เคยเบื่อครอบครัวตัวเองมั้ย?

ตามหัวข้อเลยคะ เบื่อสุดๆ ไม่เคยเลยให้กำลังใจ ไม่เคยเลยที่จะซัพพอร์ต เวลาเรามีปัญหา เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าเราเหนื่อยแค่ไหน วันๆถามแต่ มีเงินมั้ย? พอหาให้ก็ใช้ไม่เป็น ไม่รู้ค่าของเงินว่ากว่าจะได้มาแต่ละบาทเหนื่อยแค่ไหน บอกพ่อกับแม่ว่าอยากได้บ้าน สร้างบ้านให้หน่อย ต้องการเงินเท่าไหร่ จะหาให้ อยากกลับไปพักผ่อนที่บ้าน บอกตั้งแต่ อายุ 20 ปี จนตอนนี้ 29 แล้ว บ้านยังไม่เสร็จ อ้างสารพัด ฝนตกบ้างละ ไฟดับบ้างละ มีงานนอกบ้านบ้างละ อะไรกันหนักหนากะแค่บ้านหลังเดียวมันยากขนาดนั้นเชียว (คือพ่อมีอาชีพรับเหมาก่อสร้าง) พอจะจ้างช่างอื่นมาทำก็โว้ยวาย จะทำให้ ทำได้แค่เสาบ้าน แล้วก็เลิกทำ คือ...  พออยากได้เงิน บอกจะเอามาต่อเติมบ้าน อย่างนั้นอย่างนี้ พอได้เงินไป แม้แต่หลังคาบ้านยังไม่ทำ เวลาฝนตกมาหลังคาก็รั่ว ไฟก็เดินสายไม่เสร็จ ติดๆดับๆ   เบื่อมาก ไม่รู้จักพัฒนา เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราจำความได้ จนเราโต เมื่อก่อนก็เข้าใจว่าไม่มีเงิน ต้องส่งลูกเรียน แต่ตอนนี้ มีเงินแล้ว ลูกก็จบกันหมดแล้ว แถมมีเงินให้ใช้สบายๆอีก ก็ไม่คิดจะพัฒนา พอเราจะแยกตัวออกไปอยู่คนเดียว เราก็ห่วง พ่อแม่ กลัวเขาจะว่าเราทิ้งเขา แต่จะให้ไปอยู่ อย่างไง ห้องส่วนตัวก็ไม่มี นอนรวมกันเหมือนเด็กมันไม่ได้  มาต่างประเทศได้ จะ 10 ปี คิดถึงบ้านมาก อยากกลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน ทำได้แค่คิด กลับไปก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนยังไง อยู่ไหนมันก็ไม่มีความสุขเท่าอยู่บ้านเรานะ ได้ปลอบใจตัวเองทุกวันเวลาเหนื่อย เวลาท้อ เพราะหันหลังกลับไปก็ไม่มีใครคอยปลอบ ปลอบเราเฉพาะเวลาเงินพวกเค้าจะหมดแค่นั้น มันคือเวรกรรมของเราใช่มั้ย มีบ้านมีที่ดินแต่อยู่ไม่ได้ ㅠㅠ