ตามหัวกระทู้เลยครับ..
เริ่มแรกเลยครับผมเป็น ราชการทหารครับ
ที่มาเป็นก็เนื่องจากพ่อผมเป็นทหารเห็นมาตั้งแต่เด็กๆครับ ในตอนนั้นมันก็ชอบแหละครับ.. ผมก็ได้สอบ นนส.ครั้งเดียวติดครับ รู้สึกข้อสอบง่ายมากความรู้ ม.3-6 การเข้าราชการไม่ยากอย่างที่คิด...จนได้เริ่มทำงาน
ความรู้สึกแรกๆก็ยังคงปกติดีครับ แต่เวลาผ่านไปเกือบ 1 ปี เราเริ่มที่จะรู้สึกครับ ระบบที่มันเก่าฝังรากลึกมานาน ล้าสมัย การทำงานที่โดนสอนงานเรียนรู้ได้ไวครับ จนเริ่มรู้สึกทำไมเรารับงานเยอะจังวะ แบบว่าเห้ยนี่มันงานคนอื่นทำไมโยนมาให้เรา งานที่คนอื่นทำผิดก็ให้เราแก้ จนเบียดเบียนเวลาส่วนตัวกันเลยทีเดียวแล้วไม่ใช่แค่วันเดียว หรือเดือนเดียว ผ่านมาเกือบปี จนรู้สึกตัวละว่า เห้ยแบบนี้คนทำก็ทำตาย คนสบายก็โครตสบายเลย เวลาเขาจะให้งานก็บอกทำไม่เป็นแค่นั้นเอง และยุคมืดก็มาถึงที่เขาบอกกันเวลาเจอนายดีก็ดีไป แต่พอเจออีกแบบก็... คนทำงานทำดีเสมอตัว พอทำผิดจะเอาให้ตาย โดนมากับตัวครับบอกเลย ท้อลูกใหญ่มาก ยังไม่พอครับ เจอเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ทำตัวเมา มาทำงานบ้างไม่มาบ้างแต่สนิดกับเจ้านายไงครับ ทำไรไม่เห็นเคยโดนโทษสักอย่าง บางทีหายไปเกือบอาทิตย์ แล้วเรื่องงานล่ะ? คนทำงานก็รับกรรมไป แถมคนแบบนี้ได้สองขั้นไปอีกต่างหาก เป็นระยะเวลารับราชการ 2 ปี รู้สึกหมดไฟสุดๆตอนแรกจะออกตั้งแต่ปีที่ 2 นี้ละครับ คุยกับพ่อแม่บอกทนอีกหน่อยค่อยหาสอบไปเดียวก็ดีขึ้น ลืมบอกครับผมจบมาก็เริ่มเรียน ป.ตรี วิศวะไฟฟ้าเลยครับ เลือกสาขานี้เพราะ คิดไว้แต่แรกว่าสอบ นายทหารง่ายครับ คิดเผื่อถึงอนาคตว่าถ้าไม่อยากเป็นต่อแล้วจะได้มีงานทำข้างนอกครับ แล้วที่คิดไว้ก็ไม่มีผิดเลยครับ มันไม่ใช่แค่ความน่าเบื่อ ระบบ สังคม เพื่อนร่วมงานแล้วครับ มันมาถึงเรื่อง เงิน!! การรับราชการที่ผู้ใหญ่บอกหนักบอกหนาว่ามั่นคงอย่างงั้นงี้
แต่ทำไมผมเห็นเดือนนึงอย่างต่ำถึงมีคนกู้ทุกเดือนละครับ กู้แต่งงาน กู้ซื้อรถ ไม่ว่าจะหมู่ หรือจ่าอวุโส นั้นหมายถึงไม่มีเงินเก็บเงินเดือนไม่พอใช้? นี้หรอครับมั่นคงของผู้ใหญ่ พอกู้ก็เข้าสู่กับดักวังวนของการใช่หนี้จน... ล่ะครับออกไม่ได้มีหนี้ ถ้าบอกให้ใช้อย่างประหยัดๆสิ! พอเพียงสิ! ส่วนตัวผมคิดว่าไม่ใช่ครับ ในเมื่อความต้องการเรามันไม่สมดุลกับรายได้ทำไมเราไม่เพิ่มรายได้แทนที่จะลดความต้องการละ? ผมเทรดหุ้น , forex , กองทุนรวม สะสมเล็กน้อยเรื่อยๆครับ แต่คิดแล้วยังไงก็ไม่พอหรอกครับกับราลการนี้ ในระหว่างเรียนได้พบปะกับคนทำงานเอกชนข้างนอก อายุโดยประมาณ 40 ต้นๆ เงินเดือนหลักสองแสนครับ เรื่องจริงครับมนุษย์เงินเดือนเอกชนหลักแสนเยอะแยะ เทียบกับราชการอายุ 40 เงินเดือนไม่กี่หมื่นนะไม่ถึงสามหมื่นด้วยซ้ำ ในระหว่างชีวิตช่วงอายุ 30 คือการสร้างครอบครัวแต่งงาน ราชการเงินเก็บยังเห็นไม่มีกันเลยต้องกู้ การเริ่มต้นก็มีหนี้แล้วจะมีความสุขอย่างไร ไหนจะมีลูก มีลูกก็ต้องมีรถ พอจริงๆหรอ?มั่นคงจริงๆหรอ? ผู้ใหญ่คนบอกสิทธิสวัสดิการไงดี ศึกษามาหมดแล้วครับถ้าทำงานเอกชนการปิดความเสี่ยงเรื่องสุขภาพก็คือการซื้อประกันแค่นั้นเอง ผมพยายามอธิบายให้พ่อแม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดนี้ แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะรับฟัง ทั้งๆที่พ่อก็เป็นทหารน่าจะเข้าใจมากที่สุด จนตอนนี้ผมใกล้จะตัดสินใจไม่ฟังแล้วครับ จะออกในสิ้นปีนี้แต่ไม่อยากจะทำให้เขาเสียใจควรบอกยังไงครับ
อยากลาออกจากราชการ แต่พ่อแม่ไม่เข้าใจ
เริ่มแรกเลยครับผมเป็น ราชการทหารครับ
ที่มาเป็นก็เนื่องจากพ่อผมเป็นทหารเห็นมาตั้งแต่เด็กๆครับ ในตอนนั้นมันก็ชอบแหละครับ.. ผมก็ได้สอบ นนส.ครั้งเดียวติดครับ รู้สึกข้อสอบง่ายมากความรู้ ม.3-6 การเข้าราชการไม่ยากอย่างที่คิด...จนได้เริ่มทำงาน
ความรู้สึกแรกๆก็ยังคงปกติดีครับ แต่เวลาผ่านไปเกือบ 1 ปี เราเริ่มที่จะรู้สึกครับ ระบบที่มันเก่าฝังรากลึกมานาน ล้าสมัย การทำงานที่โดนสอนงานเรียนรู้ได้ไวครับ จนเริ่มรู้สึกทำไมเรารับงานเยอะจังวะ แบบว่าเห้ยนี่มันงานคนอื่นทำไมโยนมาให้เรา งานที่คนอื่นทำผิดก็ให้เราแก้ จนเบียดเบียนเวลาส่วนตัวกันเลยทีเดียวแล้วไม่ใช่แค่วันเดียว หรือเดือนเดียว ผ่านมาเกือบปี จนรู้สึกตัวละว่า เห้ยแบบนี้คนทำก็ทำตาย คนสบายก็โครตสบายเลย เวลาเขาจะให้งานก็บอกทำไม่เป็นแค่นั้นเอง และยุคมืดก็มาถึงที่เขาบอกกันเวลาเจอนายดีก็ดีไป แต่พอเจออีกแบบก็... คนทำงานทำดีเสมอตัว พอทำผิดจะเอาให้ตาย โดนมากับตัวครับบอกเลย ท้อลูกใหญ่มาก ยังไม่พอครับ เจอเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ทำตัวเมา มาทำงานบ้างไม่มาบ้างแต่สนิดกับเจ้านายไงครับ ทำไรไม่เห็นเคยโดนโทษสักอย่าง บางทีหายไปเกือบอาทิตย์ แล้วเรื่องงานล่ะ? คนทำงานก็รับกรรมไป แถมคนแบบนี้ได้สองขั้นไปอีกต่างหาก เป็นระยะเวลารับราชการ 2 ปี รู้สึกหมดไฟสุดๆตอนแรกจะออกตั้งแต่ปีที่ 2 นี้ละครับ คุยกับพ่อแม่บอกทนอีกหน่อยค่อยหาสอบไปเดียวก็ดีขึ้น ลืมบอกครับผมจบมาก็เริ่มเรียน ป.ตรี วิศวะไฟฟ้าเลยครับ เลือกสาขานี้เพราะ คิดไว้แต่แรกว่าสอบ นายทหารง่ายครับ คิดเผื่อถึงอนาคตว่าถ้าไม่อยากเป็นต่อแล้วจะได้มีงานทำข้างนอกครับ แล้วที่คิดไว้ก็ไม่มีผิดเลยครับ มันไม่ใช่แค่ความน่าเบื่อ ระบบ สังคม เพื่อนร่วมงานแล้วครับ มันมาถึงเรื่อง เงิน!! การรับราชการที่ผู้ใหญ่บอกหนักบอกหนาว่ามั่นคงอย่างงั้นงี้
แต่ทำไมผมเห็นเดือนนึงอย่างต่ำถึงมีคนกู้ทุกเดือนละครับ กู้แต่งงาน กู้ซื้อรถ ไม่ว่าจะหมู่ หรือจ่าอวุโส นั้นหมายถึงไม่มีเงินเก็บเงินเดือนไม่พอใช้? นี้หรอครับมั่นคงของผู้ใหญ่ พอกู้ก็เข้าสู่กับดักวังวนของการใช่หนี้จน... ล่ะครับออกไม่ได้มีหนี้ ถ้าบอกให้ใช้อย่างประหยัดๆสิ! พอเพียงสิ! ส่วนตัวผมคิดว่าไม่ใช่ครับ ในเมื่อความต้องการเรามันไม่สมดุลกับรายได้ทำไมเราไม่เพิ่มรายได้แทนที่จะลดความต้องการละ? ผมเทรดหุ้น , forex , กองทุนรวม สะสมเล็กน้อยเรื่อยๆครับ แต่คิดแล้วยังไงก็ไม่พอหรอกครับกับราลการนี้ ในระหว่างเรียนได้พบปะกับคนทำงานเอกชนข้างนอก อายุโดยประมาณ 40 ต้นๆ เงินเดือนหลักสองแสนครับ เรื่องจริงครับมนุษย์เงินเดือนเอกชนหลักแสนเยอะแยะ เทียบกับราชการอายุ 40 เงินเดือนไม่กี่หมื่นนะไม่ถึงสามหมื่นด้วยซ้ำ ในระหว่างชีวิตช่วงอายุ 30 คือการสร้างครอบครัวแต่งงาน ราชการเงินเก็บยังเห็นไม่มีกันเลยต้องกู้ การเริ่มต้นก็มีหนี้แล้วจะมีความสุขอย่างไร ไหนจะมีลูก มีลูกก็ต้องมีรถ พอจริงๆหรอ?มั่นคงจริงๆหรอ? ผู้ใหญ่คนบอกสิทธิสวัสดิการไงดี ศึกษามาหมดแล้วครับถ้าทำงานเอกชนการปิดความเสี่ยงเรื่องสุขภาพก็คือการซื้อประกันแค่นั้นเอง ผมพยายามอธิบายให้พ่อแม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดนี้ แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะรับฟัง ทั้งๆที่พ่อก็เป็นทหารน่าจะเข้าใจมากที่สุด จนตอนนี้ผมใกล้จะตัดสินใจไม่ฟังแล้วครับ จะออกในสิ้นปีนี้แต่ไม่อยากจะทำให้เขาเสียใจควรบอกยังไงครับ