อยากให้น้อง ๆ ที่ผ่านวัยมัธยมต้นมาแล้ว ช่วยแชร์ประสบการณ์ช่วงวัยนี้ค่ะ
ว่าหากเจอกับครูที่ไม่มีหลักจิตวิทยาในการใช้คำพูดกับนักเรียน
ควรจะมีวิธีคิดแบบไหนเพื่อที่จะผ่านเรื่องที่ทำร้ายจิตใจแบบนี้ไปได้คะ
ตามมุมมองของเราเองที่เป็นแม่ มองว่าปัญหาแบบนี้จะไม่เกิด
ถ้าเด็กมีภูมิคุ้มกันที่ดีพอ มีจิตใจที่แข็งแกร่ง ไม่แคร์ใคร
แต่นิสัยเหล่านี้บางอย่างก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เกิดจากนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
เช่น ความขี้อาย ความไม่มั่นใจ การไม่กล้าแสดงออก
บางคนอาจจะบอกว่าสิ่งเหล่านี้สามารถฝึกได้
แต่ถ้าพ่อแม่เลือกที่จะยอมรับ และไม่บังคับ ฝืนใจ ฝึกลูกให้เป็นไปตามรูปแบบที่สังคมชื่นชม
เช่น ต้องกล้าแสดงออก ต้องขึ้นเวทีโดยไม่เขินอาย
สงสัยว่านั่นคือการทำร้ายลูกให้ไม่สามารถอยู่ในสังคมได้หรือเปล่าคะ
เมื่อคืนลูกระบายปัญหาเรื่องครูให้ฟัง จนลูกบอกไม่อยากเรียนแล้ว
ครูจะชอบตวาดเด็ก พยายามบังคับให้เด็กเปิดกล้อง
บางคนพอเปิดกล้อง ครูก็ถามว่าทำไมหน้าเธอดำจัง
บางคนเปิดกล้อง เห็นแค่ศีรษะด้านบนกับเพดานห้อง
ครูก็จะบอกว่าถ้าจะเปิดแบบนี้ ไม่ต้องเปิด
ครูเช็คหน้าจอไม่รอบคอบ ก็โทษเด็กว่าเด็กไม่ตอบ
รู้ตัวว่าดุผิด โดยเด็กไม่มีความผิด ครูก็ปล่อยผ่าน ไม่ขอโทษ
เราบอกลูกว่า ปัญหาเหล่านี้จะไม่เกิด ถ้านักเรียนตั้งใจเรียน
ที่ครูดุ ครูเข้มงวด ก็เพราะครูหวังดี อยากให้ได้คะแนนดี ๆ
และครูก็ไม่ได้เป็นพระพุทธเจ้า ที่จะไม่มีความรู้สึก รัก โลภ โกรธ หลง
ขอแค่ให้ลูกปรับปรุงส่งงานให้ครบ ไม่ต้องให้ครูตาม ครูก็ไม่ดุแล้วล่ะ
ลูกก็บอกทันทีเลยว่า ครูสอนแบบนี้ ใครจะอยากไปเรียน
(ลูกเลยไม่ทำงานส่ง)
สมัยตัวเราเป็นนักเรียน เรียนโรงเรียนวัดด้วย
ก็เจอครูดุ ๆ พูดจาไม่มีจิตวิทยามากมาย
แต่ทำไมเราถึงไม่รู้สึกเก็บเอามาคิดเยอะแยะ
(ลูกติดใจครูอยู่วิชาหนึ่งที่หาว่าลูกโกงข้อสอบ แม่บอกว่าผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ เรื่องนานแล้ว)
หรือเป็นเพราะเราเลี้ยงลูกไม่เหมือนกับที่แม่เลี้ยงเรามา
สมัยก่อนพ่อแม่ไม่ต้องมาคอยห่วงใยสภาพจิตใจลูกมากนัก
เลยทำให้เด็กมีภูมิคุ้มกันที่แข็งแรงหรือเปล่า
สามารถทนต่อวาจาตำหนิติเตียนแรง ๆ คำพูดไม่สุภาพได้
แต่เด็กสมัยนี้ เจอครูพูดไม่เพราะ พูดเสียงดัง ก็จะไม่ชอบใจแล้ว
ช่วยแนะนำ แชร์ประสบการณ์หน่อยค่ะ ว่าจะทำอย่างไรให้ลูกก้าวผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้
เราเชื่อว่าทุกคนต้องเคยเจอ แต่ไม่ทุกคนที่จะเก็บมาเป็นปัญหา
(เพื่อนลูกบางคนก็บอกว่ารำคาญครูเหมือนกัน ที่เอาแต่ดุ บ่น
แต่บางคนก็บอกว่าชินแล้ว)
ต้องมีแนวคิดแบบไหน ถึงจะเมินเฉยกับคำพูดแรง ๆ ของคนเป็นครูได้
ว่าหากเจอกับครูที่ไม่มีหลักจิตวิทยาในการใช้คำพูดกับนักเรียน
ควรจะมีวิธีคิดแบบไหนเพื่อที่จะผ่านเรื่องที่ทำร้ายจิตใจแบบนี้ไปได้คะ
ตามมุมมองของเราเองที่เป็นแม่ มองว่าปัญหาแบบนี้จะไม่เกิด
ถ้าเด็กมีภูมิคุ้มกันที่ดีพอ มีจิตใจที่แข็งแกร่ง ไม่แคร์ใคร
แต่นิสัยเหล่านี้บางอย่างก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เกิดจากนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
เช่น ความขี้อาย ความไม่มั่นใจ การไม่กล้าแสดงออก
บางคนอาจจะบอกว่าสิ่งเหล่านี้สามารถฝึกได้
แต่ถ้าพ่อแม่เลือกที่จะยอมรับ และไม่บังคับ ฝืนใจ ฝึกลูกให้เป็นไปตามรูปแบบที่สังคมชื่นชม
เช่น ต้องกล้าแสดงออก ต้องขึ้นเวทีโดยไม่เขินอาย
สงสัยว่านั่นคือการทำร้ายลูกให้ไม่สามารถอยู่ในสังคมได้หรือเปล่าคะ
เมื่อคืนลูกระบายปัญหาเรื่องครูให้ฟัง จนลูกบอกไม่อยากเรียนแล้ว
ครูจะชอบตวาดเด็ก พยายามบังคับให้เด็กเปิดกล้อง
บางคนพอเปิดกล้อง ครูก็ถามว่าทำไมหน้าเธอดำจัง
บางคนเปิดกล้อง เห็นแค่ศีรษะด้านบนกับเพดานห้อง
ครูก็จะบอกว่าถ้าจะเปิดแบบนี้ ไม่ต้องเปิด
ครูเช็คหน้าจอไม่รอบคอบ ก็โทษเด็กว่าเด็กไม่ตอบ
รู้ตัวว่าดุผิด โดยเด็กไม่มีความผิด ครูก็ปล่อยผ่าน ไม่ขอโทษ
เราบอกลูกว่า ปัญหาเหล่านี้จะไม่เกิด ถ้านักเรียนตั้งใจเรียน
ที่ครูดุ ครูเข้มงวด ก็เพราะครูหวังดี อยากให้ได้คะแนนดี ๆ
และครูก็ไม่ได้เป็นพระพุทธเจ้า ที่จะไม่มีความรู้สึก รัก โลภ โกรธ หลง
ขอแค่ให้ลูกปรับปรุงส่งงานให้ครบ ไม่ต้องให้ครูตาม ครูก็ไม่ดุแล้วล่ะ
ลูกก็บอกทันทีเลยว่า ครูสอนแบบนี้ ใครจะอยากไปเรียน
(ลูกเลยไม่ทำงานส่ง)
สมัยตัวเราเป็นนักเรียน เรียนโรงเรียนวัดด้วย
ก็เจอครูดุ ๆ พูดจาไม่มีจิตวิทยามากมาย
แต่ทำไมเราถึงไม่รู้สึกเก็บเอามาคิดเยอะแยะ
(ลูกติดใจครูอยู่วิชาหนึ่งที่หาว่าลูกโกงข้อสอบ แม่บอกว่าผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ เรื่องนานแล้ว)
หรือเป็นเพราะเราเลี้ยงลูกไม่เหมือนกับที่แม่เลี้ยงเรามา
สมัยก่อนพ่อแม่ไม่ต้องมาคอยห่วงใยสภาพจิตใจลูกมากนัก
เลยทำให้เด็กมีภูมิคุ้มกันที่แข็งแรงหรือเปล่า
สามารถทนต่อวาจาตำหนิติเตียนแรง ๆ คำพูดไม่สุภาพได้
แต่เด็กสมัยนี้ เจอครูพูดไม่เพราะ พูดเสียงดัง ก็จะไม่ชอบใจแล้ว
ช่วยแนะนำ แชร์ประสบการณ์หน่อยค่ะ ว่าจะทำอย่างไรให้ลูกก้าวผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้
เราเชื่อว่าทุกคนต้องเคยเจอ แต่ไม่ทุกคนที่จะเก็บมาเป็นปัญหา
(เพื่อนลูกบางคนก็บอกว่ารำคาญครูเหมือนกัน ที่เอาแต่ดุ บ่น
แต่บางคนก็บอกว่าชินแล้ว)