เราสามารถอนุมานได้ไหมคะ ว่าการที่ประเทศใดมีสุนัข(จร)หรือมีเจ้าของมากัดขาในที่สาธารณะคือประเทศด้อยพัฒนา

ใช่ครับ ประชากรด้อยพัฒนา ครับ

ในประเทศที่เขาไม่มีสุนัขจรจัดนั้น
เพราะ
ประชากรในประเทศเขา รักษากฎ รักษาระเบียบ ของการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงครับ (ประชากรมีความนึกคิดที่พัฒนาแล้ว)

ตัวอย่างในประเทศนิวซีแลนด์
หากผมต้องการเลี้ยงสุนัข
ผมต้องยื่นเอกสารยื่นความจำนงค์ไปที่หน่วยงานที่ดูแลสัตว์เลี้ยง (RSPCA) ว่า ผมมีความประสงค์จะเลี้ยงสุนัข
จากนั้น
เจ้าหน้าที่จะโทรฯมา  นัดตรวจสอบบ้านผม
ใช่ครับ "ตรวจสอบบ้าน"
เจ้าหน้าที่จะมาที่บ้าน
มาดูขนาดของบ้าน พื้นที่ภายในบ้าน พื้นที่ภายนอกบ้าน สนามหน้าบ้านหลังบ้าน รั้วบ้าน บ้านของเพื่อนบ้านรอบๆ
แล้ว
เขาก็จะทำการบันทึกรายละเอียด
และให้ "รายชื่อ สายพันธุ์สุนัข" ที่ผมได้รับอนุญาตให้เลี้ยงได้ ครับ
ผมจะได้รับอนุญาตให้เลี้ยงได้เฉพาะสายพันธุ์ในรายการที่เจ้าหน้าที่ให้มาครับ  

ทำไมหรือครับ?
ก็เพราะ
สุนัขบางสายพันธุ์ ต้องการพื้นที่มาก บางสายพันธุ์ต้องมีพื้นที่เพียงพอให้วิ่งเล่นออกกำลังกาย  บางสายพันธุ์เลี้ยงในคอนโดฯได้
เจ้าหน้าที่จึงมาตรวจบ้าน สำรวจบ้าน แล้วกำหนดให้เลี้ยงได้เฉพาะสายพันธุ์ที่เหมาะกับพื้นที่บ้านไงครับ

สังเกตดูได้ ในบางประเทศ จะมีค่านิยมเลี้ยงสุนัขสายพันธุ์ใหญ่ๆ เช่น ไซบีเรียน ฮัสกี้
ทั้งๆที่เป็นประเทศร้อน  ที่แย่ที่สุดคือ เลี้ยงทั้งๆที่ไม่มีพื้นที่ให้เขาวิ่งออกกำลังกาย   เลี้ยงเพราะแฟชั่นล้วนๆครับ
พอ ฮัสกี้ ขาหลังอ่อนแรง ขาเปลี้ย เจ้าของก็ไม่อยากเลี้ยงแล้ว มันไม่สวยไม่น่ารักแล้ว

แต่  ในนิวซีแลนด์ ทำแบบนั้นไม่ได้ครับ
เรื่องแบบนี้ คนนิวซีแลนด์เข้าใจดี
ดังนั้น ถ้าเพื่อนบ้าน ฝืนเลี้ยงสุนัขสายพันธุ์ที่ต้องการพื้นที่ ทั้งๆที่ผู้เลี้ยงไม่มีพื้นที่ให้สุนัขออกกำลังกายได้
เพื่อนบ้านก็จะแจ้งให้หน่วยงาน เข้ามาดูแลครับ
คนเลี้ยงก็ถูกปรับ สุนัขก็ถูกยึด

ที่สำคัญ
จะเลี้ยงสัตว์เลี้ยง  จะต้องขึ้นทะเบียนสัตว์เลี้ยง
และ "เสียภาษี ทุกตัว ทุกปี" ครับ

นี่แหล่ะครับ
ประเทศที่ประชากรยังไม่เข้าใจเรื่อง "เพื่อสังคมส่วนรวม"
จึงใช้กฎแบบเดียวกับที่ประเทศพัฒนาแล้ว ไม่ได้ครับ