มีเรื่องในวัยเด็กที่ฝั่งใจผ่านมา2ปีแล้วยังหยุดคิดไม่ได้ทำยังไงดีค่ะ

เป็นเรื่องสมัยม.ต้นค่ะ เราเข้าเรียนรร.ประจำเป็นรร.กีฬาคือปีแรกก็โอเครนะเจอเพือนๆครั้งแรกก็เล่นด้วยกันปกติแต่เราเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยกล้าแสดง พอปีต่อมาม.2 เริ่มฝึกซ้อมหนักขึ้น เริ่มรู้จักนิสัยทุกคน ก็มีเพือนบางคนที่ค่อนข้างเห็นแก้ตัวอยู่ แต่เราก็ยังเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด ด้วยความที่เราเป็นคนที่เล่นอ่อนที่สุดในทีม เราก็ยิ่งไม่มีความมั่นใจเลยค่ะ เหมือนทำตามเพือนไปทุกวัน เริ่มมีเพือนในทีมที่ค่อนข้างโด่ดเด่นเข้ามาเหมือนดูถูกเรา ล่อเราบ้างว่าเล่นไม่ดีเลย บ้างทีเวลาโค้จให้จับทีมแข่งกันเราจะโดนเพือนเลือกคนสุดท้ายตลอด มันฝั่งใจเราตลอด เจอกันทุกวันนะแต่ไม่ค่อยสนิทกันค่ะ เราก็ไม่รู้ทำไม เคยมีเหตุการณ์ที่รร.พาทีมไปแข่งต่างจังหวัดพาไปแค่12คน แต่มี13คน เราก็เลยไม่ได้ไปอยู่หอคนเดียวประมาณ10วัน พอเพือนกลับมาเราก็ทำท่าเป็นดีใจ แต่จริงๆใจเราท้อมาก พอขึ้นม.3 เราก็ได้รับข่าวร้ายคือคุณแม่เสีย มันยิ่งทำให้เรากลายเป็นเก็บตัวมากขึ้นไม่ค่อยพูดงียบไปเลย ไม่สุงสิงกับใครเลยค่ะ แต่ปีนั้นไม่ได้มีเพือนล้อ แต่ไม่มีคนที่สนิทด้วย ปกติที่หอใครเก่งที่สุดในทีมจะมีเพือนเยอะค่ะ หลังจากนั้นเราก็เรียนจบม.3 แล้วก็ลาออกมาเรียนสายปกติเลิกเล่นกีฬามาอยู่กับพ่อค่ะ แต่บ่อยครั้งเวลาเรานอน หรือเข้าโซเซียลเห็นรูปเพือน เราชอบนึกถึงเรื่องในรร.เก่า คือเราไม่กล้าใช้ชีวิตแบบเป็นตัวเองเลยค่ะจะพูดยังไงดีอะคือแบบ.....😥 จนตอนนี้อยู่ม.6แล้วค่ะ เราควรใช้ชีวิตด้วยความคิดแบบไหนค่ะ แล้วจะทำไงดีค่ะ