.

               ‘ท่าต่อไปคือท่าซูโม่สควอทนะครับ โดยการทำสควอทแล้วปั๊มลงไปสามครั้ง ก่อนจะลุกขึ้น ตอนปั๊มหายใจเข้า ตอนลุกขึ้นหายใจออกนะครับ ทำ 45 วินาที เริ่ม’

              เสียงเทรนเนอร์สอนทำท่าออกกำลังในยูทูป พรนภากำลังออกกำลังกายที่หน้าทีวีในชุดกางเกงขาสั้น และ สปอร์ตบาร์เช่นเคย ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทำ เพราะรักษาหุ่นอีกทั้งสุขภาพของตนเองด้วย ทำไปทำมาก็ชินมันเสียแล้ว เป็นระยะเวลาสองปีกว่า ๆ กับการออกกำลังกายทุกวันเช่นนี้ และ พอใจกับรูปร่าง สัดส่วนน้ำหนักของตนเองขณะนี้มาก ๆ ความอดทนมุ่งมั่นไม่เคยสูญเปล่า ได้ผลลัพธ์ตอบแทนกลับมาอย่างสมดังใจ

               วันไหนไม่ได้ทำรู้สึกคิดมากอย่างไรไม่รู้ เป็นกังวลเรื่องน้ำหนัก โดยมีอีกคนนั่งมองด้วยความสบายใจ อิจฉานัก ทำไมตนเองไม่เกิดมาผอมบ้าง จะได้ไม่ต้องออกกำลังกายให้เหนื่อย จะทานอะไรก็ตามที่อยากทาน อิจฉาคนทานอะไรก็ไม่อ้วนมาก ๆ

             “พี่เมธีอย่าหัวเราะนภาดิ นภาเหนื่อยนะ ฮ่วย” ค่อนขอดให้กับคนที่นอนเอนหลังพิงหัวเตียง ที่กำลังหัวเราะตนเองอยู่ เมธีนอนเอามือไขว้รองศีรษะพิงหัวเตียงส่งยิ้มให้เธอ มองเธออกกำลังกาย “ดัมเบลซื้อมาทำไมก่อน ซื้อมาไม่เล่นอ่ะ” พูดขณะทำท่าสควอทไปด้วย

               “เอ๋า… ชอบหาเรื่องเค้าน้อน้องนภา พี่ยังไม่ทันทำอะไรเลย” พูดกลั้วยิ้ม มองร่างบางผิวขาวเนียนที่มีเม็ดเหงื่อชุ่ม ๆ นั้นด้วยความรัก เซ็กซี่ยิ่งนัก “ก็ซื้อมาเล่นนี่ล่ะค่ะ เค้าเล่นอยู่ชอบว่าเค้าอยู่เรื่อยเลย รีบ ๆ ทำจะได้อาบน้ำไปทานข้าวค่ะ”

              “ชิ ! หัวเราะตัดกำลังเค้าหรือไง ฮ่วย คนยิ่งเหนื่อยก็เหนื่อยไปอีก ชอบแกล้งนะเวลานภาออกกำลังกายอ่ะ” บ่นให้คนนอนดูตนเองบนเตียง จากนั้นจึงเลิกสนใจ ตั้งใจออกกำลังกายต่อไป วันนี้ทำสควอททั้งเซ็ตไม่เหนื่อยเท่าไหร่ ถ้าวันไหนแพลงค์แทบอยากร้องไห้ มีแต่ท่ายาก ๆ เหนื่อย ๆ ทว่าถึงอยากจะร้องแค่ไหนก็ต้องทำเพื่อหุ่น และ สุขภาพ

               “เฮ้อ ! สักทีเหอะ “ พรนภาพ่นลมหายใจออกจากปากด้วยความเหนื่อย ตอนนี้เนื้อตัวเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อจากการออกกำลังกาย หยิบผ้ามาซับใบหน้าให้เหงื่อแห้งสักหน่อย ไหลเยิ้มเต็มหน้าเต็มตาไปหมด “ผ่านไปอีกวันกับชีวิตคนอ้วนอย่างฉัน กับร่างกายที่ดูอวบอั๋น ฮา “ ร้องเพลงแซวตนเองเสียเลย พร้อมหัวเราะด้วยความชอบใจนัก

               “ก็ไม่ได้บอกให้ทำนี่คะ เค้ากอดไม่ถนัดเลย ตัวเล็กนิดเดียว อยากให้อ้วน ๆ อ่ะ จะได้กอดถนัด นี่ดูพี่ ! ไม่ต้องทำอะไรเลยก็หุ่นดี “ เมธีพูดอวดหุ่นตนเอง เอ็นดูกับความรักษาหุ่นของภรรยารุ่นลูกมาก เพราะหลังจากนั้นสาวเจ้าก็ทานแทบทุกอย่าง ไม่รู้จะออกกำลังกายไปทำไม แต่ ถึงอย่างไรก็ไม่เคยขัด อยากทำอะไรก็ให้ทำถ้ามันเป็นความสุขของเธอ

                “ไม่ได้ ! เค้าจะอ้วนไม่ได้” พรนภาส่ายนิ้วไปมาอย่างทะเล้น “เคยอ้วนแล้วอึดอัด”

                “พี่ชอบน้องตอนหนักห้าสิบนะคะ” หัวเราะหึหึในลำคอ นึกไปถึงตอนเจอกันคบกันใหม่ ๆ พรนภาอวบกว่านี้มาก ๆ มีน้ำมีนวลเหลือเกิน ตอนนี้อะไรก็ไม่รู้ผอมเชียว

               ถึงอย่างไรก็ชอบ ชอบทุกอย่างในความเป็นพรนภาที่สุด ไม่สร้างภาพ ชอบในความเป็นตัวของตัวเองของพรนภาที่สุด ตอนคบกันครั้งแรกเป็นแบบไหน ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นสำหรับผู้หญิงคนนี้

                “ม่าย ๆ ไม่ ! โน ! อย่าพูดเช่นนั้นที่รัก ฮา “ พูดกลั้วหัวเราะ พูดเล่นกันก่อนจะไปอาบน้ำ

                 “ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ แล้วมาทานข้าวกัน” เพราะหิวข้าวแล้ว มัวแต่เล่นกันอยู่แบบนี้ไม่ได้ทานข้าวสักที

                พรนภาถอดเสื้อผ้าตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ไม่สนสายตาคู่นั้นของสามีคราวพ่อจะมองอย่างไร โชว์เรือนร่างเปลือยเปล่าทุกสัดส่วนให้เขาดู มันเป็นเรื่องปกติที่เธอทำแบบนี้อยู่แล้ว เพราะชินมันเสียแล้วกับการทำแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องเขินอะไรเนื่องจากอยู่ด้วยกันมาหลายปีมาก ๆ

               “ไม่อายพี่เลยน้อทุกวันนี้” พูดกลั้วยิ้ม ชอบพรนภายิ่งนัก ตั้งใจมองร่างบางผิวขาวเนียนดังไฟนีออนนั้นตาไม่กะพริบ เรือนร่างนั้นช่างเย้ายวนหัวใจเหลือเกิน “ใจเย็น ๆ ลูก ทานข้าวก่อน เดี๋ยวไม่ได้ทานข้าวกันพอดี “ พูดกลั้วหัวเราะ แกล้งพูดหยอกไปอย่างนั้น

               พรนภายิ้มปนหัวเราะเบา ๆ ตลกเมธีนัก “ฮุ้ย… อ่อน ! แค่นี้เองก็ลุก” แซวแบบขำ ๆ ขมวดคิ้วแกล้งทำหงุดหงิดให้

               “เอ๊า ป๊าด ! อ่อนวาซั่นผีบ้าเอ้ย ฮา  “ เขามองหน้าเธอพร้อมหัวเราะกับความเข้าใจ “ไผพาวาคะ ไม่ลุกสิแปลก ฮา ! ไม่ลุกนี่งานเข้าเลยนะคะ ” พูดพร้อมหัวเราะลั่นห้อง เธอเองก็ขำกับคำพูดของเขาเช่นกัน

                “หาผัวใหม่เลยล่ะ “ แกล้งพูดไม่ทันได้คิดอะไร เพราะในใจไม่เคยคิดจะจากเขาไปไหน แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนแปลงเขาไปมากแค่ไหนก็ตาม เธอก็ยังจะอยู่กับเขา จึงพูดแบบนั้นออกไปโดยไม่ทันได้คิด แค่พูดแซวเล่น ๆ ขำ ๆ เท่านั้น

               “ฮ่วยคือเว้าจังสิ ! เดี๋ยวเหอะ” เขาหุบยิ้มทันที พร้อมมองมาที่เธอไม่ละสายตา

                “เอ๋าตัวเอง ! ฮ่วย… เค้าพูดเล่นเฉย ๆ น่า อิอิ ” เดินเข้าไปกอดสามีทั้งร่างเปลือยเปล่า ทั้งเหงื่อเต็มตัวนี่แหละ ทว่ามันก็ได้แห้งไปหมดแล้วจึงไม่เหนียวเหนอะอะไร “พูดเล่นค่ะ ยิ้มก่อน ! ยิ้มก่อนเร็ว ยิ้มให้เค้าก่อน “ นั่งกอดเมธีเอาไว้อย่างนั้น เมธีเองก็กอดตอบ รวบเอวของเธอแบบไม่รังเกียจเหงื่อของเธอสักนิด พร้อมจูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ ด้วย

               “ไปอาบน้ำเลยค่ะ เหนียวไปหมดแล้วเนี่ย” เขาพูดขณะที่กอดเธอเอาไว้

               “เค้าพูดเล่นนะพี่เมธี” มองด้วยแววตาเว้าวอน รู้สึกผิดที่สุด พูดเล่นจริง ๆ ไม่เคยคิดจะจากไปไหนเลยสักครั้ง แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่เคย “ตัวเองเชื่อเค้ามั้ยว่าเค้าแค่พูดเล่นอ่ะ” แคร์ความรู้สึกของเขามากที่สุดเลยนาทีนี้

                “พี่เชื่อน้องค่ะ ! แต่ว่าถ้าน้องจะทิ้งพี่ไปพี่ก็ไม่เสียใจ เพราะพี่ถือว่าระยะเวลาที่เรารักกันอยู่ด้วยกันพี่ทำดีที่สุดแล้ว พี่มอบความรักให้น้องเต็มที่ ๆ สุดแล้วค่ะ” ไป ๆ มา ๆ จากที่พูดเล่นกันอยู่ดี ๆ กลับกลายเป็นว่าซึ้งซะอย่างนั้น เพราะคำพูดพล่อย ๆ ของเธอแท้ ๆ “ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะที่รักของเค้า” จูบไปหนึ่งฟอด

              “ค่ะ ! “ ตอบตกลงพร้อมมองหน้าขาวสะอาดนั้นไม่ละสายตาเหมือนกัน ไม่ยอมผละออกจากตัวของเขายังกอดไว้อย่างนั้น

               “อะไรคะ ! “ เมธีเลิกคิ้วถาม “เค้าเชื่อน้องค่ะ แล้วเค้าก็ไม่ได้คิดมากด้วย “ ยิ้มให้ก่อนจะจูบไปอีกรอบ

                “เค้ารักพี่เมธีมากเลยรู้มั้ย ฮื้ย ! คันแข่วคนเด้” พูดพร้อมออกแรงรัดตัวของเขาเข้าแน่น ๆ กอดเอาไว้แน่น ๆ เลย เจ้าตัวหัวเราะชอบใจใหญ่

                    “มีแรงแค่นี้ ! บอกแล้วให้เลิกออกกำลังกายก็ไม่เชื่อ “ เมธีพูด นึกเอ็นดูพรนภานัก ทำอะไรก็น่ารักในสายตาของเขาไปหมด แม้ในยามที่งอน ในยามที่พูดไม่เข้าใจไม่รู้เรื่องงอแงเหมือนเด็ก ๆ ในยามที่เอาแต่ใจ หรือ ในเวลาไหน ๆ ก็ตาม พรนภาก็ยังน่ารักในสายตาของเขาเสมอ เพราะเขารู้นิสัยแท้จริงของภรรยาคนนี้ดีว่าเป็นเช่นไร

                “ไปอาบน้ำจริง ๆ แล้วนะ” จากนั้นก็ผละออกจากตัวเมธี เดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ส่วนเขายิ้มให้ร่างบางนั้น ไม่เคยรักเธอน้อยลงเลยสักครั้ง

              ครู่เดียวพรนภาก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ทั้งสองคนนั่งทานข้าวมื้อเย็นพร้อมกัน ในห้องครัวภายในคอนโดเล็ก ๆ เพียงเท่านี้ก็มีความสุขที่สุด นั่งทานข้าวกับคนที่รัก พูดคุยปรับทุกข์ให้กำลังใจกันในทุก ๆ วัน เข้าใจกันเสมอแค่นี้ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

              “ไปฉีดวัคซีนวันไหนคะ” ถามภรรยาระหว่างนั่งทานข้าวด้วยกัน ค่อย ๆ ทานไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อน ใช้ชีวิตช้า ๆ เวลาส่วนตัวของตนเองไปกับคนที่รัก หลังจากเร่งรีบกับคนอื่นมาตลอดทั้งวัน มองภรรยาด้วยความห่วงใย เด็กน้อยของเขา

             “วันที่ 26 ค่ะ“ พรนภาตอบด้วยสีหน้าเบื่อโลก โควิดก็กลัว แต่ อยากได้อะไรที่ดีกว่านี้ “เค้าโดนกดดันเฉย ๆ หรอกเค้าถึงไป ชิ “

              “เหอะน่า” พูดกลั้วยิ้มให้กับท่าทางเคือง ๆ ของภรรยา “ไม่เป็นไรหรอก”

              “ค่ะ พาเค้าไปด้วยนะ”

              “แน่นอนอยู่แล้วครับโพ้ม” เขารีบตอบอย่างเร็ว เพราะเข็ดในคราวก่อนที่โดนสาวเจ้าเหวี่ยงให้ตอนพาไปหาหมอ ไม่อยากให้พรนภางอน ถึงจะง้อกลับมาได้ทุกคราก็ตาม ทว่าก็ไม่สบายใจนัก

              “ฮื้ย ! จะแมนถะแหลงหรอก “ ตอบกลั้วรอยยิ้มให้สามีคราวพ่อไปเหมือนกัน อบอุ่นหัวใจยิ่งนัก ขอบคุณที่ตามใจ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เธอ ขอบคุณความรักความอบอุ่นที่มอบให้เสมอ อีกทั้งความเอาใจใส่ด้วย ขอบคุณที่สุด รักผู้ชายคนนี้มากที่สุดเลย

             “ยิ้มไรคะ”

            “เปล่า” ตอบเสียงสูงกลับไป ยิ้มให้พี่เมธีนั่นแหละสามีที่น่ารักของเค้า พูดในใจก่อนจะตั้งใจทานข้าว กับข้าวฝีมือของสามีอร่อยที่สุดในโลกเลย

            ………………….

             “รักมากเลยนะคะรู้มั้ย” ก้มหน้าลงมาดมหน้าผากของเธอขณะนอนดูข่าวในทีวีด้วยกัน “คนหยังมามึนแถะ ถอดเสื้อผ้าให้ฮอดผัวเบิ่ง ฮา “ พูดพร้อมหัวเราะเมื่อนึกถึงตอนหัวค่ำ ที่พรนภาถอดเสื้อผ้าออกหมดต่อหน้าต่อตา ถึงจะเป็นภาพที่คุ้นตาแล้วก็ตาม สาวเจ้าไม่ตอบอะไรกลับหัวเราะเป็นคำตอบแทน

             “กะยาแหล่ว” เธอตอบเบา ๆ ขณะนอนหนุนแขนของเขา จากนั้นก็เหวี่ยงศีรษะออกจากท่อนแขน เหวี่ยงไปอีกทางทำมุมสี่สิบห้าองศา ยกขาหนึ่งข้างขึ้นมาพาดก่ายบนหน้าขาของเขา ขอแค่เธอได้แตะตัวของเขานิด ๆ หน่อย ๆ ก็เอาล่ะ ไม่เคยจะนอนเฉย ๆ ได้ ไม่เคยเลย ! ต้องได้แตะตัวส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย

              “อย่าพาดขึ้นมาสูงหลายมันสิลุกเด้ล่ะ เดี๋ยวสิเบิ่งข่าวบ่จบ ฮา “ พวกเธอสองคนหัวเราะให้กันและกัน เป็นช่วงเวลาที่ดี และ มีความสุขที่สุด อยากอยู่แบบนี้นาน ๆ อยู่กับคนนี้ อยู่ด้วยกันตลอดไปตราบนานเท่านาน…

จบบท…