คับที่อยู่ได้คับใจอยู่อยาก ท้อที่สุดในชีวิต

สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากระบายครับผมสอบและอยู่ โรงเรียน ที่หนึ่งครับ ที่มีแต่ผู้ชายครับ  ผมชอบผู้หญิงและมันมีความรู้สึก เข้ามาด้วยว่าอยากลองคุยผู้ชายดูบ้าง(ผมรุ้ตัวเองมาสักพักแล้วครับ) ก่อนที่ผมจะสอบเข้าโรงเรียนนี้ได้ผม เลยคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่อยู่โรงเรียนนี้ครับ เรื่องเกี่ยวกับเอกสารในการใช้ประกอบการยื่นเข้าโรงเรียนครับ โดยเจอกันทางทวิต โดยไม่เคยเจอกันซักครั้งเลยครับและได้คุยกันเรื่อยๆครับ ผมก็ตอบแชทเขาบ้างไม่ตอบบ้างครับโดยตกลงกันว่าจะคุยกันแบบลับๆครับ ก็คุยกันเรื่อยๆครับพักหลังๆมาผมก็เริ่มถอยห่าง เพราะผมไม่มีความรุ้สึกกับพี่เขาครับ ปัญหาคือ พอผมเข้าโรงเรียน ก็มีเพื่อนเยอะแยะมากมาย โดยเขาไม่รุ้ว่าผม  คุยกับผู้ชายด้วย  คุยกันอย่างเป็นกันเองครับไปไหนก็ชวนกันไปแบบกลุ่มๆครับ พอระยะเวลาผ่านไป 6 เดือน ได้ออกไปฝึกงาน มีรุ่นพี่คนหนึ่งเป็นเพื่อนกับพี่คนที่ผมคุยอยู่ที่ผมฝึกงานด้วยครับ  วันหนึ่งได้อยู่กับเพื่อน4คนและเพื่อนของคนที่ผมคุยครับ พี่คนที่เป็นเพื่อนคนที่ผมคุย เลยถามผมว่า มาฝึกงานทำไมที่นี้ทำไมไม่ไปฝึกงานที่ผัวอยู่โน่น ผมได้ยินแบบนั้น ผมตกใจเลยครับ  ผมก็บอกไปว่าไม่มีผัวครับ หลังจากกลับเข้าโรงเรียน เพื่อนทั้ง 4 คนนั้น เอาเรื่องนี้ไปเล่าในโรงเรียน  ทำให้เพื่อนๆ ทุกคนรับรู้ครับ  หลังจากที่เพื่อนรับรู้ทุกคนเริ่มออกห่างจาก ผม จากคนที่เคยรู้จักกลายเป็นคนไม่รู้จักเลยครับ พอพวกเขาไปนั่งเป็นกลุ่ม แล้วผมไปนั่งกับพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่อยากอยุ่ใกล้ผม บ้างครั้งจะมีคนพูดถึงผมว่า ระวังฟ้าผ่านะ หรือ ฟ้าฝน ไม่ตกเลยมันคงเป็นเพราะ อะไร แล้วก็หัวเราะ บางคนจากแต่ก่อนที่คุยกันแบบปกติ พอเดินสวนกันกลายเป็นคนไม่รุ้จักเลยครับ บางคนพูดถึงผมว่ากลัวผม ทำให้เรื่องนี้แพร่ไปถึงครู แล้วจึงรู้ว่าพวกครูไม่ชอบ บางครั้งผมได้ยินว่าครูว่า รุ่นที่แล้วออกไปแล้ว 4 ตัว  ปีนี้ยังมาเจออีก 1 ตัว คืนที่ผมเริ่มรู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร ทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ผมเลยคิดและไตร่ตรองตัดสินใจจะลาออกครับ พอตกรุ่งขึ้นผมได้ยินเพื่อนข้างๆพูดให้ผมได้ยินว่า 'รู้ว่าคนเขาไม่ชอบจะอยู่ทำไม เป็นกูลาออกไปแล้ว 'และอีกหลายๆอย่างครับ ที่ทำให้ผมอึดอัดใจครับ จึงไปบอกกับครู จะลาออก  ผมได้ยินพวกครู  คนจับกลุ่มกันว่า ออกไปเถอะอยู่ไปก็ทำให้เสียหน้าเสียตา จึงทำให้ผมเริ่มอัดอัดขึ้นครับ ทุกครั้งที่ผมเจอทุกปัญหาผมไม่เคยหวั่นไหวเลยครับแต่ครั้งนี้มันทำใจไม่ได้จริงๆครับกับสภาพที่ผมต้องเผชิญครับ ไร้เพื่อน ขนาดยืนยังไม่มีใครอยู่ใกล้เลยครับ และแล้วผมจึงลาออกครับ  ใจผมไม่อยากออกหรอก ครับเพาระมันมีค่าปรับเยอะมากครับ เพราะสงสารพ่อแม่  และพี่ครับ เหนื่อยและท้อมากครับ ใจจริงอยากสานฝันให้มันสำเร็จครับ มันคงไม่ใช่ที่ของผมครับ
อยากถามว่า
1 ผมตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหมครับที่ลาออกครับ 
2 เป็นตัวคุณคุณจะทำอย่างไรครับ