สวัสดีค่ะ จากกระทู้เดิมที่เราตั้ง ตอนนี้เรารู้สึกกลัวกับการสมัครงานที่ใหม่มากๆ เรากลัวกับการจะไปเจออะไรแบบเดิม เราเข้าใจว่าไม่มีที่ไหนที่จะไม่โดนดุซึ่งหากเป็นการดุเพราะเรื่องการทำงานสิ่งนั้นเรายอมรับได้เรารู้สึกมีแรงอยากจะพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นค่ะ แต่สิ่งที่เราเจ็บปวดกับมันคือการดุ การพูดกระแทก การพูด-ดัน ที่มาจากความอติและการไม่ชอบเราโดยที่เราไม่เคยไปทำอะไรให้เค้าเลย สิ่งนี้มันทำให้เราเจ็บปวดอยู่กับคำพูดพวกนั้น ซึ่งมันก็เป็นระยะเวลาหลายเดือนที่เราอดทนมากับมันก่อนลาออกมันค่อยๆสะสมความรู้สึกมาเรื่อยๆจนวันที่เราออกมาแล้วความรู้สึกของเรา ความเจ็บปวดของเรา ก็ยังอยู่เหมือนเดิมมันลดลงแต่ก็ไม่ได้หายไป ตอนนี้จิตใจเรามันยังเจ็บปวดจากที่เก่ามากๆไม่พร้อมจะเจอกับอะไรแบบเดิมในตอนนี้ค่ะ
ความรู้สึกเราตอนนี้คือเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่มีความสามารถ จากคำพูดที่เค้าว่าเราโง่ เอาเราไปเทียบกับคนอื่นแค่นี้ก็ยังทำไม่ได้มันทำให้เรารู้สึกว่าไม่เก่งเท่าใครเค้า ไม่มีทางความประสบความสำเร็จเท่าคนอื่น รู้สึกเป็นภาระของพ่อแม่ที่ต้องมาเลี้ยงดูเราซึ่งเราคิดว่าเศรษฐกิจแบบนี้มันควรต้องช่วยกันหาเงินซึ่งมันทำให้เราอดทนมาตลอดจนแม่เราสังเกตว่าเราไม่เหมือนเดิมแล้วบอกให้เราไปลาออก แม่บอกว่าเห็นเราเป็นแบบนี้แม่เราเองก็ไม่สบายใจ เรื่องค่าใช้จ่ายพ่อแม่เราไหว ซึ่งจริงๆแล้วการลาออกของเรามันทำให้พ่อแม่เราต้องทำงานหนักขึ้นแต่ตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วเลยลาออกมา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่รู้สึกแย่กับตัวเองว่าเราอดทนไม่พอเราสบายขึ้นแต่ทำให้พ่อแม่เราทำงานหนักขึ้น เรากลัวการเริ่มต้นใหม่ เรากลัวการพบกับคนอื่นที่ทำงานใหม่ เรากลัวว่าเค้าจะไม่ชอบเราอีกไหม เราจะทำอะไรให้คนอื่นไม่พอใจหรือเปล่า
เราพยายามคิดในทางบวกแล้ว พยายามปล่อยวางแต่สิ่งนั้นที่มันสะสมมาตลอดแต่มันยังคงอยู่และยังเจ็บปวดกับมัน เค้าเคยพูดกับคนนึงที่โดนหัวหน้าดุว่าเค้าเข้าใจน้องยังเป็นน้องๆ ยังเด็กๆอยู่ โดนด่าอะไรพวกนี้มันก็คงอาจจะรับไม่ไหว สิ่งนี้คือสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดที่สุด เค้าพูดแสดงความเข้าใจว่าสิ่งนั้นมันเจ็บปวด มันทำให้เด็กๆเสียใจ อาจจะยังรับกับความเจ็บปวดไม่ได้เท่ากับคนอื่นที่เค้าทำงานมานานแล้วแต่เค้ากลับทำสิ่งนั้นกับเรา เค้าเข้าใจว่าสิ่งนั้นมันเจ็บปวดเมื่อเกิดขึ้นกับคนอื่นแต่กับเราเค้าไม่ได้มีความคิด ความเข้าใจ เหมือนตอนที่เค้าเข้าใจคนอื่นเลย
เราจึงอยากขอคำแนะนำว่ามีวิธีคิดยังไงในการมูฟออนจากสิ่งนี้ การสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง เพื่อพร้อมในการเริ่มทำงานที่ใหม่ค่ะ
* เราเลือกที่จะตั้งกระทู้เนื่องจากเราพยายามปล่อยวางแล้วแต่มันก็ปล่อยวางไม่ลงค่ะยังคงเจ็บปวดกับมันอยู่ เราไม่กล้าบอกกับพ่อแม่ว่าเรารู้สึกแย่ยังไงถีงจะลาออกมาแล้วแต่ความรู้สึกแย่มันยังอยู่เพราะพ่อแม่เราทำงานหนักมากไม่อยากเพิ่มความไม่สบายใจให้ค่ะ กับเพื่อนเราระบายกับเพื่อนที่เราสนิทใจครบทุกคนแล้วค่ะแต่เราเข้าใจว่าเพื่อนเราเองก็ทำงานความเครียดของตัวเองก็มีเลยไม่อยากจะไประบายบ่อยๆค่ะ
รบกวนขอคำแนะนำวิธีคิดก่อนจะเริ่มสมัครงานที่ใหม่ค่ะ
ความรู้สึกเราตอนนี้คือเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่มีความสามารถ จากคำพูดที่เค้าว่าเราโง่ เอาเราไปเทียบกับคนอื่นแค่นี้ก็ยังทำไม่ได้มันทำให้เรารู้สึกว่าไม่เก่งเท่าใครเค้า ไม่มีทางความประสบความสำเร็จเท่าคนอื่น รู้สึกเป็นภาระของพ่อแม่ที่ต้องมาเลี้ยงดูเราซึ่งเราคิดว่าเศรษฐกิจแบบนี้มันควรต้องช่วยกันหาเงินซึ่งมันทำให้เราอดทนมาตลอดจนแม่เราสังเกตว่าเราไม่เหมือนเดิมแล้วบอกให้เราไปลาออก แม่บอกว่าเห็นเราเป็นแบบนี้แม่เราเองก็ไม่สบายใจ เรื่องค่าใช้จ่ายพ่อแม่เราไหว ซึ่งจริงๆแล้วการลาออกของเรามันทำให้พ่อแม่เราต้องทำงานหนักขึ้นแต่ตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วเลยลาออกมา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่รู้สึกแย่กับตัวเองว่าเราอดทนไม่พอเราสบายขึ้นแต่ทำให้พ่อแม่เราทำงานหนักขึ้น เรากลัวการเริ่มต้นใหม่ เรากลัวการพบกับคนอื่นที่ทำงานใหม่ เรากลัวว่าเค้าจะไม่ชอบเราอีกไหม เราจะทำอะไรให้คนอื่นไม่พอใจหรือเปล่า
เราพยายามคิดในทางบวกแล้ว พยายามปล่อยวางแต่สิ่งนั้นที่มันสะสมมาตลอดแต่มันยังคงอยู่และยังเจ็บปวดกับมัน เค้าเคยพูดกับคนนึงที่โดนหัวหน้าดุว่าเค้าเข้าใจน้องยังเป็นน้องๆ ยังเด็กๆอยู่ โดนด่าอะไรพวกนี้มันก็คงอาจจะรับไม่ไหว สิ่งนี้คือสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดที่สุด เค้าพูดแสดงความเข้าใจว่าสิ่งนั้นมันเจ็บปวด มันทำให้เด็กๆเสียใจ อาจจะยังรับกับความเจ็บปวดไม่ได้เท่ากับคนอื่นที่เค้าทำงานมานานแล้วแต่เค้ากลับทำสิ่งนั้นกับเรา เค้าเข้าใจว่าสิ่งนั้นมันเจ็บปวดเมื่อเกิดขึ้นกับคนอื่นแต่กับเราเค้าไม่ได้มีความคิด ความเข้าใจ เหมือนตอนที่เค้าเข้าใจคนอื่นเลย
เราจึงอยากขอคำแนะนำว่ามีวิธีคิดยังไงในการมูฟออนจากสิ่งนี้ การสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง เพื่อพร้อมในการเริ่มทำงานที่ใหม่ค่ะ
* เราเลือกที่จะตั้งกระทู้เนื่องจากเราพยายามปล่อยวางแล้วแต่มันก็ปล่อยวางไม่ลงค่ะยังคงเจ็บปวดกับมันอยู่ เราไม่กล้าบอกกับพ่อแม่ว่าเรารู้สึกแย่ยังไงถีงจะลาออกมาแล้วแต่ความรู้สึกแย่มันยังอยู่เพราะพ่อแม่เราทำงานหนักมากไม่อยากเพิ่มความไม่สบายใจให้ค่ะ กับเพื่อนเราระบายกับเพื่อนที่เราสนิทใจครบทุกคนแล้วค่ะแต่เราเข้าใจว่าเพื่อนเราเองก็ทำงานความเครียดของตัวเองก็มีเลยไม่อยากจะไประบายบ่อยๆค่ะ