วันนี้เราจะมาเล่าแบบรวบๆเลยละกัน หลังจากที่เราเรียนจบจากบ้านนอกตอนนั้นเราจบม.6แล้วกำลังจะสอบเรียนต่อ ที่จังหวัดอยุธยา หลังจากที่เราสอบติดก็ได้มาเรียนตามปกติ แต่การเรียนคือการลงทุน ด้วยความที่ไม่มีใครซัพพรอทเรื่องการเรียนเราเลยต้องหางานทำตอนหลังเลิกเรียนและงานที่ได้ก็คือ ร้านเหล้า!! และนี้กำลังเป็นจุดเริ่มต้น ที่จะเปลี่ยนชีวิตไปตลอด
เราได้งานกลางคืน ตื่นเช้าเข้าเรียน ในทุกๆวัน จนมีวันหนึ่งเราได้เจอลูกค้าคนนึงคนนี้เราดูแลเขาและเขาก็ถูกใจเราในเรื่อง บริการ ลูกค้าคนนี้เป็นฝรั่ง คงเป็นเพราะเรา สื่อสารได้และดูแลเขาดีและเขาก็ชอบ หลังขากเลิกงานเขาพาเราไปต่อ ที่ร้านอื่น แต่ไม่ได้ไปคนเดียวนะมีพี่ๆไปกันหลายคน พอสิ้นสุดในคืนนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับ แต่ลืมขอคอนแทคเขาไว้ มีพี่คนนึงแนะนำว่าลองโหลดแอปนี้มาสิเื่อจะเจอเขา แอ็ปตัวนี้ มี ตัวG เป็นแอปหาคู่หาเพือน ด้วยความที่มาจากบ้านนออกที่บ้านไม่มีแอ็ปแบบนี้เราเลยไม่รู่จัก
แล้วเราก็โหลดมา ในที่สุดก็เจอเขาจริงๆ เขาทักมาคุยดีมาก ยิ่งคุยไปนานความสัมพันเริ่มเปลียนไป เรากับเขาเริ่มรู้จักกันมากขึ้น แล้วตกลงคบหากันในที่สุดต้อนนั้นเราคิดว่าเราโชคดีมาก มีแฟนเป็น ฝอ แถมรวยอีกตั้งหาก พอเราคบกันนานไปเรื่อง sex ก็เข้ามา คงไม่ต้องบอกว่าทำไรกัน แต่เราป้องกันนะ แต่เรื่องที่ทำใหตกใจคือ ตื่นมาแล้วเจอถุงยาง ที่ขาด! แล้วเขาก็นั้งดูอึนๆ บอกตามตรงเราไม่ได้คิดอะไรเลย ตอนนั้นก็คิดว่าเข้าคงจะเพลีย หรือ อะไร ส่วนเราก็ไม่ได้คิดเรื่องนั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องโรคที่จะตามมา เพราะเขาเป็นครู เราเคยถามนะว่ามาไทยตรวจอะไรไหมเขาก็บอกทุกอย่างนะแต่แค่เขาไม่ได้บอกว่าเขาเป็น
วันหนึ่งเขาก็จะต้องกลับประเทศไป เลยนัดให้เราไปเจอทีคอนโดเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็ได้คุยถึงคืนนั้นและแนะนำให้เราไปตรวจสะ ตอนนั้นตกใจมาก เลยตัดสินใจไปตรวจ ที่ รพ แห่งหนึ่งในอยุธยา และผลก้ออกมาว่า positive ช็อคมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย มีคำถามมากมายว่าจะอายังไงต่อกับชีวิต สิ่งแรกที่คิดเลย อาย ไม่กล้าเจอใคร กลัวคนอื่นรู้เพราะเราก็โกหกไม่เนียน ได้แต่นั่งอยู่ในห้องนั่งคิดว่าทำไมเราแม้งโง่ขนาดนี้ แถมทักไปหาเขา็ไม่ตอบ ไลน์ไม่อ่านอ่านแต่ไม่ตอบเสียใจมาก อยากตายเป็นอันดับแแรก
นั่งร้องให้ทุกวัน แต่ทำไงชีวิตมันถูกกำหนดให้เป็นแบบนี้ ชีวิตยังคงเป็นเหมือนเดิม เรียนแล้วทำงาน แต่ที่เพิ่มเข้ามาคือการแสดงละคร การใส่หน้ากากเพื่อปิดบังตัวเอง ไม่ไห้ใครรู้ ทำแบบนี้ทุกวัน ร้องให้ทุกวัน จนมาคิดได้ว่าเราอยากออกจากตรงนี้
เราเลยเริ่มออกไปข้างนอก ไปหาเพื่อน จากไม่กินเหล้าก็กินบ่อย เพราะอยากเมาและหลับไป ต่การไปหาหมอบ่อย เลทำไห้เป็นที่สังเกตุ มี่คนถามมากมายว่าทำไำมไปบ่อยจัง สิ่งที่ตอบไปก็คือ เราเป็นเลือดจาง หลังๆมาเราพยายามหนีจากเรื่องเหล่านี้แต่มันก็เป็นเงาติดตามตัว เราปิดกั้นตัวเองจากโลก เราสร้างกำแพงที่สู้และหนามาก โครตอยากออกจากจุดนี้ ไม่รู้จะคุยกับใคร ถามตัวเองอยุ่เป็นประจำ ใช้ชีวิตทีแอบๆซ่อนๆ เห้อ.... ท้อนะเหนื่อยด้วย จุดประสงค์ ที่มาแชร์เรื่องราววันนี้ เราแค่อยากมีเพื่อนที่คุยกับเราได้ ไม่รังเกรียดเรา ใครสักคนที่คุยกับเราได้.
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน.
ราจะมาเล่าเรื่องราวก่อนที่เราจะรับเชื่อ HIV ตั้งแต่เริ่มจนปัจจุบันให้ทุกคนฟัง (ตอน 3)
เราได้งานกลางคืน ตื่นเช้าเข้าเรียน ในทุกๆวัน จนมีวันหนึ่งเราได้เจอลูกค้าคนนึงคนนี้เราดูแลเขาและเขาก็ถูกใจเราในเรื่อง บริการ ลูกค้าคนนี้เป็นฝรั่ง คงเป็นเพราะเรา สื่อสารได้และดูแลเขาดีและเขาก็ชอบ หลังขากเลิกงานเขาพาเราไปต่อ ที่ร้านอื่น แต่ไม่ได้ไปคนเดียวนะมีพี่ๆไปกันหลายคน พอสิ้นสุดในคืนนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับ แต่ลืมขอคอนแทคเขาไว้ มีพี่คนนึงแนะนำว่าลองโหลดแอปนี้มาสิเื่อจะเจอเขา แอ็ปตัวนี้ มี ตัวG เป็นแอปหาคู่หาเพือน ด้วยความที่มาจากบ้านนออกที่บ้านไม่มีแอ็ปแบบนี้เราเลยไม่รู่จัก
แล้วเราก็โหลดมา ในที่สุดก็เจอเขาจริงๆ เขาทักมาคุยดีมาก ยิ่งคุยไปนานความสัมพันเริ่มเปลียนไป เรากับเขาเริ่มรู้จักกันมากขึ้น แล้วตกลงคบหากันในที่สุดต้อนนั้นเราคิดว่าเราโชคดีมาก มีแฟนเป็น ฝอ แถมรวยอีกตั้งหาก พอเราคบกันนานไปเรื่อง sex ก็เข้ามา คงไม่ต้องบอกว่าทำไรกัน แต่เราป้องกันนะ แต่เรื่องที่ทำใหตกใจคือ ตื่นมาแล้วเจอถุงยาง ที่ขาด! แล้วเขาก็นั้งดูอึนๆ บอกตามตรงเราไม่ได้คิดอะไรเลย ตอนนั้นก็คิดว่าเข้าคงจะเพลีย หรือ อะไร ส่วนเราก็ไม่ได้คิดเรื่องนั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องโรคที่จะตามมา เพราะเขาเป็นครู เราเคยถามนะว่ามาไทยตรวจอะไรไหมเขาก็บอกทุกอย่างนะแต่แค่เขาไม่ได้บอกว่าเขาเป็น
วันหนึ่งเขาก็จะต้องกลับประเทศไป เลยนัดให้เราไปเจอทีคอนโดเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็ได้คุยถึงคืนนั้นและแนะนำให้เราไปตรวจสะ ตอนนั้นตกใจมาก เลยตัดสินใจไปตรวจ ที่ รพ แห่งหนึ่งในอยุธยา และผลก้ออกมาว่า positive ช็อคมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย มีคำถามมากมายว่าจะอายังไงต่อกับชีวิต สิ่งแรกที่คิดเลย อาย ไม่กล้าเจอใคร กลัวคนอื่นรู้เพราะเราก็โกหกไม่เนียน ได้แต่นั่งอยู่ในห้องนั่งคิดว่าทำไมเราแม้งโง่ขนาดนี้ แถมทักไปหาเขา็ไม่ตอบ ไลน์ไม่อ่านอ่านแต่ไม่ตอบเสียใจมาก อยากตายเป็นอันดับแแรก
นั่งร้องให้ทุกวัน แต่ทำไงชีวิตมันถูกกำหนดให้เป็นแบบนี้ ชีวิตยังคงเป็นเหมือนเดิม เรียนแล้วทำงาน แต่ที่เพิ่มเข้ามาคือการแสดงละคร การใส่หน้ากากเพื่อปิดบังตัวเอง ไม่ไห้ใครรู้ ทำแบบนี้ทุกวัน ร้องให้ทุกวัน จนมาคิดได้ว่าเราอยากออกจากตรงนี้
เราเลยเริ่มออกไปข้างนอก ไปหาเพื่อน จากไม่กินเหล้าก็กินบ่อย เพราะอยากเมาและหลับไป ต่การไปหาหมอบ่อย เลทำไห้เป็นที่สังเกตุ มี่คนถามมากมายว่าทำไำมไปบ่อยจัง สิ่งที่ตอบไปก็คือ เราเป็นเลือดจาง หลังๆมาเราพยายามหนีจากเรื่องเหล่านี้แต่มันก็เป็นเงาติดตามตัว เราปิดกั้นตัวเองจากโลก เราสร้างกำแพงที่สู้และหนามาก โครตอยากออกจากจุดนี้ ไม่รู้จะคุยกับใคร ถามตัวเองอยุ่เป็นประจำ ใช้ชีวิตทีแอบๆซ่อนๆ เห้อ.... ท้อนะเหนื่อยด้วย จุดประสงค์ ที่มาแชร์เรื่องราววันนี้ เราแค่อยากมีเพื่อนที่คุยกับเราได้ ไม่รังเกรียดเรา ใครสักคนที่คุยกับเราได้.
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน.