คือเราก้เลิกกับเขามาได้ 2ปีกว่าเเล้วเเต่เราก้ยอมรับเลยว่าเรายังรักเขาเหมือนเดิมเราอยู่กลุ่มด้วยกันอ่ะมันเลยเลี่ยงไม่ได้ขนาดนั้น ทั้งๆที่เขาบอกกับเรามาเเล้วว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราเราพยามมากนะที่จะไม่ชอบเขาเเล้วเพราะไม่อยากให้ตัวเองเจ็บ ก้มีช่วงโควิดนะไม่ได้เจอกันปม6เดือนได้เราก้ไม่ได้คิดถึงเขาหรือนึกถึงเขาเลยนะก้คิดว่าน่าจะไปรอดเเล้วเเท้ๆพอถึงวันเปิดเทอมเท่านั้นเเหละจะร้องให้ตลอดเลยเวลาเห็นหน้าเขารู้สึกว่าทำไมเราต้องยึดติดกับเขาด้วย เปิดเทอมมาคือเขาหน้าตาดีขึ้นมากเรายอมเลยรู้สึกว่าต้องมีคนมาชอบเยอะเเน่ๆเลย ทำกิจกรรมเยอะอีก popularมากๆเราเลยรู้สึกเเย่นิดนึงอ่ะที่ว่าเราเป็นฝ่ายเลิกเเท้ๆทำไมเรายังนั่งเจ็บอยู่คนเดียวยังยุที่เดิม เราไม่มีสมาธิเลยเวลาเรียนหนังสือในหัวก้วนอยู่เเต่กับเขา ส่วนเขาดูจะทำอะไรๆในชีวิตได้มากขึ้นตอนไม่มีเรา
รู้สึกเเย่หลังจากที่เขาเลิกกับเรา ชชครับ