เจ็บกับคำพูดที่ตัดสินเรา

เราเเต่งงานใหม่ เขามีลูกติดเราก็มีลูกติด
เเต่ลูกเราเรียนโรงเรียนประจำ ส่วนลูกเขาอยู่ที่บ้านกับเราตอนนี้ เรารักเขาเหมือนลูกคนนึงอยากให้เขาได้ดี เเต่มาวันนี้ เราเเค่สงสัยเลยถามเเฟนว่าทุกครั้งที่กลับมาที่บ้านเเล้วไม่มีคนทำกับข้าวให้กิน หงุดหงิดไส่คนอื่นเหมือนที่ทำกับเรามั๊ย อย่างสมมุติลูกเขาไม่ได้ทำให้กินเคยใส่อารมณ์เหมือนอย่างที่ทำกับเรามั๊ย เราก็เลยตั้งคำถามต่อว่าถ้าไม่หงุดหงิดใส่คนอื่นได้เเล้วทำไมถึงทำกับเราไม่ได้  เราก็เป็นคนเท่ากันกับลูกเขา เจ็บมากๆกับคำที่เขาพูดมากับเราว่า "เอ็งไม่น่าเป็นเเม่คนได้เลย"เราเลยสงสัยว่ามันเกี่ยวกันด้วยเหรอกับการที่เราตั้งประโยคคำถามเเค่นี้ต้องมาว่าเราไม่น่าเป็นเเม่คน
ตอนนี้เราร้องไห้อยู่อะ เศร้าที่โดนคนที่รักตัดสิน