คือเรื่องมันมีอยู่ว่า พ่อเราไปเก็บของมา แล้วพอถึงบ้าน ทุกวันเราก็จะเดินมาเองหรือไม่ก็พ่อเรียกตลอด ที่บอกว่าพ่อเรียกคือ เปิดประตูปุ๊บเรียกปั๊บ
แล้ววันนี้เรารีดผ้าอยู่ พอพ่อเปิดประตูมาก็เรียกเรา แต่วันนี้เรายังไม่เดินออกไป แล้วพ่อก็เลยเดินมาบอกว่า เห้ย อยู่ป่าววะอยู่ไหนวะ แบบไม่ได้อารมณ์แบบหงุดหงิดขนาดนั้นนะแค่แบบ พ่อเราพูดแบบนี้อยู่แล้วปกติ แต่มันค่อนข้างที่จะแบบ ต้องมายกของก่อนอะ ทำอะไรอยู่ มายกของ ประมาณนั้น แล้วพอพ่อเปิดประตูมา เราก็สวนกลับไปว่า อะไร! พ่อก็ปิดประตูแล้วเดินไป บ่น บ่นว่าประมาณ เออ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ มีบ้านมีข้าวให้อยู่ให้กิน ต่อไปก็ลำบาก อะไรประมาณนั้น แบบ ตอนนี้พวกยังสบายไป ก็คือ เราอะรู้นะว่าของมาก็ต้องยก เราก็ยกแทบจะทุกวันเลยด้วยซ้ำ เราก็รู้แต่ตอนนั้นเรารีดผ้าอยู่อะ แล้วพ่อมาพูดแบบ เห้ย อยู่ไหนวะ เรารู้สึกว่า รอแปปนึงมันจะเป็นอะไรไป เดี๋ยวก็ต้องยกอยู่ดี
ช่วยบอกเราทีนะคะในฐานะพี่ในพันทิป หรือคนที่มีครอบครัวแล้ว
เราผิดมากหรอ? เบื่อเวลาที่ครอบครัวเป็นแบบนี้ตลอด
แล้ววันนี้เรารีดผ้าอยู่ พอพ่อเปิดประตูมาก็เรียกเรา แต่วันนี้เรายังไม่เดินออกไป แล้วพ่อก็เลยเดินมาบอกว่า เห้ย อยู่ป่าววะอยู่ไหนวะ แบบไม่ได้อารมณ์แบบหงุดหงิดขนาดนั้นนะแค่แบบ พ่อเราพูดแบบนี้อยู่แล้วปกติ แต่มันค่อนข้างที่จะแบบ ต้องมายกของก่อนอะ ทำอะไรอยู่ มายกของ ประมาณนั้น แล้วพอพ่อเปิดประตูมา เราก็สวนกลับไปว่า อะไร! พ่อก็ปิดประตูแล้วเดินไป บ่น บ่นว่าประมาณ เออ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ มีบ้านมีข้าวให้อยู่ให้กิน ต่อไปก็ลำบาก อะไรประมาณนั้น แบบ ตอนนี้พวกยังสบายไป ก็คือ เราอะรู้นะว่าของมาก็ต้องยก เราก็ยกแทบจะทุกวันเลยด้วยซ้ำ เราก็รู้แต่ตอนนั้นเรารีดผ้าอยู่อะ แล้วพ่อมาพูดแบบ เห้ย อยู่ไหนวะ เรารู้สึกว่า รอแปปนึงมันจะเป็นอะไรไป เดี๋ยวก็ต้องยกอยู่ดี
ช่วยบอกเราทีนะคะในฐานะพี่ในพันทิป หรือคนที่มีครอบครัวแล้ว