เรื่องของเรื่องก็คือ
เราเรียนจบแล้วได้มีโอกาสสมัครงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง
ซึ่งก่อนอบรมเราต้องลงหน้างานจริง 3วัน
ทำให้เราได้มีโอกาสเจอกับแฟนเก่าครั้งแรกค่ะ
ก็ปกติไม่ได้อะไรเพราะเรามีแฟนอยู่แล้วตอนนั้น
หลังจากอบรมเสร็จลงงานจริง ก็จะเจอแฟนเก่านี่ล่ะที่เป็นคนที่เก่งที่สุดในกลุ่ม คือเราจะมีหัวหน้าคนเดียวกันแต่จะแบ่งโซนอำเภอค่ะ เค้าจะเป็นคนเก่ง มีความมั่นใจในตัวเอง โผงผาง เราก็ไม่ได้อะไร จนเราเลิกกับแฟนได้สักพัก ก็ได้ข่าวว่าเขาเลิกกับแฟนพอดี
วันนึงตอนสี่ทุ่มเราก็เห็นเค้าโทรมา นึกว่าโทรมาตามงาน เพราะเค้าเป็นคนสรุปยอด โทรคุยไปสัก10นาที
เริ่มรู้ล่ะว่าน่าจะกรึ่มๆ เค้าก็สาธยายความอกหักให้ฟัง
ซึ่งตอนนั้นน้องที่อยู่ด้วยกันก็เตือนแล้วล่ะว่า เค้าเจ้าชู้จีบไปทั่ว แม้กระทั่งน้องที่เราอยู่ด้วยเค้าก็ยังจีบ
จนมีโอกาสได้คุยกันมากขึ้นก็เริ่มได้เจอกัน ได้ออกอีเว้นด้วยกัน ได้สนิทกัน เราก็มองว่าเค้าก็เป็นคนดีคนนึงเลยตกลงคบกันค่ะ
คบกันได้สามปี
นิสัยที่แย่คือ
1.ติดเกมส์ แต่ไม่เสียงานนะคะ แต่ไม่มีเวลาให้เรา เราต้องนั่งกินข้าวในห้อง นอนดึกก็ต้องตื่นสาย วันหยุดเราแทบจะไม่ได้ไปไหนค่ะ เราชอบออกไปตั้งเต้น เดินป่า แต่เค้าขี้ร้อน ขี้หงุดหงิดตลอดสามปี เราไปเที่ยวเอง1ครั้ง และไปกับกลุ่มเพื่อนเค้าแค่1ครั้ง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราเก็บมานานมากค่ะ เราก็ยอมมาตลอกเพราะรักเค้า ได้แต่ปลอบตัวเองว่า เค้าเล่นเกมก่อนมาเจอเราอีก
2.พูดไม่เพราะค่ะ ชอบใช้อารม และด่าเวลาเราผิด แต่ด่าแบบรุนแรงค่ะ
3.เค้าเป็นคนที่จะพูดตลอดค่ะ ว่าไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีลูก อยากอยู่ไปวันๆแบบนี้
4.เค้าไม่มีสัมพันธไมตรีกับที่บ้านเลย ไม่มีความพยายามอะไรเลย พาไปแล้วเรารู้สึกอึดอัดมาก มีแต่แม่เราที่พยายามคุยด้วย
หลักๆก็ประมาณนี้
เราเป็นฝ่ายตามและยอมมาตลอดในระยะเวลาเวลาสามปีนี้ซะส่วนใหญ่ค่ะ เค้าอยากทำอะไรเราตามใจ ทุ่มเทตลอด
ข้อเสียของเราก็ทั่วๆไป ชอบน้อยใจเพราะเขาก็ดูไม่สนใจเราเลย อาจจะร้องไห้เก่ง และก็ชอบเรียกร้องความสนใจบ้างค่ะ
ที่ผ่านมามันหนักมากนะคะ เหมือนเราพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอด แต่เราก็ยังคิดว่า เอาวะ ก็ยังมีข้อดีอยู่อย่างนึงคือไม่มีเรื่องผญ ที่เรายังเชื่อคงเป็นเพราะ เราไม่เคยเช็ค ไม่เคยดู ให้เกียรติค่ะ แจ็ตพ็อตมากกก ที่เรามีโอกาสได้ย้ายไปทำงานที่ช็อปเก่าเค้า เค้ามีท่าทีไม่อยากให้ไปบอกค่าคอมก็ไม่ดีบ้าง อยู่ออฟฟิตงานสบายกว่าบ้าง บลาๆ จนหาเรื่องทะเลาะกับเราก่อนที่เราจะไปลงช็อปสามวัน เซ้นเรามันทะ
ๆ ทะเลาะแล้วก็บล็อคทุกอย่างตามปกติ เราก็เลยเอาเฟสเพื่อนไปส่องดูนางไลฟ์สด แล้วเห็นผู้หญิงคนนึงมาขอเพลง ซึ่งคนๆนี้ทำงานอยู่ที่เดียวกับนาง อะไรดนใจไม่รุ้ค่ะ เราไปบ้านนางและถามว่าเป็นอะไรให้พูดมาตรงๆ
ดูนางอึกอัดมาก เค้นจนนางบอกว่านางมีคนอื่นมาเดือบปีนึง เราเลยถามว่าชื่อนุ้ยใช่ไหม นางก็ตกใจคิดว่าเพื่อนนางบอกเรา นางบอกว่าใช่ เราเลยบอกเค้าต่อสาย นุ่ยรับสายแต่ไม่ยอมคุย พูดแต่ว่าขอโทษ
เราก็นั่งจนสว่าง ถามแค่ว่าเราทำผิดอะไรเหรอ เราทำอะไรที่ไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงทำกับเราขนาดนี้ เค้าก็ตอบเราว่า เราดีทุกอย่าง ดีเกินไปด้วยซ้ำ
เราเลยถามว่าแล้วจะเอายังไง เค้าบอกว่าเค้าเลือกไม่ได้ ขออยู่สามคนได้ไหม เราเลยว่าไปเลิกกับเค้า เราให้อภัย นางบอกนางทำไม่ได้ เราก็โอเครค่ะ เลิกให้
ตลอดระยะเวลา1เดือนเราก็มีโทรไปบ้าง ทักไปบ้าง แต่รู้ๆว่าเค้าเตรียมเปิดตัวละ อ่อ ก่อนเลิกเราสาดไป1บทสวด
**แบงค์คิดว่าเวรกรรมมีจริงไหม การที่แบงค์ได้มาเจอคนที่เค้าอยู่กับแบงค์ในเวลาที่ลำบาก และรับได้ในสิ่งที่แบงค์เป็นทุกๆอย่างแสดงว่าเค้าทำบุญกับแบงค์มานะ สิ่งที่แบงค์ตอบแทนเค้ามา สักวันแบงค์ก็จะเจอคนที่แบงค์คบทำกับแบงค์แบบนี้ เราจะไม่ผิดหวังขนาดนี้ถ้าคนที่แบงค์เลือกคือคนที่ไม่มีพันธะ ไม่ใช่เมียของคนอื่นที่ยังมีทะเบียนสมรสอยู่ ไม่ใช่แม่ของลูกคนอื่นที่ยังเล็ก ตอนนี้ไม่ใช่แค่เค้าเป็นเมียน้อยนะ ตัวเเบงค์เองก็เป็นผัวน้อยเค้าเหมือนกัน **
นางก็อึ้งที่เรารู้หมดแค่เราไม่เคยพูดค่ะ
แบงค์บอกเราว่าเค้าบอกจะไปหย่าให้ และบอกแบงค์ว่าให้มาเคลียกับเรา โอเครเราเลยคิดว่าต้องทำใจแล้วล่ะ เราก็บอกไปว่าถ้าวันนึงแบงค์คิดได้ก็กลับมาล่ะกัน
กินเวลาไปสักเดือนกว่าค่ะ ที่เค้าสองคนคบกัน
แต่มันก็เปิดเต็มตัวไม่ได้เพราะฝ่ายหญิงก็ไม่ได้อย่า
แล้วเลิกงานก็ต้องกลับบ้าน ค้างไม่ได้ เพราะอยู่กับฝ่ายชาย เค้าคงสถานะพ่อแม่นะคะ แต่เลิกกันแล้ว แต่ไม่อย่า เราก็เริ่มทำใจได้ใช้ชีวิตได้ แต่ที่เจ็บคือ เราต้องเจอผู้หญิงคนนั้นในที่ทำงานด้วยนี่สิ ใจร้ายกับเรามากๆ มีเราคนเดียวที่ไม่รุ้นะคะ ในระยะเวลาเกือบปี คนในช็อปรู้หมด เค้าไปกินข้าว ซื้อของให้ แบบเปิดเผย ส่วนเราไม่เคยได้อะไรเลย มีแต่บอกเค้าเก็บเงิน
เพื่อนเค้าทุกคนก็บอกให้เราเลิกค่ะ เพราะสงสารเรา เค้ารู้อยู่แล้วไง แต่ก็เนาะเค้าก็เพื่อนกันแต่เด็ก เราก็บอกไม่เป็นไร เราเข้าใจ จนผ่านไปสักพัก นางก็ทักมาประมาณว่าทำอะไรอยู่ เราก็ตอบไปว่าไปเที่ยวมา
ไม่มีความสุขล่ะสิ ตอนนี้ ที่ถามเพราะความผูกพันธ์ด้วยล่ะมั้ง คือเรารู้จักเค้าดี ถึงนางจะนิสัยแย่แต่นางรักศักดิ์ศรี และใจแข็งมาก นางไม่ถึงที่สุดนางก็จะไม่พูด
ก็บอกมาแค่ว่า ไม่มีความสุข มองไม่เห็นอนาคต ไม่อยากอยู่แบบหลบๆซ่อนๆแบบนี้ กลับมาคบกันได้ไหม
แล้วนางก็ร้องไห้ขั้นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เราก็บอกนางว่าให้เวลาตัวเองทบทวนก่อนตอนนี้อาจจะแค่น้อยใจ แบงค์อาจจะแค่อยากมีชีวิตกับเค้าแค่สองคน แต่เค้าก็มีลูกที่ต้องดูแล นางก็ตอบมาว่าใช่ นางอยากไปไหนมาไหนวันหยุด แต่เค้าก็ต้องมีลูกไปด้วย เลยถามไปว่า แล้วรู้สึกรักลูกไหม เเบงค์ตอบ ไม่ เฉยๆ เราก็ปล่อยผ่านไป ระยะเวลานี้ที่นางมาขอคืนดี นางก็ยังคงสองเเคมนะคะ ทักมาหาเรา ทักไปหานุ้ย เพราะนุ้ยไม่เอา เราก็แสดงออกว่าเฉยๆ ทั้งที่เราดูอาการเค้าตลอด ความเจ็บมันคือการที่เห็นคนที่เรารักเค้าร้องไห้กับคนอื่น เค้ารักคนอื่น เค้าต้องมาปรึกษาเราเรื่องคนอื่น จนวันนึงผ่านมาเดือนที่สาม แบงมาบอกว่า จะไปเลิกกับนุ้ยมาคบกับเรา เราจะชัดเจนเหมือนเดิมได้ไหม แล้วก็ให้รหัสทุกๆอย่างกับเรามา แชทไม่มีการลบ ไม่มีการแก้ไข
เรานั่งอ่านแล้วเรื่องราวตลอดระยะเวลาเกือบปีมันวนมาเป็นฉากๆค่ะ เวลาเท่านี้ที่เค้าบอกเราว่าอยู่ที่นี่เค้าโกหก เวลาที่โทรหาไม่รับแบบนี้คือโกหก รอบนี้เราเสียใจกว่าตอนแรกนะ เพราะเราได้เห็นว่า ทุกครั้งที่เรากลับเค้าจะนัดเจอกัน แม้แต่ที่เราไปทะเล ผญ.ก็ถามตลอด เลวทั้งคู่
แต่ก็รักล่ะค่ะ เค้าง้อสามเดือนก็กลับมาคบกัน เราพยายามใช้ชีวิตให้ปกติ เค้าพยายามปรับตัว พยายามตามใจเรา พยายามเปลี่ยนแปลง แต่เรื่องร้ายๆมันทำให้เราเป็นคนคิดมาก เราต้องเข้าดูเฟส ดูไลน์เค้าทั้งๆที่เราไม่เคยยุ่ง จนเค้าบอกเราว่าเราเปลี่ยนไป เราก็จะบอกว่าเฉพาะกับอีนี่เท่านั้น ที่จริงเราให้คนของเราผิด70%นุ้ย30%นะคะ เราจะไม่ด่าหรือไปยุ่งกับเค้าเลย อาจมีเเซะกันบ้างตามประสาเมียหลวงกับเมียน้อย แต่ด้วยความที่เรานิ่งและเรื่องนี้ทุกคนรู้ก็เลยอยู่แบบชนะนิดหน่อย เราเลยลงที่แฟนมากกว่า
ทุกๆวันของเราที่กลับมาเราหวาดระแวง ไม่มีความสุข
เรารู้สึกว่าที่เค้าทำมันคือพยายาม พยายามให้มันออกมาดี พยายามทำให้เราลืม ทั้งๆที่เเบงค์ก็รุ้ล่ะว่าเราไม่ลืม วันดีคืนดีทะเลาะกันเราก็พูดมาไม่หยุด นางก็ทน
นางก็เล่นเกม ก็ใช้ชีวิตปกติ รักกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง
แต่แผลเรามันไม่เคยหาย เราคิดตลอดว่า เราต้องได้เลิกแน่เพราะตอนนี้ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เรายังอยู่เพราะเราคิดว่าอย่างน้อยเค้าก็ไม่นอกใจเรา มันก็ขาดไปแล้ว ความทุกข์นี้มันยังวนลูป เรายังคงปรึกษาเพื่อนเรื่องนี้ซ้ำๆเดิมๆ จนเริ่มคิดว่าไม่ได้เเล้ว เราดิ่งเกินไป มีคำปรึกษานึงจากเพื่อนแบงค์ที่ทำให้เราคิดได้ **นาทำตัวไม่มีค่านะ จะไปวิ่งตามมัน ยอมให้มันได้ใจทำไม ออกไปซะ ออกไปเจออะไรที่ดีๆ ตอนนี้ยอมจนไม่เป็นตัวของตัวเอง พยายามจนดูก็รู้ว่าเหนื่อย**เราก็เก็บเล็กผสมน้อยมาเรื่อยๆค่ะ
จนวันนึ้งเราขอย้าย เราคิดว่าเราไม่อยากอยู่กับเรื่องเดิมๆที่เดิมๆ คนเดิมๆแล้ว เลยตัดสินใจบอกแบงว่าเราต้องไปช่วยอีกจังหวัด ที่จริงเราก็อยากหนีจากจุดที่มันเกิดเหตุล่ะ เราจมกับมันมาหลายเดือน มันไม่มีความสุขเลย โอเคร แบงก็ไม่ว่าอะไร ก็เล่นแต่เกมและไม่ได้สังเกตุอะไรเรา ว่าเราไกล้จะหมดความอดทนแล้ว
เรากำลังจะแต่งงานค่ะ แต่เราก็ยังแอบคิดถึงคนเก่า่
เราเรียนจบแล้วได้มีโอกาสสมัครงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง
ซึ่งก่อนอบรมเราต้องลงหน้างานจริง 3วัน
ทำให้เราได้มีโอกาสเจอกับแฟนเก่าครั้งแรกค่ะ
ก็ปกติไม่ได้อะไรเพราะเรามีแฟนอยู่แล้วตอนนั้น
หลังจากอบรมเสร็จลงงานจริง ก็จะเจอแฟนเก่านี่ล่ะที่เป็นคนที่เก่งที่สุดในกลุ่ม คือเราจะมีหัวหน้าคนเดียวกันแต่จะแบ่งโซนอำเภอค่ะ เค้าจะเป็นคนเก่ง มีความมั่นใจในตัวเอง โผงผาง เราก็ไม่ได้อะไร จนเราเลิกกับแฟนได้สักพัก ก็ได้ข่าวว่าเขาเลิกกับแฟนพอดี
วันนึงตอนสี่ทุ่มเราก็เห็นเค้าโทรมา นึกว่าโทรมาตามงาน เพราะเค้าเป็นคนสรุปยอด โทรคุยไปสัก10นาที
เริ่มรู้ล่ะว่าน่าจะกรึ่มๆ เค้าก็สาธยายความอกหักให้ฟัง
ซึ่งตอนนั้นน้องที่อยู่ด้วยกันก็เตือนแล้วล่ะว่า เค้าเจ้าชู้จีบไปทั่ว แม้กระทั่งน้องที่เราอยู่ด้วยเค้าก็ยังจีบ
จนมีโอกาสได้คุยกันมากขึ้นก็เริ่มได้เจอกัน ได้ออกอีเว้นด้วยกัน ได้สนิทกัน เราก็มองว่าเค้าก็เป็นคนดีคนนึงเลยตกลงคบกันค่ะ
คบกันได้สามปี
นิสัยที่แย่คือ
1.ติดเกมส์ แต่ไม่เสียงานนะคะ แต่ไม่มีเวลาให้เรา เราต้องนั่งกินข้าวในห้อง นอนดึกก็ต้องตื่นสาย วันหยุดเราแทบจะไม่ได้ไปไหนค่ะ เราชอบออกไปตั้งเต้น เดินป่า แต่เค้าขี้ร้อน ขี้หงุดหงิดตลอดสามปี เราไปเที่ยวเอง1ครั้ง และไปกับกลุ่มเพื่อนเค้าแค่1ครั้ง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราเก็บมานานมากค่ะ เราก็ยอมมาตลอกเพราะรักเค้า ได้แต่ปลอบตัวเองว่า เค้าเล่นเกมก่อนมาเจอเราอีก
2.พูดไม่เพราะค่ะ ชอบใช้อารม และด่าเวลาเราผิด แต่ด่าแบบรุนแรงค่ะ
3.เค้าเป็นคนที่จะพูดตลอดค่ะ ว่าไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีลูก อยากอยู่ไปวันๆแบบนี้
4.เค้าไม่มีสัมพันธไมตรีกับที่บ้านเลย ไม่มีความพยายามอะไรเลย พาไปแล้วเรารู้สึกอึดอัดมาก มีแต่แม่เราที่พยายามคุยด้วย
หลักๆก็ประมาณนี้
เราเป็นฝ่ายตามและยอมมาตลอดในระยะเวลาเวลาสามปีนี้ซะส่วนใหญ่ค่ะ เค้าอยากทำอะไรเราตามใจ ทุ่มเทตลอด
ข้อเสียของเราก็ทั่วๆไป ชอบน้อยใจเพราะเขาก็ดูไม่สนใจเราเลย อาจจะร้องไห้เก่ง และก็ชอบเรียกร้องความสนใจบ้างค่ะ
ที่ผ่านมามันหนักมากนะคะ เหมือนเราพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอด แต่เราก็ยังคิดว่า เอาวะ ก็ยังมีข้อดีอยู่อย่างนึงคือไม่มีเรื่องผญ ที่เรายังเชื่อคงเป็นเพราะ เราไม่เคยเช็ค ไม่เคยดู ให้เกียรติค่ะ แจ็ตพ็อตมากกก ที่เรามีโอกาสได้ย้ายไปทำงานที่ช็อปเก่าเค้า เค้ามีท่าทีไม่อยากให้ไปบอกค่าคอมก็ไม่ดีบ้าง อยู่ออฟฟิตงานสบายกว่าบ้าง บลาๆ จนหาเรื่องทะเลาะกับเราก่อนที่เราจะไปลงช็อปสามวัน เซ้นเรามันทะ
ดูนางอึกอัดมาก เค้นจนนางบอกว่านางมีคนอื่นมาเดือบปีนึง เราเลยถามว่าชื่อนุ้ยใช่ไหม นางก็ตกใจคิดว่าเพื่อนนางบอกเรา นางบอกว่าใช่ เราเลยบอกเค้าต่อสาย นุ่ยรับสายแต่ไม่ยอมคุย พูดแต่ว่าขอโทษ
เราก็นั่งจนสว่าง ถามแค่ว่าเราทำผิดอะไรเหรอ เราทำอะไรที่ไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงทำกับเราขนาดนี้ เค้าก็ตอบเราว่า เราดีทุกอย่าง ดีเกินไปด้วยซ้ำ
เราเลยถามว่าแล้วจะเอายังไง เค้าบอกว่าเค้าเลือกไม่ได้ ขออยู่สามคนได้ไหม เราเลยว่าไปเลิกกับเค้า เราให้อภัย นางบอกนางทำไม่ได้ เราก็โอเครค่ะ เลิกให้
ตลอดระยะเวลา1เดือนเราก็มีโทรไปบ้าง ทักไปบ้าง แต่รู้ๆว่าเค้าเตรียมเปิดตัวละ อ่อ ก่อนเลิกเราสาดไป1บทสวด
**แบงค์คิดว่าเวรกรรมมีจริงไหม การที่แบงค์ได้มาเจอคนที่เค้าอยู่กับแบงค์ในเวลาที่ลำบาก และรับได้ในสิ่งที่แบงค์เป็นทุกๆอย่างแสดงว่าเค้าทำบุญกับแบงค์มานะ สิ่งที่แบงค์ตอบแทนเค้ามา สักวันแบงค์ก็จะเจอคนที่แบงค์คบทำกับแบงค์แบบนี้ เราจะไม่ผิดหวังขนาดนี้ถ้าคนที่แบงค์เลือกคือคนที่ไม่มีพันธะ ไม่ใช่เมียของคนอื่นที่ยังมีทะเบียนสมรสอยู่ ไม่ใช่แม่ของลูกคนอื่นที่ยังเล็ก ตอนนี้ไม่ใช่แค่เค้าเป็นเมียน้อยนะ ตัวเเบงค์เองก็เป็นผัวน้อยเค้าเหมือนกัน **
นางก็อึ้งที่เรารู้หมดแค่เราไม่เคยพูดค่ะ
แบงค์บอกเราว่าเค้าบอกจะไปหย่าให้ และบอกแบงค์ว่าให้มาเคลียกับเรา โอเครเราเลยคิดว่าต้องทำใจแล้วล่ะ เราก็บอกไปว่าถ้าวันนึงแบงค์คิดได้ก็กลับมาล่ะกัน
กินเวลาไปสักเดือนกว่าค่ะ ที่เค้าสองคนคบกัน
แต่มันก็เปิดเต็มตัวไม่ได้เพราะฝ่ายหญิงก็ไม่ได้อย่า
แล้วเลิกงานก็ต้องกลับบ้าน ค้างไม่ได้ เพราะอยู่กับฝ่ายชาย เค้าคงสถานะพ่อแม่นะคะ แต่เลิกกันแล้ว แต่ไม่อย่า เราก็เริ่มทำใจได้ใช้ชีวิตได้ แต่ที่เจ็บคือ เราต้องเจอผู้หญิงคนนั้นในที่ทำงานด้วยนี่สิ ใจร้ายกับเรามากๆ มีเราคนเดียวที่ไม่รุ้นะคะ ในระยะเวลาเกือบปี คนในช็อปรู้หมด เค้าไปกินข้าว ซื้อของให้ แบบเปิดเผย ส่วนเราไม่เคยได้อะไรเลย มีแต่บอกเค้าเก็บเงิน
เพื่อนเค้าทุกคนก็บอกให้เราเลิกค่ะ เพราะสงสารเรา เค้ารู้อยู่แล้วไง แต่ก็เนาะเค้าก็เพื่อนกันแต่เด็ก เราก็บอกไม่เป็นไร เราเข้าใจ จนผ่านไปสักพัก นางก็ทักมาประมาณว่าทำอะไรอยู่ เราก็ตอบไปว่าไปเที่ยวมา
ไม่มีความสุขล่ะสิ ตอนนี้ ที่ถามเพราะความผูกพันธ์ด้วยล่ะมั้ง คือเรารู้จักเค้าดี ถึงนางจะนิสัยแย่แต่นางรักศักดิ์ศรี และใจแข็งมาก นางไม่ถึงที่สุดนางก็จะไม่พูด
ก็บอกมาแค่ว่า ไม่มีความสุข มองไม่เห็นอนาคต ไม่อยากอยู่แบบหลบๆซ่อนๆแบบนี้ กลับมาคบกันได้ไหม
แล้วนางก็ร้องไห้ขั้นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เราก็บอกนางว่าให้เวลาตัวเองทบทวนก่อนตอนนี้อาจจะแค่น้อยใจ แบงค์อาจจะแค่อยากมีชีวิตกับเค้าแค่สองคน แต่เค้าก็มีลูกที่ต้องดูแล นางก็ตอบมาว่าใช่ นางอยากไปไหนมาไหนวันหยุด แต่เค้าก็ต้องมีลูกไปด้วย เลยถามไปว่า แล้วรู้สึกรักลูกไหม เเบงค์ตอบ ไม่ เฉยๆ เราก็ปล่อยผ่านไป ระยะเวลานี้ที่นางมาขอคืนดี นางก็ยังคงสองเเคมนะคะ ทักมาหาเรา ทักไปหานุ้ย เพราะนุ้ยไม่เอา เราก็แสดงออกว่าเฉยๆ ทั้งที่เราดูอาการเค้าตลอด ความเจ็บมันคือการที่เห็นคนที่เรารักเค้าร้องไห้กับคนอื่น เค้ารักคนอื่น เค้าต้องมาปรึกษาเราเรื่องคนอื่น จนวันนึงผ่านมาเดือนที่สาม แบงมาบอกว่า จะไปเลิกกับนุ้ยมาคบกับเรา เราจะชัดเจนเหมือนเดิมได้ไหม แล้วก็ให้รหัสทุกๆอย่างกับเรามา แชทไม่มีการลบ ไม่มีการแก้ไข
เรานั่งอ่านแล้วเรื่องราวตลอดระยะเวลาเกือบปีมันวนมาเป็นฉากๆค่ะ เวลาเท่านี้ที่เค้าบอกเราว่าอยู่ที่นี่เค้าโกหก เวลาที่โทรหาไม่รับแบบนี้คือโกหก รอบนี้เราเสียใจกว่าตอนแรกนะ เพราะเราได้เห็นว่า ทุกครั้งที่เรากลับเค้าจะนัดเจอกัน แม้แต่ที่เราไปทะเล ผญ.ก็ถามตลอด เลวทั้งคู่
แต่ก็รักล่ะค่ะ เค้าง้อสามเดือนก็กลับมาคบกัน เราพยายามใช้ชีวิตให้ปกติ เค้าพยายามปรับตัว พยายามตามใจเรา พยายามเปลี่ยนแปลง แต่เรื่องร้ายๆมันทำให้เราเป็นคนคิดมาก เราต้องเข้าดูเฟส ดูไลน์เค้าทั้งๆที่เราไม่เคยยุ่ง จนเค้าบอกเราว่าเราเปลี่ยนไป เราก็จะบอกว่าเฉพาะกับอีนี่เท่านั้น ที่จริงเราให้คนของเราผิด70%นุ้ย30%นะคะ เราจะไม่ด่าหรือไปยุ่งกับเค้าเลย อาจมีเเซะกันบ้างตามประสาเมียหลวงกับเมียน้อย แต่ด้วยความที่เรานิ่งและเรื่องนี้ทุกคนรู้ก็เลยอยู่แบบชนะนิดหน่อย เราเลยลงที่แฟนมากกว่า
ทุกๆวันของเราที่กลับมาเราหวาดระแวง ไม่มีความสุข
เรารู้สึกว่าที่เค้าทำมันคือพยายาม พยายามให้มันออกมาดี พยายามทำให้เราลืม ทั้งๆที่เเบงค์ก็รุ้ล่ะว่าเราไม่ลืม วันดีคืนดีทะเลาะกันเราก็พูดมาไม่หยุด นางก็ทน
นางก็เล่นเกม ก็ใช้ชีวิตปกติ รักกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง
แต่แผลเรามันไม่เคยหาย เราคิดตลอดว่า เราต้องได้เลิกแน่เพราะตอนนี้ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เรายังอยู่เพราะเราคิดว่าอย่างน้อยเค้าก็ไม่นอกใจเรา มันก็ขาดไปแล้ว ความทุกข์นี้มันยังวนลูป เรายังคงปรึกษาเพื่อนเรื่องนี้ซ้ำๆเดิมๆ จนเริ่มคิดว่าไม่ได้เเล้ว เราดิ่งเกินไป มีคำปรึกษานึงจากเพื่อนแบงค์ที่ทำให้เราคิดได้ **นาทำตัวไม่มีค่านะ จะไปวิ่งตามมัน ยอมให้มันได้ใจทำไม ออกไปซะ ออกไปเจออะไรที่ดีๆ ตอนนี้ยอมจนไม่เป็นตัวของตัวเอง พยายามจนดูก็รู้ว่าเหนื่อย**เราก็เก็บเล็กผสมน้อยมาเรื่อยๆค่ะ
จนวันนึ้งเราขอย้าย เราคิดว่าเราไม่อยากอยู่กับเรื่องเดิมๆที่เดิมๆ คนเดิมๆแล้ว เลยตัดสินใจบอกแบงว่าเราต้องไปช่วยอีกจังหวัด ที่จริงเราก็อยากหนีจากจุดที่มันเกิดเหตุล่ะ เราจมกับมันมาหลายเดือน มันไม่มีความสุขเลย โอเคร แบงก็ไม่ว่าอะไร ก็เล่นแต่เกมและไม่ได้สังเกตุอะไรเรา ว่าเราไกล้จะหมดความอดทนแล้ว