สวัสดีค่ะปีนี้เราอายุ16 แล้ว....เรามีปัญหาจะมาเล่างับหรือถ้าใครมีความคิดเห็นยังไงก็สามารถเม้นได้เลยนะงับเราจะรับฟังเเละเก็บไปพิจารณานะงับ
เริ่มต้นจากตอนเด็กๆ-5ขวบ เราโตมาคนเดียวพ่อแม่ไม่ค่อยได้เลี้ยงดูประคบประหงมเท่าไหร่เพราะพ่อกับแม่ต้องทำงานเลยไม่มีเวลา เราโตมากับtv(ชอบการ์ตูนมากๆ)แล้วก็คนในซอยที่คอยดูแลเรามีคนรู้จักทั้งซอยเดินไปเที่ยวเล่นกับหมาคู่ใจที่เลี้ยง1ตัว ก็ไม่เป็นอะไรไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาจับ เรามีความคิดเป็นของตัวเองและค่อนข้างหัวรั้นแต่เราก็ไม่ได้ดื้อขนาดนั้นนะเพราะพ่อเราดุมากๆตีเจ็บด้วย(ถ้าไม่เกินเหตุจริงๆก็ไม่ตีหรอกแค่เตือนก็กลัวแล้ว) และนี่ก็คือเรื่องเล่าตอนเด็กๆของเราที่โตมาคนเดียวแต่ก็มีความรู้สึกว่าเราไม่ได้ขาดความอบอุ่นอะไรเพราะมีคนรอบข้างมาคอยเติมเต็มความทรงจำตอนเด็กๆเราดีมากๆจนเราไม่อยากจะลืมมัน ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะค่อยๆเลือนลางไปบ้างแต่เราก็คิดถึงช่วงเวลานั้นเสมอ
ต่อมาตอนเราอายุ6ขวบเราย้ายมาอยู่อีกที่นึงแรกๆเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่พอมาถึงช่วงนึงพ่อแม่เราแยกทางกัน เพราะพ่อไปมีเมียใหม่ถามว่าเรารู้ไหมเราเองก็รู้นะรู้มาตลอดเพราะก่อนจะมีแม่พ่อก็มีคนอื่นมาก่อน(เจ้าชู้สัสๆ)ครั้งนึงเราเคยขอให้พ่อกลับมา และเขาก็กลับมานะแต่แม่บอกว่ามันกลับไปเป็นเหมือนวันวานความรักสองเราไม่ได้แล้ว พ่อก็เลยจากไปและปล่อยให้เรางงและไม่รู้อะไรเลย เราเลยตัดสินใจปล่อยพ่อไปหาเมียใหม่ และต่อจากนั้นเราก็อยู่กับแม่มาตลอดจนมาถึงปัจจุบัน และนี่ก็คือการอธิบายคร่าวๆของเราและเราก็จะเข้าสู่ช่วงปัญหาในชีวิตกัน
เนื่องจากเราอยู่กับแม่มา2คนแม่เลยต้องรับภาระหลายย่างทั้งหาเงิน และต้องดูแลลูกคนเดียว เราเองก็สงสารแม่และไม่ค่อยเรียกร้องอะไรมากมาย แต่เราขอแค่ความอบอุ่นจากแม่และการเอาใจใส่แค่ต้องการแค่นี้จริงๆ ทุกวันนี้เวลาจะพูดคุยกับแม่ก็แทบจะน้อยมากๆ ในบางครั้งเราเหนื่อยเราเครียด เราก็ต้องมานั่งย้อมใจตัวเองคิดเองเออเองพูดคนเดียว เราเครียดและมีเรื่องให้เศร้ามากมายแต่เราก็จัดการความคิดตัวเองได้ถึงแม้ว่าบางครั้งมันจะดีหรือจะดูเห็นแก่ตัวไปบ้างก็ตาม เรื่องการเรียนเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากถึงแม้จะขก.แต่ก็ต้องทำใจปั่นงานส่งให้ตรงเวลาส่งตรงบ้างเลทบ้างว่ากันไปรีบทำงานให้จบๆไปจะได้มีเวลามานอนชิล ดูๆแล้วชีวิตเราก็ไม่ได้ดูหนักหนาหรือแย่อะไรหรอกแต่เราแค่ขาดคนพึ่งพิงยามเศร้าใจแม้แต่แม่เองก็ยังไม่รับฟังเราแล้วเราจะไปหาใคร เพื่อนเองเราก็อยากระบายให้เขาฟังนะแต่เราว่าให้เขารับแต่สิ่งดีๆจากเราไปดีกว่า ถึงแม้ความว่าการกระทำของเรามันอาจทำให้เพื่อนมีความสุขบ้างเครียดบ้าง
//ปัญหาเราก็มีแค่นี้แหละงับเริ่มจากการน้อยใจคิดมาก และก็กลายเป็นความเครียดเราแค่ขอแม่เรื่องนี้เรื่องเดียว แต่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะไปพูดกับแม่ยังไง เลยมาขอความคิดเห็นจากทุกคนว่าควรจะทำยังไงดี...
///ขอบคุณมากๆที่ยอมอ่านมาถึงตอนนี้อาจจะยาวไปหน่อยหรือพิมพ์งงๆบ้างก็ต้องขออภัยด้วยงับ~ขอให้ทุกคนมีความสุขน้าถึงแม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันจะโครตเxี้ยก็ตาม~
ควรจัดการยังไงดีคะ
เริ่มต้นจากตอนเด็กๆ-5ขวบ เราโตมาคนเดียวพ่อแม่ไม่ค่อยได้เลี้ยงดูประคบประหงมเท่าไหร่เพราะพ่อกับแม่ต้องทำงานเลยไม่มีเวลา เราโตมากับtv(ชอบการ์ตูนมากๆ)แล้วก็คนในซอยที่คอยดูแลเรามีคนรู้จักทั้งซอยเดินไปเที่ยวเล่นกับหมาคู่ใจที่เลี้ยง1ตัว ก็ไม่เป็นอะไรไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาจับ เรามีความคิดเป็นของตัวเองและค่อนข้างหัวรั้นแต่เราก็ไม่ได้ดื้อขนาดนั้นนะเพราะพ่อเราดุมากๆตีเจ็บด้วย(ถ้าไม่เกินเหตุจริงๆก็ไม่ตีหรอกแค่เตือนก็กลัวแล้ว) และนี่ก็คือเรื่องเล่าตอนเด็กๆของเราที่โตมาคนเดียวแต่ก็มีความรู้สึกว่าเราไม่ได้ขาดความอบอุ่นอะไรเพราะมีคนรอบข้างมาคอยเติมเต็มความทรงจำตอนเด็กๆเราดีมากๆจนเราไม่อยากจะลืมมัน ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะค่อยๆเลือนลางไปบ้างแต่เราก็คิดถึงช่วงเวลานั้นเสมอ
ต่อมาตอนเราอายุ6ขวบเราย้ายมาอยู่อีกที่นึงแรกๆเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่พอมาถึงช่วงนึงพ่อแม่เราแยกทางกัน เพราะพ่อไปมีเมียใหม่ถามว่าเรารู้ไหมเราเองก็รู้นะรู้มาตลอดเพราะก่อนจะมีแม่พ่อก็มีคนอื่นมาก่อน(เจ้าชู้สัสๆ)ครั้งนึงเราเคยขอให้พ่อกลับมา และเขาก็กลับมานะแต่แม่บอกว่ามันกลับไปเป็นเหมือนวันวานความรักสองเราไม่ได้แล้ว พ่อก็เลยจากไปและปล่อยให้เรางงและไม่รู้อะไรเลย เราเลยตัดสินใจปล่อยพ่อไปหาเมียใหม่ และต่อจากนั้นเราก็อยู่กับแม่มาตลอดจนมาถึงปัจจุบัน และนี่ก็คือการอธิบายคร่าวๆของเราและเราก็จะเข้าสู่ช่วงปัญหาในชีวิตกัน
เนื่องจากเราอยู่กับแม่มา2คนแม่เลยต้องรับภาระหลายย่างทั้งหาเงิน และต้องดูแลลูกคนเดียว เราเองก็สงสารแม่และไม่ค่อยเรียกร้องอะไรมากมาย แต่เราขอแค่ความอบอุ่นจากแม่และการเอาใจใส่แค่ต้องการแค่นี้จริงๆ ทุกวันนี้เวลาจะพูดคุยกับแม่ก็แทบจะน้อยมากๆ ในบางครั้งเราเหนื่อยเราเครียด เราก็ต้องมานั่งย้อมใจตัวเองคิดเองเออเองพูดคนเดียว เราเครียดและมีเรื่องให้เศร้ามากมายแต่เราก็จัดการความคิดตัวเองได้ถึงแม้ว่าบางครั้งมันจะดีหรือจะดูเห็นแก่ตัวไปบ้างก็ตาม เรื่องการเรียนเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากถึงแม้จะขก.แต่ก็ต้องทำใจปั่นงานส่งให้ตรงเวลาส่งตรงบ้างเลทบ้างว่ากันไปรีบทำงานให้จบๆไปจะได้มีเวลามานอนชิล ดูๆแล้วชีวิตเราก็ไม่ได้ดูหนักหนาหรือแย่อะไรหรอกแต่เราแค่ขาดคนพึ่งพิงยามเศร้าใจแม้แต่แม่เองก็ยังไม่รับฟังเราแล้วเราจะไปหาใคร เพื่อนเองเราก็อยากระบายให้เขาฟังนะแต่เราว่าให้เขารับแต่สิ่งดีๆจากเราไปดีกว่า ถึงแม้ความว่าการกระทำของเรามันอาจทำให้เพื่อนมีความสุขบ้างเครียดบ้าง
//ปัญหาเราก็มีแค่นี้แหละงับเริ่มจากการน้อยใจคิดมาก และก็กลายเป็นความเครียดเราแค่ขอแม่เรื่องนี้เรื่องเดียว แต่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะไปพูดกับแม่ยังไง เลยมาขอความคิดเห็นจากทุกคนว่าควรจะทำยังไงดี...
///ขอบคุณมากๆที่ยอมอ่านมาถึงตอนนี้อาจจะยาวไปหน่อยหรือพิมพ์งงๆบ้างก็ต้องขออภัยด้วยงับ~ขอให้ทุกคนมีความสุขน้าถึงแม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันจะโครตเxี้ยก็ตาม~