เราควรจะยินดีกับเพื่อนในทุกๆเรื่องจริงหรอ?

วันนี้อยากจะมาระบายความในใจสักหน่อย ถ้าอ่านเเล้วบางคนอาจไม่ชอบเรา เราก็ไม่โกรธนะ เริ่มต้นเลยก็คือเราคบกับเพื่อนเป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปีมาก เเล้วทีนี้เรื่องมันเกิดก็ตอนที่เราไปชอบคนคนนึง เเล้วเราก็เริ่มคุยกับคนที่เราชอบมาได้เกือบสัปดาห์ เราจึงตัดสินใจบอกเพื่อนเราไป ตอนเเรกมันก็ยินดีกับเราใหญ่เลย วันนึงเราไปเจอคนที่คุยด้วยเขากำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนเขา เราเลยบอกเพื่อนสนิทเราว่านั้นไงคนที่กูคุยอยู่ เเล้วเราก็พาเพื่อนเราไปทักทาย เพื่อนเราก็บอกกับเราว่าเขาน่ารักมาก เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ หลังจากนั้นไท่ถึงสัปดาห์เห็นเพื่อนเราไปเเอดเฟส เเอดไอจี เเล้วก็มากดไลค์ให้กัน มาคอมเม้นท์โพสของอีกฝ่ายไปมา เราก็เริ่มไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เเต่เราก็คิดว่าเพื่อนเรามันเป็นคนเฟรนลี้เขากับคนอื่นได้ง่ายเราเลยไม่ใส่ใจอะไรมาก เเต่จุดพีคสุดคือบ้านของคนคุยเราเขามีงานเลี้ยงเลยชวนเรากับเพื่อนเราไปด้วย เราก็บอกเขาไปว่าคงไม่ว่าง (เรากะจะไปเซอร์ไพรส์ไง) เราเลยบอกให้เพื่อนสนิทเราไปคนเดียว ผ่านไปสักพักเราก็ตามไป เราไม่เจอทั้งสองคนนั้น เราเลยไปถามเเม่ของคนคุยเรา เเม่เขาบอกว่าสองคนนั้นออกไปซื้อของกับคนอื่นๆ เราก็ไม่คิดอะไรเพราะไปกันหลายคน เเม่เขาก็เริ่มชวนเราคุย คุยได้สักพักนึงเเม่เขาก็พูดขึ้นมาว่า เนี่ยลูกเเม่พาเเฟนมาด้วย เราก็คิดว่าเป็นเราเลยเขินๆไป เเต่ประโยคต่อมาคือ เมื่อกี้หนูมาไม่ทันเห็นลูกเเม่นั่งกอดกับเเฟน เรานี่มึนตึบเลย เราเลยถามว่าเเฟนเขาชื่ออะไร เเม่เขาก็บอกชื่อเพื่อนเรามา ตอนนั้นคือเเทบทรุดลงไปกองกับพื้น เราหน้าซีดไปหมด จนคนในงานคิดว่าโรคประจำตัวเรากำเริบ เราเลยขอตัวออกจากงานคือวิ่งออกมาร้องไห้เเทบบ้าไปเลย เราเลยเกลียดเพื่อนเรามาก พอเราไปเล่าเรื่องนี้ใครคนอื่นฟัง ก็มีเเต่คนบอกว่าเราควรจะยินดีกับเพื่อนเรา เราไม่ควรไปโกรธเพื่อน มีเเต่คนบอกเรามันเเย่ที่ไปเกลียดเพื่อน เพราะพวกเขาทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมาก สุดท้ายทุกคนก็เกลียดเรา หาว่าเราอิจฉาเพื่อนตัวเอง สรุปเราเป็นอย่างที่ทุกคนว่าจริงๆหรอ... เราไม่มีสิทโกรธเลยหรอ เราไม่มีสิทร้องไห้เลยหรอ...