.

              “พี่เมธีรู้จักหมากฮิ้วมั้ยคะ นภาได้มากับพี่เอ็มถุงหนึ่ง พี่เอ็มเอาให้” พรนภาถามทันทีที่คนเป็นสามีเปิดประตูห้องให้ ยกโชว์ให้ดูด้วย เป็นถุงหมากแซวดอง เดินเข้ามาในห้องวางกระเป๋าไว้ จากนั้นก็เดินปรี่เข้าไปในห้องครัวของคอนโดเพื่อปรุงน้ำพริกปลาร้า เธอได้ลูกอะไรมาก็ไม่รู้ ภาษาอีสานเรียก ‘หมากแซว’

                 “อะไรคะหมากฮิ้ว” ทำหน้าสงสัยทว่าก็ยังน่ารักไม่เบาเสมอ แม้จะเห็นแล้วล่ะที่พรนภาโชว์ให้ดูเมื่อครู่ ทว่าก็ยังตามไม่ทันมุกที่สาวเจ้าเล่นอยู่ดี

               ก่อนจะเฉลยพรนภาหัวเราะพอใจนัก “หมากฮิ้วก็คือ หมากแซวไง ฮา “ พูดปนหัวเราะ เมธีเองก็หัวเราะตามด้วย มุกห้าบาทสิบบาทก็พากันเล่น มันคือความสุขหลังเลิกงานล่ะ

                “โอ้ยเนอะไม่ทันมุกเลยอ่ะ ฮา เฉียบเหลือเกิน” แกล้งพูดประชดด้วยความเอ็นดูนัก นิด ๆ หน่อย ๆ ก็เอา แกล้งเล่นตามน้ำไปได้เช่นกัน ทว่าโดนสาวเจ้าเหวี่ยงค้อนกลับมาให้เบา ๆ “รู้สิคะ ! อย่าบอกว่าน้องไม่เคยกินนะ และ ไม่รู้จักด้วย” เขาเดินตามภรรยาสาวเข้ามาในครัว รวบเอวคอดจากด้านหลังของเธอ ขณะที่เธอยืนปรุงน้ำพริกอยู่

                “หื่อ ! นี่ครั้งแรกเชื่อมั้ยที่นภาเคยกิน และ รู้จัก ไม่เคยได้ยินชื่อเลย” เอี้ยวตัวไปมองหน้าสามีรุ่นพ่อ อมยิ้มให้ ทำไมพี่เมธีรู้จัก แถมเคยทานด้วย ขนาดเธออยู่บ้านนอกชนบทแท้ ๆ ยังพึ่งจะรู้จักผลไม้ท้องถิ่นชนิดนี้วันนี้นี่เอง “สาบานเหอะ จริง ๆ “ พูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหันกลับมาปรุงน้ำพริกต่อแล้วถือมาวางที่โต๊ะทานข้าว วันนี้ไม่ออกกำลังกาย

                “พูดไป ! “ เมธีพูดแบบคนไม่เชื่อ

               “จริงค่ะ ! นภาพึ่งเคยรู้จักเนี่ย หมากฮิ้ว !” พูดพร้อมหัวเราะอึกอักไปอีก นึกตลกกับมุกของตนเอง  “พี่เมธีหมากแซวมันคือลูกมะดันใช่มั้ย ชื่อภาษากลางอ่ะ” ถามพร้อมหยิบลูกหมากแซวดองจิ้มกับน้ำพริกทาน รสชาติออกหวาน ๆ ฝาด ๆ ผสมเปรี้ยวนิด ๆ มันอร่อยมาก ! พรนภาพึ่งจะเคยทานในวันนี้ แซ่บ !

                “เอ๋า ! มะดันก็คือมะดันค่ะ หมากแซวกะคือหมากแซว “ ปรายตามองแฟนสาว กระตุกยิ้มให้พร้อมทานข้าวไปด้วย “กินส้มก่อนข้าวท้องเสียเด้อค่ะ”

               “หื่อ… นภาไม่หิวข้าว ไม่อยากข้าวแหมะ” ปฏิเสธข้าวมื้อเย็นวันนี้ไป ทว่าก็ยังนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวด้วยกันนั่นแหละ เพียงแต่ทานหมากแซวดองเฉย ๆ ไม่อยากให้สามีทานข้าวคนเดียว แบบโดดเดี่ยว จะไม่ทำอย่างนั้น “อ้อคนละหมากเหรอ แล้วมันชื่ออะไรนะ “ พูดกับตนเองจากนั้นก็เข้าไปเสิร์ชหาชื่อภาษากลางของ ‘หมากแซว’ ส่วนเมธีก็ทานข้าวคนเดียวไปสำหรับมื้อเย็นวันนี้ ก็ไม่ได้ว่าอะไร

                พรนภากดเข้ากูเกิลค้นหาชื่อของหมากแซว ชื่อภาษากลาง คือ ‘มะกอกน้ำ ชื่อวิทยาศาสตร์ Elaeocarpus hygrophilus Kurz จัดอยู่ในวงศ์มุ่นดอย (ELAEOCARPACEAE) สมุนไพรมะกอกน้ำ มีชื่อท้องถิ่นอื่น ๆ ว่า สมอพิพ่าย (ระยอง), สารภีน้ำ (ภาคกลาง), สีชัง เป็นต้น’

                “มะกอกน้ำพะนะพี่เมธี” พูดกลั้วหัวเราะ มะกอกน้ำอะไรจะเป็นแบบนี้ ลูกเล็กกระจิ๊ดริด เธอรู้จักมะกอกน้ำว่าเป็นลูกแบบไหน “เออมะกอกน้ำก็มะกอกน้ำ เอาที่สบายใจ” พูดลอย ๆ ถึงแม้ความจริงจะเห็นอยู่ทนโท่ กูเกิลก็บอกอยู่แล้วว่ามะกอกน้ำ แต่ เธอก็ไม่อยากจะเชื่อ ค้านความเชื่อยิ่งนัก ใจมันคัดค้านเหลือคณา

               “เอ๋า… ชื่อเค้าก็บอกอยู่ น้องจะไปเถียงเขาทำไมล่ะคะ” เผยยิ้มให้กับภรรยารุ่นลูก ขณะนั่งทานข้าวในครัวเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความรัก และ ความอบอุ่นของพวกเขาสองคน อยากมีสมาชิกมาเพิ่มยิ่งนัก ก็ไม่เคยจะมาสักที ก็ไม่เป็นไรเรื่อย ๆ เสมอ เขาจะไม่ย่อท้อต่อความยากลำบากนี้ หึหึ

               ส่วนพรนภาดูจะตื่นเต้นกับผลไม้ชนิดนี้เหลือเกิน เอ็นดูกับท่าทางตื่นเต้นของภรรยานัก พรนภาทำอะไรก็น่ารักในสายตาของเขาไปหมดทุกอย่างนั่นแหละ

               “หวานนะพี่เมธี หวาน ๆ ฝาด ๆ เปรี้ยวนิด ๆ ได้อยู่ ๆ นี่ถ้าพี่เอ็มไม่ให้นภามานะ นภาก็คงไม่เคยได้กินอ่ะ และ ก็คงจะไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ อร่อยมาก ! ชิมมั้ย อเมสซิ่งมากค่ะพี่เมธี ฮา “ พูดปนหัวเราะ มันอร่อยจริง ๆ พึ่งจะเคยทานเป็นครั้งแรก พึ่งจะรู้จัก มันก็จะตื่นเต้น ๆ หน่อย

                “ไม่ค่ะ ! พี่ทานข้าวอยู่ เด็กน้อยบ้านนอกบ่เคยพ่อหมากแซวล้าวะ ฮา “ เมธีล้อ ใช้ภาษาบ้านของเธอไปอีก

              “โอ้ย ! คนบ้านใน ชิ” กลอกตามองบนให้สามีรุ่นพ่อไป พร้อมจิ้มหมากแซวกับน้ำพริกเคี้ยวได้รสชาติมาก อร่อยที่สุด ก่อนจะคลายเม็ดทิ้งถังขยะ ตัวขัดความอร่อยก็เม็ดของมันนี่แหละ

              “เอ้อ ! แล้วทำไมพี่เอ็มถึงได้ให้มาล่ะ” เขาถาม ที่ทำงานก็อยู่คนละที่นี่นา พรนภาไปทำอะไรที่นั่น

                “นภาก็ทำงานนี่แหละ ไปธนาคารก็เลยแวะไปหาพี่เอ็ม คราวนี้พี่เอ็มก็เลยถามว่า เอาหมากฮิ้วไปกินบ่น้อง นภาก็ทำหน้างงเหมือนตัวเองเมื่อกี้แหละ อีหยังวะหมากฮิ้ว พี่เอ็มก็เลยว่าหมากแซวแหมะ ! บ่ฮู้จักติเอาไปกินบ่ เคยกินบ่ ! นภาก็เลยส่ายหัวหื่อนภาบ่ฮู้จัก สั่นกะเอาไปกินเบิ่งจังฮู้จักพะนะ ยัดใส่มือคนเสย เอานั่นแหล่ว ฮา “ เล่าให้เมธีฟังพร้อมหัวเราะ เล่าแบบตลก ๆ ไป นึกถึงเจ้าของหมากแซวที่ให้เธอมา กะว่าถ้าแม่ฝากกับข้าวมาจะเอาไปฝากพี่เอ็มด้วย เป็นรุ่นพี่ที่น่ารักคนหนึ่ง สอนงานพร้อมให้ความช่วยเหลือเสมอมา มีอะไรเอื้อเฟื้อให้แบบนี้ตลอด น่ารักที่สุด “เกือบไม่เคยกิน ขั้นแม่ใหญ่เอ็มบ่ยัดใส่มือ”

                “แถวบ้านน้องไม่มีเหรอคะ ว่าไปอีกล่ะ” เขาถาม

               “ไม่มี ! บ้านเค้าเหรอ มีหมากคอมนะ หมากนามเล็บแมว หมากน้ำเต้า หมากส้มมอมีอยู่ ๆ หมากอะไรอีกอ่ะ หมากขามป้อมเคยกินอยู่” คราวนี้ก็นั่งเล่าสิ่งที่เคยทานให้สามีฟัง “ไทยมูหนิกินแต่แนวจังสิเด้ นอยนึงกะเอาตะลิงปิงให้นภามากิน หมากขามป้อมจังสิกะเอามาให้คน ว่าบ่กินกะยัดใส่มือจังสิล่ะ ฮา “ พูดปนยิ้มถึงพี่เอ็มกับพี่ ๆ น้อง ๆ สาขาพี่เอ็ม “ออร์ดี้ก็ไม่กินไง รายนั้นก็กินไม่เป็น”

               พวกเธอคุยกันไปพลางทานข้าวไป ส่วนเธอก็อร่อยเหลือเกิน “ทำไมพี่เมธีเคยกินล่ะ “

              “เอ๋าพี่อยากพี่ก็ซื้อกินตั้ว จะไปยากอะไรคะ” เขาตอบ ปรายตามองสาวเจ้าด้วยความรักที่สุด

              “บ่แมน ฮ่วย ! “อยากเสียงยาว ๆ แบบงอน ๆ “นภาหมายถึงว่าทำไมพี่เมธีถึงรู้จักล่ะ ทำไมนภาไม่รู้จัก ฮ่วยซังเฮ้ย”ค่อนขอดให้แบบไม่มีเหตุผล นี่แหละความเป็นเธอ และ เมธีก็ไม่เคยต่อว่าหรือโกรธอะไรด้วย อยู่กับผู้ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ แต่ก็ไม่ถึงกับไม่มีเหตุผลขั้นรุนแรง เล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ผู้ชายชื่อเมธีเอาใจเสมอ

              “เอ๋า ! มาซังคนเสยผีบ้าหนิ เขาฮักสิตายกะซังเขาบาดหนิ” พูดกลั้วยิ้มให้อีก “ก็คนรู้จักน้อ ไม่รู้จักจะเคยกินได้ไงคะ บ่แมนพุลังคนบ้านนอก บ่ฮู้จัก ฮา”

                “ฮุ้ย ! เซาเว้านำคนล่ะเด้อ” ฟึดฟัดให้เบา ๆ

                “เอ้า ! ตัวเองจะให้เค้าตอบว่าไง ก็เค้าเคยกินและก็รู้จักด้วย อ่ะ ๆ ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้ก็ได้ พี่ไม่รู้เลย ไม่เคยกินด้วย ไหนขอชิมหน่อยซิ” ไม่พูดเฉยเอื้อมมือมาหยิบหมากแซวในจานตรงหน้าเธอพร้อมจิ้มน้ำพริกด้วย ก่อนจะเอาเข้าปากเคี้ยวอย่างอร่อย “โห อร่อยอ่ะ อร่อยที่สุดเลย ไม่เคยกินเลยค่ะ ไม่เค้ย !” หัวเราะอึกอักก่อนจะคลายเม็ดมันทิ้งลงถังขยะ

              เธอเองก็ขำไปกับท่าทางของสามีคราวพ่อคนนี้ด้วย เป็นให้เธอได้ทุกอย่างจริง ๆ รักมากที่สุดในโลกด้วย “คนอิหยังมาถะแหลงเป็นแถะน้อ”

             “แล้วรักปะล้า” เขาถาม

             “รักค่า ฮา !” เธอตอบกลับไปอย่างเร็ว ทั้งเธอกับเขาแสดงความเป็นเด็กออกมาได้อย่างเต็มที่ ๆ อยู่ด้วยกันสองคนเช่นนี้ บางครั้งเขาก็ลดอายุลงมาหาเธอ เพื่อเล่นกับเธอ และ ในบางครั้งเธอก็ต้องขยับอายุของตนเองขึ้นไปหาเขา เพื่อมีเหตุผลในเรื่องของความเป็นจริงมากยิ่งขึ้น

                  หลังทานข้าวเสร็จเหมือนเดิม พรนภาขอรับอาสาทำหน้าที่ตรงนี้แทน เป็นคนเก็บกวาด เก็บจานชามไปล้างเอง ให้เมธีไปพักผ่อนได้เลย
    
              “ใกล้ถึงวันอาทิตย์แล้ว กลัวเด้พี่เมธี” พูดขณะนอนหนุนหน้าตักของเขาอยู่ ส่วนเจ้าตัวกำลังเล่นเกมอย่างเมามันส์ เขาเอามือมายีผมตรงหน้าผากของเธอเล่น

                “ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ไปก็ได้นะ” เขาพูด ทว่าสายตายังจับจ้องไปที่หน้าจอทีวีอยู่

                 “โดนกดดันน่ะสิ เขาฉีดกันหมดแล้ว พูดใส่อยู่นั่นล่ะ เดือนหน้าก็ต้องเข้าสำนักงานใหญ่อีก ไม่รับวัคซีนครบสองเข็มไม่ให้เข้าอีก พอไม่ได้ไปก็ต้องเขียนรายงานอีก ทำไมถึงไม่ไป ! เห็นมั้ยกดดันกันเห็น ๆ เดี๋ยวนะเดี๋ยว ! จะมีคลัสเตอร์บริษัทนี้เกิดขึ้นคอยดู หึหึ” บ่นด้วยความเจ็บใจ ของบริษัทมีให้ฉีดฟรีทว่าเธอไม่รับหรอก เสียเงินเอาของดีกว่านี้หน่อย ทว่าวัคซีนที่อยากได้ก็เป็นอีกตัวที่ไม่ใช่ตัวนี้ แต่เลือกไม่ได้ “ถ้านภาไม่มีก้อนเนื้อที่คอ นภาจะไม่กังวลเลย” เธอพูด ถามหมอแล้วเป็นก้อนเนื้อดี ฉีดได้ มันก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี

               คราวนี้เขาหยุดเล่น ก้มลงมามองหน้าของเธอ ใช้มือลูบวน ๆ เบา ๆ ที่คอของเธอ “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวไปหาหมอรอบนี้จะให้ผ่าละ มันปูดเห็นชัดเลยหนิ แล้วหมอว่าไง”

               “สามวัน ! นอนโรงบาลสามวัน ถามพี่ออร์ดี้มาละ มีคนเคยเป็นอยู่ ผู้จัดการเหมียวก็ผ่าไทรอยด์ นอนสามวัน แต่ของนภามันไม่ใช่ไทรอยด์ มันคือซีส แต่หมอบอกว่าเป็นก้อนเนื้อดี ไม่ให้ยามาทาน ให้ผ่าออกอย่างเดียวถ้าอยากเอาออก ฉีดวัคซีนได้” พูดด้วยความเป็นกังวล มันก็กังวลอยู่ดี ยิ่งใกล้ถึงวันยิ่งคิดมาก

              เมธีก้มลงมาหอมหน้าผากของเธอ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ต้องคิดมากนะคะ พี่อยู่กับนภาเสมอ และ ตลอดไป” เธอพยักหน้าก่อนที่พวกเธอจะเลิกสนใจกันชั่วขณะ เมธีเล่นเกมที่ชอบไป ส่วนเธอก็ส่องสังคมออนไลน์ของตนเองไป ถึงจะกังวลมากแค่ไหน แค่มีผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้ ๆ ใจที่เคยกลัวก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันแม้ชีวิตมันไม่ค่อยเลิศหรู…

จบบท…

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ช