เราจำได้ว่าเราเคยทำสมุดบันทึกรักการอ่านมาตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมเลยค่ะ แต่มันมีช่วงนึงน่าจะตอนประถมปลายที่เราไม่ได้ทำเลยเพราะทางโรงเรียนเค้าไม่ได้แจกด้วย ตอนเด็กๆเราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าอะไรจำเป็นต้องทำหรือไม่จำเป็น แต่ครูสั่งมาเราก็มานั่งทำทุกงานงกๆทุกวิชาเพื่อเกรด สิ่งที่การศีกษาไทยมันปลูกฝังเรามาตลอดคือการมีเกรดที่ดีมีเกรดสูงๆ แต่พอเราโตมาเราก็เห็นว่าเกรดมันไม่ได้สำคัญอะไรเลยแล้วคนเราก็ไม่ได้วัดกันที่เกรดด้วย เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ พอเรามาอยู่มัธยมเราก็มาสอบเข้าย้ายรร.ใหม่ ซึ่งเค้าก็แจกสมุดบันทึกรักการอ่านหรือเราซื้อนี่แหละ แต่เหมือนว่าพอเปิดเทอมเราไปเรียนได้แค่3วันเพราะด้วยสถานการณ์โควิด ก่อนรร.จะสั่งปิดครูภาษาไทยเค้าก็สั่งให้ทำรักการอ่าน10หน้าแล้วนำไปส่งวันถัดไป แต่รร.ก็ถูกสั่งปิดกะทันหันเพราะจังหวัดเรามีคนติดโควิดเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก พอครูเค้าสอนออนไลน์ครูเค้าก็ไม่ได้พูดเรื่องสมุดบันทึกรักการอ่านเลยค่ะ สอนในเนื้อหาอย่างเดียว จนจะหมดเทอม1ครูเค้าก็พึ่งมาสั่งทีหลังว่าให้ทำครึ่งเล่ม=25หน้า เพราะทั้งเล่มมี50หน้า *โดยความคิดเห็นส่วนตัวของเรานะคะ* เรารู้สึกว่าสมุดบันทึกรักการอ่านเราไม่จำเป็นต้องทำแล้วไม่จำเป็นต่อชีวิตเราด้วย แต่เรารู้ว่าจุดประสงค์คืออยากให้นักเรียนรักการอ่านอยากให้อ่านหนังสือ สุดท้ายแล้วอย่างไงเราก็ไปลอกหรือไปดูของคนอื่นมาเขียนค่ะ ครูเองเขาก็พูดว่าถ้าไม่มีหนังสือให้อ่านก็ดูของคนอื่นหรือรุ่นพี่ได้ ถ้าเราเดาครูเค้าก็คงคิดเหมือนเราที่มันไม่จำเป็นในวิชานี้เลย ส่งไปยังไงเค้าก็ไม่ได้อ่านของเราด้วย มีคะแนนช่วยแต่แทบไม่ช่วยเลยค่ะ เราคิดว่าถ้าเราทำทุกงานที่ครูเขาสั่งเราก็ไม่จำเป็นต้องไปพึ่งเอาคะแนนจากรักการการอ่านเลยค่ะ ทุกคนคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ