กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เพราะเรื่องเพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนเลย ผิดพลาดยังไง เว้นวรรคไม่ดียังไง ขออภัยไว้ก่อนเลยครับ
พ่อและแม่ของผมเลิกลากันมาได้10ปีแล้วครับ ตั้งแต่ผม12ขวบ 10ปีที่ผ่านมาผมไม่รู้สึกขาดหรืออะไรเลยครับ ได้แต่จำให้ขึ้นใจว่าพ่อเค้าทิ้งเราไปเราต้องอยู่ให้ได้ คำพูดสุดท้ายของพ่อเมื่อ10ปีที่แล้วที่ผมได้ยินคือ แม่ผมโทรไปให้ช่วยออกค่าเทอม พ่อผมตอบกลับมาว่า ไปหาเอาเองหย่าแล้ว ก็คือตัดขาดแล้วแล้วแม่ผมก็เลี้ยงผมมาด้วยตัวคนเดียวตลอด ไม่เคยติดต่อหรืออะไรทั้งสิ้น จนเรื่องเกิดเช้าวันนี้ ผมนั่งทำวิจัยอยู่ แม่บอกว่าป๊าทักFacebookมา และขอเบอร์ติดต่อ จนโทรมาบอกว่าจะขอมาอยู่ที่บ้านสักอาทิตย์ได้ไหม จะมาหางานทำในกรุงเทพไม่มีที่พักและงินติดตัวเหลือน้อย และผมก็ได้โทรกลับไป คำแรกที่ได้ยินป๊าอยากเจอลูกจังเลย โตเป็นหนุ่มแล้วสินะ เป็นยังไงบ้าง แต่สิ่งที่ผมอัดอั้นมานานมันก็ระเบิดออก ผมถามป๊าว่า 10ปีที่ผ่านมาคุณไปอยู่ไหนมา วันที่ผมกับแม่ลำบาก วันที่แม่ไม่สบาย วันที่แม่ล้มป่วย คุณไปอยู่ที่ไหน บ้านหลังนี้ แม่ทำงานใจแทบขาดเพื่อให้ผมมีบ้านอยู่ ให้มีรถขับ วันที่ผมอยู่ห้องเช่ากัน2คน คุณไปใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ที่ไหน ผมสู้กันมา2คน คุณไม่ควรโผล่หน้ามาให้ผมกับแม่เห็นด้วยซ้ำ และตัดสายไป หลังจากนั้นมีข้อความเข้ามาเยอะมากจากเบอร์ป๊า ว่าผมและแม่สารพัด เห็นแก่ตัวบ้างแหละ อกตัญญูบ้างแหละ เค้าเป็นคนทำให้เกิดมาทำไมทอดทิ้งเค้า ทำไมตอนลำบากทำไมไม่ช่วยเหลือคนที่เรียกว่าพ่อ นรกจะกินหัวบ้างอะไรบ้าง แต่ตอนนี้อีกใจนึงผมก็มานั่งรู้สึกผิดว่าเฮ้ยอย่างน้อยเค้าก็ทำเราเกิดมามั้ยวะ อาทิตย์เดียวทำไมไม่ให้เค้าพักเค้าอาศัยบ้านก็มีตั้งหลายห้อง แต่อีกใจของผม 10 ปีที่ผ่านมา ผมพูดได้เต็มปากเลยว่ามันทรมานมากๆ กว่าแม่ผมจะลืมตาอ้าปากได้ ผมก็ม.6จะเข้ามหาลัยแล้ว ตอนผมสู้ผมสู้กันมา2คน ข้างในผมตอนนี้มันมีแต่ความเสียใจว่าทำไมป๊าต้องมาพูดให้เรารู้สึกผิดแบบนี้ ป๊าหรือป่าวที่ต้องเป็นคนสำนึกผิด
ผมผิดมั้ยครับทุกคนที่พูดและทำแบบนี้
ผมกับแม่ผิดมั้ยครับที่ไม่ช่วยเหลือพ่อ
พ่อและแม่ของผมเลิกลากันมาได้10ปีแล้วครับ ตั้งแต่ผม12ขวบ 10ปีที่ผ่านมาผมไม่รู้สึกขาดหรืออะไรเลยครับ ได้แต่จำให้ขึ้นใจว่าพ่อเค้าทิ้งเราไปเราต้องอยู่ให้ได้ คำพูดสุดท้ายของพ่อเมื่อ10ปีที่แล้วที่ผมได้ยินคือ แม่ผมโทรไปให้ช่วยออกค่าเทอม พ่อผมตอบกลับมาว่า ไปหาเอาเองหย่าแล้ว ก็คือตัดขาดแล้วแล้วแม่ผมก็เลี้ยงผมมาด้วยตัวคนเดียวตลอด ไม่เคยติดต่อหรืออะไรทั้งสิ้น จนเรื่องเกิดเช้าวันนี้ ผมนั่งทำวิจัยอยู่ แม่บอกว่าป๊าทักFacebookมา และขอเบอร์ติดต่อ จนโทรมาบอกว่าจะขอมาอยู่ที่บ้านสักอาทิตย์ได้ไหม จะมาหางานทำในกรุงเทพไม่มีที่พักและงินติดตัวเหลือน้อย และผมก็ได้โทรกลับไป คำแรกที่ได้ยินป๊าอยากเจอลูกจังเลย โตเป็นหนุ่มแล้วสินะ เป็นยังไงบ้าง แต่สิ่งที่ผมอัดอั้นมานานมันก็ระเบิดออก ผมถามป๊าว่า 10ปีที่ผ่านมาคุณไปอยู่ไหนมา วันที่ผมกับแม่ลำบาก วันที่แม่ไม่สบาย วันที่แม่ล้มป่วย คุณไปอยู่ที่ไหน บ้านหลังนี้ แม่ทำงานใจแทบขาดเพื่อให้ผมมีบ้านอยู่ ให้มีรถขับ วันที่ผมอยู่ห้องเช่ากัน2คน คุณไปใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ที่ไหน ผมสู้กันมา2คน คุณไม่ควรโผล่หน้ามาให้ผมกับแม่เห็นด้วยซ้ำ และตัดสายไป หลังจากนั้นมีข้อความเข้ามาเยอะมากจากเบอร์ป๊า ว่าผมและแม่สารพัด เห็นแก่ตัวบ้างแหละ อกตัญญูบ้างแหละ เค้าเป็นคนทำให้เกิดมาทำไมทอดทิ้งเค้า ทำไมตอนลำบากทำไมไม่ช่วยเหลือคนที่เรียกว่าพ่อ นรกจะกินหัวบ้างอะไรบ้าง แต่ตอนนี้อีกใจนึงผมก็มานั่งรู้สึกผิดว่าเฮ้ยอย่างน้อยเค้าก็ทำเราเกิดมามั้ยวะ อาทิตย์เดียวทำไมไม่ให้เค้าพักเค้าอาศัยบ้านก็มีตั้งหลายห้อง แต่อีกใจของผม 10 ปีที่ผ่านมา ผมพูดได้เต็มปากเลยว่ามันทรมานมากๆ กว่าแม่ผมจะลืมตาอ้าปากได้ ผมก็ม.6จะเข้ามหาลัยแล้ว ตอนผมสู้ผมสู้กันมา2คน ข้างในผมตอนนี้มันมีแต่ความเสียใจว่าทำไมป๊าต้องมาพูดให้เรารู้สึกผิดแบบนี้ ป๊าหรือป่าวที่ต้องเป็นคนสำนึกผิด
ผมผิดมั้ยครับทุกคนที่พูดและทำแบบนี้