แชร์ประสบการณ์กันได้ค่ะ

คือตอนนี้เราโดนแม่ด่าว่าอยู่ตลอดบางครั้งด่าเราทั้งๆที่เราไม่ได้ผิดอะไรเลย บางครั้งแม่ผิดแต่ก็ยังว่าเรา เหมือนเราผิดตลอด เอาตัวเองถูกตลอดแล้วให้เราเป็นคนผิด เราได้แต่แอบน้อยใจคนเดียวว่าทำไมด่าเราทั้งๆที่เราไม่ผิด บางครั้งเเม่กลับมาจากที่ทำงาน พอเราถามนิดถามหน่อยก็หงุดหงิดอารมณ์เสียใส่ และบางครั้งเราอยากไปเที่ยวก็ไม่ให้เราไป ให้อยู่แต่บ้าน ขนาดน้าเราชวนไปเที่ยวเเบ้วเรามาขอ ก็ไม่ให้เราไป เราก็ได้คิดอยู่ในใจว่าทำไมไม่ให้เราไปทั้งๆที่น้าก็ดูเเลเราได้เหมือนกัน อีกอย่างน้าเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่ออกมาเลยเเล้วแม่ก็พึ่งกลับมาอยู่กับเราตอนเราอยู่ป.3-4 ตอนกลับมาเเรกๆเราไม่กล้าที่จะคุยกับแม่หรือเเทบไม่ได้คุยเลยค่ะ อาจเป็นเพราะไม่ได้เลี้ยงเราตั้งเเต่เด็กเราเลยไม่ชิน ตอนนั้นคือดีมากๆค่ะ พอขึ้นป.6ห้ามเราทุกอย่างเลย แค่เราไปเล่นกับเพื่อนเเถวบ้านก็ว่าอย่างนู้นอย่างว่าเขาไม่ดี จริงๆสำหรับเราคือเขาดีทุกอย่าง และบางครั้งเวลาไปกับเเม่บางครั้งชอบหงุดหงิดใส่เราเเล้วก็พูดเสียงดังจนเรารู้สึกอาย เเล้วเเม่ก็บอกว่าอายหรออายทำไมคนจะมองจะว่าไรก็ชั่งไม่สน จนปัจจุบันเราอยู่ม.3โดนด่าหนักกว่าเดิม🥲 ห้ามทุกอย่าง แม้กระทั่ง ไม่ให้เราออกไปไหนเลยเราแค่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างก็ไม่ได้ไปว่าอย่างนู้นอย่างนี้จนบางครั้งเราไม่อยากอยู่เลย ได้แต่แอบน้อยใจว่าทำไมเราไม่เคยได้ไปกับเพื่อน พอด่าเราบ่อยๆเราก็ไม่อยากคุยด้วย แล้วก็ว่าเราก็หยิ่ง แล้วก็เอาไปบอกยาย เเล้วยายก็มาว่าเราทั้งไปเราก็เเถบไม่ผิด แม่ชอบหาเรื่องมาด่าเราแม้จะผ่านไปแล้วก็ยังย้อนเอากลับมาด่า ในขณะที่เรากำลังพิมอยู่ก็ยังด่าเราเลย บอกตรงว่าเราโครตน้อยใจจนไม่อยากอยู่