ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นเด็กคนนึงอยู่ม.2อายุ13เกือบ14แล้ว เราเวลาทำอะไรที่ตั้งใจมากๆแล้วไม่ได้จะร้องไห้ รู้สึกว่าความพยามของเรามันไร้ความหมายมากๆรู้สึกโง่ไรค่าอะไรประมาณนั้นอะค่ะ ส่วนใหญ่ที่จะทำไม่ได้แล้วร้องไห้คือการบ้านค่ะ เราโง่มากๆเรารู้ตัว พอตั้งใจก็ไม่ได้อีก ยิ่งพอเห็นเพื่อนทำได้เพื่อนก็บอกว่าเห้ยอันนี้ง่ายว่ะ ไรเงี้ย เรารู้ดีว่าเราเป็นเพื่อนกันควรแสดงความยินดี เราเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้อ่ะค่ะ เรารักเพื่อนมากๆนะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลยพอเพื่อนสนิทพูดงี้เราก็พยามเออ ออ ไป มีวิธีให้หายจากที่เป็นแบบนี้ไหมคะ ขอบคุณสำหรับคำตอบของทุกคนนะคะ