ตุณจะมีความอดทนเท่าฉันไหม

ฉันเป็นเด็กคนหนึ่งที่โดนดุโดนด่ามาตั้งแต่เด็กๆ มีอยู่วันหนึ่งตอนนั้นฉันอายุ15ปี วันนั้นฉันกลับมาจากตลาดนัดฉันของกินมาด้วยพอดี พอมาหัวค่ำยายก็เรียกฉันไปกินข้าวแต่ฉันก้กินอาหารว่างไปนิดหนึ่งพอสักพักฉันเดินข้าไปในบ้านแล้วฉันก็นั่งลงกำลังจะหยิบกับข้าวเข้าปาก...ตาฉันก็เอ่ยคำนี้ขึ้นมาว่า..ไปอยู่กับพ่อเทอไป ไปตายไป่คำนี้ตาฉันพูดขึ้นมากับฉันไล่ให้ฉันไปตาย พูดขค้นมาตรวหน้าฉันทั้งๆที่ยายฉันก้นั่งอยู่ข้างๆ ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไร ตอนนั้นน้ำตาฉันคลอเบ้า ฉันแทบไม่อยากจะนั่งกินข้าวอยู่ตรงนั้นต่อเลยแต่ฉันก้ต้องฝืนเพราะว่าฉันเป็นคนที่ไม่กล้าพูดไม่กล้าเถียง ฉันทำได้แค่นั่งฟังตาฉันพูดให้จบแล้วฉันก็กินข้าวสองสามคำแล้วฉันก็ลุกเดินหนีไปคำข้าวที่อยู่ในปากฉันตอนนั้นฉันกลืนมันไม่ลงฉันตัดสินใจคลายมันออกแล้วโยนทิ้งเข้าไปในป่า ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วฉันก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับฉันเลย ฉันนั่งร้องไห้ฉันเสียใจมากตอนนั้นฉันได้แต่พูดในใจไปว่า...ฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่บ้านหลังนี้สักเท่าไหร่หรอกนะ ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลๆจากตรงนั้นมากแต่มันก็ไปไม่ได้เพราะว่าถ้าฉันหนีไปยังไงถ้าเขาหาฉันเจอกลับมาฉันก็โดนด่าโดนตี มันยิ่งจะหนักกว่าเดิม ฉันจึงทำได้แค่เก็บคำพูดนั้นไว้ในใจเพราะฉันไม่กล้าที่จะพูดมันออกไป เพราะว่าฉันรู้ว่ามันจะต้องเกิดปัญญาตามมาแน่นอน 😔😔