กระทู้สุดท้ายในซีซั่นที่สองของแกงค์เสื้อกาวน์มาถึงแล้วในวันนี้ค่ะ แต่คุณหมอที่น่ารัก เก่งและใจดีทั้ง 5 จะอยู่กับเราตลอดไป ไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้า เมื่อไหร่ก็ตามที่คิดถึง พวกเขาจะอยู่กับเราเสมอค่ะ
วันธรรมดาเหมือนวันทั่วไปในทุกๆ วันที่ได้อยู่กับคนพิเศษ คือวันที่แสนพิเศษ และพวกเขามีวันแสนพิเศษที่ว่าในทุกๆ วันของชีวิต แกงค์เสื้อกาวน์ วง สันเขาไดโนเสาร์ ณ โรงพยาบาลยุลเจ
ในอีพี 12 ซึ่งเป็นอีพีปิดท้ายของซีซั่นที่ 2 นี้ เราจะได้ละเลียดทุกช่วงเวลาในชีวิตของคุณหมอทั้ง 5 อย่างเต็มอิ่มที่สุดกว่าทุกๆ ตอนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นเวลาที่มีความสุขเมื่อสามารถช่วยรักษาความป่วยไข้ของคนไข้ไว้ได้ ช่วยรักษาชีวิตของคนไข้ไว้ได้ หรือแม้แต่ความเศร้าที่ไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้ตามสัจธรรมที่ต้องเป็นไป ยังมีความเกื้อกูลระหว่างเพื่อนมนุษย์ รวมทั้งความอบอุ่นระหว่างเพื่อนรัก และเรื่องราวความรักของพวกเขาทุกคน
เราจะพบว่า นักเขียนอีอูจอง ย้อนความทรงจำกลับมาให้เราได้สัมผัสกับ everyday life ของแกงค์เสื้อกาวน์ทั้ง 5 ในอีพีสุดท้ายด้วยภาพจำเดิมๆ อีกครั้ง เหมือนที่เราเคยเห็นกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่อีพีแรกๆ และเป็นภาพซ้ำๆ ของพวกเขาในทุกๆ วัน
เช้าวันใหม่ เมื่อซงฮวาพูดโทรศัพท์กับใครสักคนที่รออยู่ที่โรงพยาบาลยุลเจ เราจะนึกรู้ได้ในทันทีว่า ต้องมีใครสักคนที่จะมายืนรออยู่หน้าประตูโรงพยาบาลเพื่อรับหน้าที่
พนักงานจอดรถจำเป็น ให้กับเพื่อนรัก
ภาพจำเดิมๆ ในตอนเช้าตรู่ที่ลิฟต์โดยสารในโรงพยาบาลจะแน่นไปด้วยผู้คน ตั้งแต่คุณหมอ เจ้าหน้าที่ ญาติคนไข้ ภาพที่ใครบางคนหลบวูบไปทันทีเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับคนเกือบเต็มลิฟต์ ถึงจะสามารถแทรกตัวเข้าไปยืนได้ไม่อึดอัด แต่ใครบางคนนั้นก็หายวับไปแล้ว
แต่วันนี้ ภาพจำบางภาพได้เปลี่ยนแปลงไป เพราะมีแสงสดใสเจิดจ้าจากเธอคนนั้น นำทางให้ใครบางคนที่เคยเลี่ยงหลบ กล้าที่จะก้าวเข้าไปในจุดนั้นที่มีเธออยู่
ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
ภาพจำเดิมๆ เกิดขึ้นอีกครั้งอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ซงฮวามาถึงตามเวลาที่บอก เธอต้องรีบตรงไปห้องผ่าตัดฉุกเฉิน . . . แต่เธอรู้ และเธออุ่นใจ . . ว่ามีวอนจัง รอรับรถไปจอดให้ อยู่ตรงนี้ . .
ไม่ว่าจะเป็นเวรดึกหรือเคสผ่าตัดฉุกเฉิน แต่วอนจังก็อยู่ที่โรงพยาบาลมาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงเช้าวันนี้ และออกมาผลัดกันทำสิ่งนี้เพื่อเพื่อนรักของเขา . . เอารถไปจอดให้ที . .
.
.
.
.
ต่อในคอมเมนต์ค่ะ
[Hospital Playlist 2] ฉันก็รู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน ~~ (ending)
กระทู้สุดท้ายในซีซั่นที่สองของแกงค์เสื้อกาวน์มาถึงแล้วในวันนี้ค่ะ แต่คุณหมอที่น่ารัก เก่งและใจดีทั้ง 5 จะอยู่กับเราตลอดไป ไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้า เมื่อไหร่ก็ตามที่คิดถึง พวกเขาจะอยู่กับเราเสมอค่ะ
วันธรรมดาเหมือนวันทั่วไปในทุกๆ วันที่ได้อยู่กับคนพิเศษ คือวันที่แสนพิเศษ และพวกเขามีวันแสนพิเศษที่ว่าในทุกๆ วันของชีวิต แกงค์เสื้อกาวน์ วง สันเขาไดโนเสาร์ ณ โรงพยาบาลยุลเจ
ในอีพี 12 ซึ่งเป็นอีพีปิดท้ายของซีซั่นที่ 2 นี้ เราจะได้ละเลียดทุกช่วงเวลาในชีวิตของคุณหมอทั้ง 5 อย่างเต็มอิ่มที่สุดกว่าทุกๆ ตอนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นเวลาที่มีความสุขเมื่อสามารถช่วยรักษาความป่วยไข้ของคนไข้ไว้ได้ ช่วยรักษาชีวิตของคนไข้ไว้ได้ หรือแม้แต่ความเศร้าที่ไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้ตามสัจธรรมที่ต้องเป็นไป ยังมีความเกื้อกูลระหว่างเพื่อนมนุษย์ รวมทั้งความอบอุ่นระหว่างเพื่อนรัก และเรื่องราวความรักของพวกเขาทุกคน
เราจะพบว่า นักเขียนอีอูจอง ย้อนความทรงจำกลับมาให้เราได้สัมผัสกับ everyday life ของแกงค์เสื้อกาวน์ทั้ง 5 ในอีพีสุดท้ายด้วยภาพจำเดิมๆ อีกครั้ง เหมือนที่เราเคยเห็นกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่อีพีแรกๆ และเป็นภาพซ้ำๆ ของพวกเขาในทุกๆ วัน
เช้าวันใหม่ เมื่อซงฮวาพูดโทรศัพท์กับใครสักคนที่รออยู่ที่โรงพยาบาลยุลเจ เราจะนึกรู้ได้ในทันทีว่า ต้องมีใครสักคนที่จะมายืนรออยู่หน้าประตูโรงพยาบาลเพื่อรับหน้าที่ พนักงานจอดรถจำเป็น ให้กับเพื่อนรัก
ภาพจำเดิมๆ ในตอนเช้าตรู่ที่ลิฟต์โดยสารในโรงพยาบาลจะแน่นไปด้วยผู้คน ตั้งแต่คุณหมอ เจ้าหน้าที่ ญาติคนไข้ ภาพที่ใครบางคนหลบวูบไปทันทีเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับคนเกือบเต็มลิฟต์ ถึงจะสามารถแทรกตัวเข้าไปยืนได้ไม่อึดอัด แต่ใครบางคนนั้นก็หายวับไปแล้ว
แต่วันนี้ ภาพจำบางภาพได้เปลี่ยนแปลงไป เพราะมีแสงสดใสเจิดจ้าจากเธอคนนั้น นำทางให้ใครบางคนที่เคยเลี่ยงหลบ กล้าที่จะก้าวเข้าไปในจุดนั้นที่มีเธออยู่
ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
ภาพจำเดิมๆ เกิดขึ้นอีกครั้งอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ซงฮวามาถึงตามเวลาที่บอก เธอต้องรีบตรงไปห้องผ่าตัดฉุกเฉิน . . . แต่เธอรู้ และเธออุ่นใจ . . ว่ามีวอนจัง รอรับรถไปจอดให้ อยู่ตรงนี้ . .
ไม่ว่าจะเป็นเวรดึกหรือเคสผ่าตัดฉุกเฉิน แต่วอนจังก็อยู่ที่โรงพยาบาลมาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงเช้าวันนี้ และออกมาผลัดกันทำสิ่งนี้เพื่อเพื่อนรักของเขา . . เอารถไปจอดให้ที . .
.
.
.
.
ต่อในคอมเมนต์ค่ะ