เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นโรคซึมเศร้า ฉันควรทำอย่างไร ?

เข้าใจ จขกท นะ การเป็นผู้ฟัง เป็นเพื่อนที่ดี อยู่เคียงข้างเพื่อนที่เป็นซึมเศร้า มันดีอยู่หรอก แต่เราโอเครึป่าว ตัวเราอะ

ถ้าเขาเบียดเบียนเวลาเราขนาดนั้นนน มันก็ไม่ไหวหรอกนะครับ โทรหาทุกเวลาที่อยากคุย โทรดึกดื่น ตื่นมาก็รอหน้าบ้าน แบบเนี้ย เกินขอบเขตไปแล้วครับ เราไม่ใช่พ่อพระ แม่พระ และไม่ใช่คนจิตใจเข้มแข็ง ไม่ใช่หมอ ไม่ใช่นักจิตวิทยา ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่ใช่ลูกหนี้ ไม่ได้ติดค้างอะไรเลย เราแค่เพื่อนผู้หวังดีคนนึงอะครับ ทำไมเราต้องมาเสียเวลา เสียพลังชีวิต โดนดูด ท้อแท้ตามไปด้วยละครับ จริงไหม อิอิ

การที่เราเปรียบเปรยว่า คนเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนตกอยู่ในหลุมและพยายามดึงคนอื่นลงหลุมให้ดิ่งไปด้วยกันนั้น ถือว่าเป็นแนวคิดที่จริงพอสมควร เราต้องทำความเข้าใจอีกสักนิด ธรรมชาติของคนซึมเศร้ารุนแรง เหมือนคนกำลังจมน้ำตาย ณ.วินาทีจมน้ำ เขาพร้อมจะกดหัวทุกๆคนที่เข้ามาช่วยครับ เขาไม่สนแม้ต้องกดหัวคนอื่นให้จมตายเขาก็จะทำ เพราะการมีชีวิตรอดเป็นสัญชาตญาณพื้นฐานของทุกชีวิต เขาไม่ตั้งใจทำร้ายใคร เขาแค่ทำไปตามที่รู้สึกว่าต้องทำครับ

เพื่อน จขกท ก็เช่นกัน หากทำสิ่งใดแล้วรู้สึกดีขึ้น เขาก็จะทำที่ทำได้ หนึ่งในนั้นคือการได้พูดคุยกับเรา ระบายกับเรา โทรหาเรา ไม่ว่าเราจะคิดว่าเพื่อนตั้งใจฉุดเรารึป่าว นั่นไม่สำคัญ ปกติไม่มีใครตั้งใจทำร้ายคนอื่นครับ เขาแค่อยากรู้สึกดี และเขาจะทำแบบนี้เรื่อยๆๆๆๆๆ ไหนๆ เราก็วางตัวเป็นที่รองรับขนาดนี้แล้ว 5555

ผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร หากปล่อยให้เป็นแบบนี้?
เราจะโดนดูดให้ตกลงไปในหลุมให้เศร้าจนตัวเราเป็นโรคซึมเศร้าเช่นกัน ระหว่างที่กระบวนการนี้กำลังเกิดขึ้น จะมีแรงต้านในตัวเรา เราเซ็นส์ได้ว่าไม่ต้องการตกหลุมนะ เราไม่อยากซึมเศร้าไปด้วยนะ เราเริ่มไม่ไหวแล้ว เราไม่อยากรู้สึกไม่ดี เป็นความรู้สึกที่ จขกท กำลังรู้สึกอยู่ ตัวเราเองไม่ได้อยากจะรู้สึกแย่ แต่เราก็ไม่อยากทำร้ายเพื่อนเช่นกัน เรากลัวว่าปฎิเสธการคุยกับเพื่อน จะทำให้เพื่อนอาการหนัก เราหวังดีกับเพื่อน แต่เราก็ไม่อยากจมดิ่งลงไปด้วย นั่นคือแรงต้านกำลังเกิด เราจึงรู้สึกแย่ครับ

การปล่อยให้เพื่อนได้ระบายกับเราต่อไปเรื่อยๆๆๆๆ โดยไม่เซฟตัวเองเลย โดนเบียดเบียนชีวิต เบียดเวลา บางครั้งชีวิตเราก็มีเรื่องของเราที่ต้องแก้ปัญหา ยังต้องมารับฟังปัญหาคนอื่นอีก มันจะทำให้เราแย่ จนถึงจุดหนึ่ง จุดนั้นคือจุดที่เราดิ่งต่ำกว่าเพื่อนครับ (หมายถึงเราซึมเศร้าหนักกว่าเพื่อน) เมื่อนั้น พลังลบของเราจะมีมากกว่า และเพื่อนจะเริ่มบอก บ๊ายบาย ไม่อยากคุยกับเราโดยอัตโนมัติ เพราะการคุยกับเรา ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีอีกต่อไป กลายเป็นว่าเราเนี่ยละอาการหนักกว่า

เพราะงั้น วิธีช่วย ก็ต้องใช้ Mindset แบบว่า เราไม่ลงไปในหลุมด้วยครับ เราต้องไม่เอาตัวเราดิ่งลงไปด้วย เราต้องยืนจากด้านบน คอยสนับสนุนให้เพื่อนเห็นว่าข้างบนมันดีกว่านะ ขึ้นมาเถอะ! ถ้าต้องลงมือช่วย เราก็ยื่นมือไปดึงช่วยเฉยๆครับ เราไม่ผลักจากด้านล่าง เราดึงจากข้างบน เหมือนเวลาช่วยคนจะจมน้ำอะครับ เราโยนห่วงยางไปให้เขาเกาะ หรือเราหาไม้ยาวๆ ยื่นให้เขาจับครับ เราไม่กระโดดลงไปในกระแสน้ำอันโหดร้ายด้วย เพราะเราอาจตายไปด้วยอะครับ

เราไม่ได้ทิ้งเพื่อน เราไม่ได้ทำตัวแย่ใดๆทั้งนั้น ในการเซฟตัวเอง อย่าไปรู้สึกแย่ เราช่วยได้เท่าที่เราทำได้ ถ้าศึกษาลึกๆ การที่เราจมปลักเศร้าไปกับเพื่อน ไม่ใช่การแก้ปัญหาครับ และการที่คนๆนึงจะหายซึมเศร้า จะกระโดดออกจากหลุมได้ มันต้องมาจากตัวเขาเอง เราไปแก้แทนให้ไม่ได้ครับ สิ่งที่เราทำได้คือให้กำลังใจ สนับสนุนจากด้านบน เป็นตัวอย่างของพลังบวกให้เพื่อนเห็น เป็นที่พึ่งพาที่แข็งแกร่งที่ไม่หวั่นไหว ให้เขามองขึ้นมาหาเรา แล้วดึงตัวเขาเองขึ้นมาครับ ไม่ใช่ว่าเราลงไปอุ้มเขาครับ สุดท้ายถ้าเป็นคนปฎิเสธไม่เก่ง มันไม่ยาก เราบอกเรางานยุ่ง เราไม่ว่าง มันไม่ได้ทำร้ายใครหรอกครับ พอช่วงไหนที่เราว่าง ช่วงที่เรากำลังมีความสุข เราก็เป็นฝ่ายโทรไปคุย แบ่งปันความสุขก็ได้ครับ ไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายรองรับทุกข์อย่างเดียว การสนทนายังไงก็เกิดขึ้นเพราะมี 2 ฝ่ายและพลังงานจะแลกเปลี่ยนกันตลอดครับ ต่อให้เราอยากช่วยเพื่อนและฝืนรับฟัง มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอก เพราะพลังงานของเราเองก็ไม่ได้เป็นบวกอะไรมากมายที่จะไปช่วยเพื่อนอะครับ มันเป็นลักษณะยอมให้เพื่อนเหยียบตัวเราเพื่อเพื่อนรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเฉยๆ ระยะยาวเราอย่าไปโดนเหยียบบ่อยๆครับ ทำบุญเป็นสิ่งดี แต่ถ้าทำบุญขณะจิตใจเราลบ เราจะทำไปทำไมครับ