อาจจะพิมพ์งงๆ วนๆ ต้องขออภัยล่วงหน้านะคะ

ถ้าเราต้องถอยออกมาจากความสัมพันธ์ ทั้งที่เราอยากไปต่อ
มันทำให้เราคิดถึงเค้ามาก รู้ว่าทำยังไงเค้าก็ไม่กลับมา
และเราก็ไม้ได้ไปตามตอแยเค้า
แต่เราห้ามความคิดถึงไม่ได้จริงๆ
มันก็มีบางช่วงที่เหมือนจะไม่เป็นไร
และมันก็มีหลายๆช่วงในแต่ละวัน ที่เรานึกถึงแต่เค้า มันดิ่งแบบไม่สามารถฉุดตัวเองขึ้นมาได้ ขนาดทำงานอยู่ยังนึกถึง

เวลาคิดถึงมันเหมือนใจจะขาด อาจจะไม่ได้ขาดจริงๆ แต่มันทรมานจนต้องเปรียบเปรยไปแบบนั้น

ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องผิดหวังเสียใจ แต่มันเหมือนจะหนักกว่าทุกครั้ง ด้วยอายุ และความเหนื่อยล้ากับการผิดหวัง เหนื่อยที่จะเริ่มใหม่
และด้วยเมื่อก่อนเรามีเพื่อนช่วยปลอบ มีโอกาสได้เจอกัน ถึงแม้ต้องใช้เวลา แต่ระหว่างนั้นเราไม่โดดเดี่ยวเกินไป

แต่ตอนนี้ต่างคนต่างงานยุ่ง และมีครอบครัวกันหมด  บวกกับเรื่องโควิด มันก็ไม่เหมาะที่จะไปเพิ่มเรื่องวุ่นวายให้เพื่อน ก็เลยต้องเก็บไว้คนเดียว

ถามว่าเมื่อก่อนไม่มีเค้าก็อยู่ได้ไม่เป็นไร แต่พอเปิดใจแล้วมันมีใจมันผูกพันธ์ไปแล้ว เคยชินกับการมีเค้าในแต่ละวัน  มันยากนะถ้าต้องกลับไปอยู่ในจุดก่อนนั้นที่ไม่มีใคร
เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา แต่ระหว่างนี้เรากลับไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไง มันยากเหลือเกิน รู้แค่ว่าอยากมีเค้า

เราไม่ได้ทำร้ายตัวเอง ไม่ได้อดอาหาร ไม่ได้ทำงานเสียหาย เพราะพ่อแม่กว่าจะเลี้ยงโตมาได้ เราจะนึกถึงพวกเขาเสมอ ไม่อยากให้เขาเสียใจถ้าเราไม่รักไม่ดูแลตัวเอง  
แต่เรื่องสถาพจิตใจเราไม่สามารถทำให้มันสดใสได้เลย เพราะความคิดถึงคนๆนั้น มันทำให้เราทรมาน

ขอผู้มีประสบการณ์หรือไม่มีก็ได้ ช่วยแนะนำแนวทางของแต่ละคน ว่าผ่านช่วงนี้ไปยังไงกันบ้างคะ 

ปล.ความคิดเห็นแบบบั่นทอน ขอร้องอย่าเม้นเลยนะคะ จิตใจตอนนี้รับไม่ไหว🙏