สวัสดีค่ะ ปกติเป็นคนร่าเริงมาก มาอยู่หอคนเดียวตั้งแต่อายุ15ตอนเรียนปวช. นอนคนเดียว อยู่คนเดียว2ปีกว่า ก็สามารถนอนหลับได้ปกติ ง่วงก็นอน ใช้ชีวิตตามวิถีเด็กหอ นอนดึกตื่นสาย แต่ ณ ตอนนั้นที่นอนดึกเพราะติดโทรศัพท์ เล่นโทรศัพท์เล่นเกมส์ เลยไม่ได้รู้สึกว่าการนอนดึกมันเป็นปัญหาในการใช้ชีวิต แต่พอเข้ามา ปวช.ปี3 เทอม2 มีพี่คนนึงในห้องเสียชีวิต ในคืนนั้นที่รู้ข่าว ตรงกับวันหยุดยาว4วันพอดี เพื่อนที่หอกลับบ้านหมด ทั้งชั้นเหลือห้องเราห้องเดียว แล้วเรากลัวมาก นอนไม่ได้ทั้งคืน ในหัวมีแต่ภาพเค้าติดตาตลอดเวลาที่หลับตา เราหลอนไปเอง คิดเองเออเอง ถึงขั้นที่เราปวดฉี่มาก แต่เรากลัวแบบไม่กล้าลุกไปฉี่ในห้องน้ำยอมอั้นฉี่ จนมันทนไม่ไหวเราเลยข่มใจลุกไปห้องน้ำ แล้วก็นอนไม่หลับเลยหลับตาทีไรเราจะหลอนไปเองตลอดทั้งคืน จนเราตัดสินใจไม่นอนกลางคืน อยู่จนเช้าแบบง่วงมาก ทรมานตัวเองมาก รอนอน6โมงเช้า จะได้ไม่หลอนมาก เป็นแบบนั้น3วันเต็มๆจนเพื่อนเรากลับหอ เรารีบไปนอนกับเพื่อนเรา เพราะเราไม่สามารถนอนคนเดียวได้ เรากลัวจนอาบน้ำไม่ได้ อาบน้ำไวมากแบบให้เสร็จๆไปเฉยๆ หลังจากเหตุการณ์นั้นเรากลายเป็นคนที่ไม่สามารถนอนคนเดียวได้อีก เหมือนความกลัวมันฝังใจ ฝังในหัวตลอด เรานอนกับเพื่อนทุกวันจนหมดเทอมแล้วเราก็จบปวช. ปิดเทอมกลับมาอยู่บ้านหลายเดือนมาก เพราะติดโควิด วิทลัยเลื่อนเปิดเทอม พอกลับมาอยู่บ้านเราไม่กลัวอะไรเลยเหมือนอยู่บ้านแล้วอุ่นใจ เราสามรถนอน3 4ทุ่มเเบบสบายใจเหมือนคนปกติได้ เรายอมรับว่าการอยู่บ้านเป็นความสุขของเรามาก เราอุ่นใจ เราหลับลง ใช้ชีวิตปกติ เราไม่ต้องใช้ชีวิตในความกลัวหรือความคิดมาก อยู่บ้านหลายเดือนมาก จนถึงเวลาที่เราต้องกลับมาเรียน ปวส. เราก็คิดว่าเราสามารถนอนคนเดียวได้แล้ว เพราะเพื่อนที่เรานอนด้วยทุกวันตอนนั้น มันไม่ได้เรียนต่อ และเหตุการณ์ก็ผ่านมาหลายเดือน เราน่าจะใช้ชีวิตแบบปกติได้แล้ว แต่ไม่เลยพอเรากลับมาถึงหอมาอยู่คนเดียว อาการเดิม ความกลัว ความคิดมาก แบบเดิมๆกลับเข้าในหัวเราตลอด แต่ก็อาจจะกลัวไม่เท่าช่วงแรกๆเฉยๆ เรานอนไม่หลับ นอนไม่ได้ ไม่สามารถหลับลง นอนไม่หลับเพราะอาการกลัว
หลังจากเจอเหตุการณ์ฝังใจ ร่างกายอยากนอนมาก แต่ความรู้สึกหลับไม่ลงเลย พยายามข่มใจนอนก็ไม่หลับ ต้องเล่นโทรศัพท์จนอยู่ไม่ไหว ตี3ตี4 มันจะหลับไปเองแบบไม่รู้สึกตัว เรารู้สึกท้อมาก เราเรียนไม่ไหว เราง่วงตอนเช้า เราปวดหัว ร่างกายแย่มาก หน้าโทรม มีแต่ความรู้สึกอยากกลับบ้านตลอดเวลา เราร้องไห้จนไม่รู้จะปลอบตัวเองยังไงให้หายกลัว ไม่สามารถนอนปิดไฟแบบคนปกติได้เลย เป็นแบบนี้มาจนตอนนี้จะปิดเทอม1ของปวส.1 แล้วเราก็ยังไม่หายกลัว ไม่สามารถใช้ชีวิตปกตินอนได้ปกติเหมือนคนอื่น เรารู้สึกว่าเป็นผลเสียต่อชีวิตเรามาก เราอยากนอน3 4ทุ่ม พักผ่อนร่างกาย ง่วงแค่ไหนเราก็ข่มตานอนไม่ได้ ถ้าเราแก้ความกลัวตรงนี้ไม่ได้แก้อาการนี้ไม่ได้ มันก็คงจะเป็นไปเรื่อยๆใช่ไหม เราอยากใช้ชีวิตแบบคนปกติ อยากนอนได้เต็มที่ ไม่อยากทรมานร่างกายแบบนี้เลย เราควรปรึกษาจิตแพทย์ปรึกษาหมอไหม? ใครพอมีความรู้ช่วยตอบทีนะคะ ถือว่าช่วยกันช่วยเราให้กลับมาใช้ชีวิตปกติได้อีก ขอบคุณมากๆค่ะที่เสียเวลามาอ่าน