะอธิบายสิ่งที่เป็นอยู่ยังไงให้เคลียร์
เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้นี้ เพราะ เรารู้สึกว่าเราก้าวผ่านความคิดของเราไม่ได้จริงๆคะ
และต้องรับว่า เรามองใครๆที่เป็นแฟนกัน เราอิจฉา และได้แต่สงสัยว่า เขาใช้กลไกลความคิดอะไร แบบไหน ที่จะทำให้รู้สึก สบายตัวสบายใจที่จะ วางใจในอีกฝ่ายได้ ... เราอยากรู้จริงๆนะคะ
คนที่มีคนรัก วางความคิด จิตสำนึกกันยังไงหรอคะ ให้มีความรักได้อย่างสบายใจ และทำใจรับได้สำหรับวันที่ต้องเลิกทะเลาะ หรืออะไรก็ตามที่จะเสียใจในรักครั้งนั้น?
เราควรปรับทัศนคติแบบไหนดีคะ?
ความรักที่เขาตะรักเราในทุกๆด้าน มันมีจริงๆไหมคะ?
ครั้งแรกสำหรับการตั้งกะทู้ ขอยืมแอคน้องชายมา น้องแนะนำให้ลองตั้งกระทู้พันทิบดู.
ขออภัยถ้าเราทำกระทู้ออกมางงๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ